- Παππού, παππού... ακούστηκε η φωνή ενός παιδιού, που όλο και πλησίαζε...
Ο παππούς, ο κυρ-Μανώλης, βγήκε στη βεράντα του σπιτιού του και το σκαμμένο πρόσωπό του έλαμψε μόλις είδε το εγγονάκι του.
Ξωμάχος της ζωής,τώρα πλέον η μόνη του χαρά ήταν τα εγγονάκια του. Το αγκάλιασε με λαχτάρα. Το παιδί τον κοίταξε σοβαρά.
- Πότε θα μου πάρεις το ποδήλατο που μου υποσχέθηκες;
Βούρκωσε ο κυρ-Μανώλης. Τον πήρε το παράπονο. Τόσα χρόνια δουλειάς και να δυσκολεύεται να πάρει ένα δωράκι στο εγγονάκι του.
Αδικη ζωή... Την άλλη μέρα πήγε στον πρόεδρο να τον παρακαλέσει να τον βάλει κάπου να έχει ένα συμπληρωματικό εισόδημα, κάτι λίγα τουλάχιστον, να μπορεί να κάνει ένα δώρο στα εγγόνια του.
Ο Πρόεδρος τον κοίταξε με κατανόηση.
- Δυσκολεύεσαι ε;
- Αστα Πρόεδρε. Δράμα. Ούτε 7.000€ το μήνα δεν βγάζω απ'τις συντάξεις και δύσκολα τα φέρνω βόλτα.
Ο Πρόεδρος κούνησε το κεφάλι με κατανόηση.
-Τ α ξέρω Μανώλη μου. Χθες η γυναίκα μου μου 'λεγε ότι το φουα-γκρα πήρε 20% επάνω. Πως να επιβιώσεις...
Εμειναν για λίγο σκεφτικοί.
- Λοιπόν,είπε αποφασιστικά ο Πρόεδρος,θα σε βάλω υπάληλο στην Βουλή να συμπληρώσεις το εισόδημά σου... Γιατί σε καταλαβαίνω απόλυτα: Με τις ψωροσυντάξεις του Ευρωβουλευτή και του δημοσιογράφου πως να μπορέσεις να ζήσεις αξιοπρεπώς;
Σηκώθηκε ο κυρ-Μανώλης και τον ευχαρίστησε με την ευγνωμοσύνη ζωγραφισμένη στο προσωπό του.
Ο Πρόεδρος τον συνόδεψε ως την πόρτα.
- Μην μ'ευχαριστείς, του είπε. Η Πατρίδα πάντα θα χρωστά στον Μανώλη Μαυρομάτη γι'αυτά που έχει προσφέρει.


http://kostasxan.blogspot.com/2010/05/blog-post_2834.html

0 Comments:

Post a Comment