πριν χρόνια ο παπαΦωτης έπασχε από καρκίνο του προστάτη....έπαιρνε φάρμακα και τον δυσκόλευαν....οι πόνοι αφόρητοι.....η ταλαιπωρία μεγάλη...η άσκηση ακόμα πιο μεγάλη.....

Την εποχή αυτή ένας απρόσμενος θάνατος συνέβη στο χωριό τα Παμφιλα ...ο θάνατος ενός μικρού παιδιού....

την ημέρα της εξοδιου ακολουθίας μια κοπέλα αγαπητή στο παπαΦωτη πήγε στην ακολουθία ...αλλά πριν ανέβει τα σκαλοπάτια της Αγίας Βαρβάρας σκέφτηκε να παει να δει το παπαΦωτη που ζούσε εκεί πιο κάτω σένα απέριττο μικρο δωματιάκι παρέα με τους φίλους του ποντικούς.

όταν άνοιξε τη πόρτα τη ρώτησε απορημένος ο Άγιος Γέροντας....μα τι γυρεύεις εδώ?

Εκείνη του εξήγησε τα σχετικά με το θάνατο του παιδιού και Εκείνος μέσα στην εν Χω παλικαριά του τη προστάζει...

Σήκωσε με γρήγορα και ντύσε με.....τέτοια θλίψη έχει ο κόσμος και γω κάθομαι στο κρεββάτι?
να πάω να τους συμπαρασταθώ...

τρία τέταρτα με μια ώρα κράτησε η ανάβαση του στην Αγία Βαρβάρα που για κάθε άλλο δεν θα ήταν πάνω από 5 λεπτά....κάποια παλικάρια τον σήκωσαν στα χέρια και τον ανέβασαν τις σκάλες της εκκλησίας....

Μπαίνοντας στην εκκλησία τον ρωτάνε...Παππούλη που θα σε βάλουμε?

και Εκείνος μέσα στην απλότητα του απαντά ...μα στο προσκέφαλο του παιδιού...

για πολύ ώρα ήταν δίπλα στο κεφαλάκι του παιδιού μέχρι που τελείωσε η εξόδιος ακολουθία...προσευχόμενος και παρηγορώντας...μέσα στους αφόρητους πόνους!!!

ο παπαΦωτης ο τρελός για τον Χριστό....


«Όλες οι μυστικές υπηρεσίες που διοικούνται από όρκους είναι επικίνδυνες σε κάθε έθνος», Οδυσσέας Γκράντ,
18ος πρόεδρος των ΗΠΑ.


«Το πρώτο καθήκον κάθε Μασόνου είναι η υπακοή στις εντολές του Διδασκάλου. Το πνεύμα αυτό της άμεσης υπακοής και υποταγής στις αρχές, αποτελεί την μεγαλύτερη ασφάλεια για το ‘Ίδρυμα.

Ο Ελευθεροτεκτονισμός μοιάζει περισσότερο με στρατιωτική παρά με πολιτική οργάνωση. Η διαταγή πρέπει να εκτελείται αμέσως. Ο χαρακτήρας της και οι συνεπειές της ίσως γίνουν αντικείμενα συστηματικής έρευνας. Ο Μασονικός κανόνας υπακοής μοιάζει με την ναυτική προσταγή «Υπάκουσε στις διαταγές ακόμη και αν καταστρέφουν τους δικούς μας» (Εγκυκλοπαίδεια του Ελευθεροτεκτονισμού του Μακί σ. 525)»

Έτσι ένας Μασόνος ορκίζεται τυφλή υπακοή χωρίς να έχει και την ελάχιστη γνώση για το τι είναι αυτό στο οποίο ορκίζεται. Οι όρκοι που δίδουν οι υποψήφιοι στους τρείς πρώτους βαθμούς είναι οι κατωτέρω:

Μαθητεύομενος (Πρώτος βαθμός)

«Υπόσχομαι και ορκίζομαι μετά σοβαρότητας και ειλικρίνειας χωρίς διφορούμενα και επιφιλάξεις η υπεκφυγές τα εξής: δεσμέυομαι να μην υπάρχει μικρότερη ποινή από να κοπει ο λαιμός μου απ’ άκρη σ’ άκρη, να ξεριζωθεί η γλώσσα μου από την ρίζα της και το σώμα μου να ταφεί στη χοντρή άμμο της θαλάσσης όπου η παλίρροια και η άμπωτη καλύπτει και αποκαλύπτει το σημείο αυτό δυο φορές το εικοσιτετράωρο, γι’ αυτό βοήθησε με Θεέ και κρατησέ με σταθερό στην ακλόνητη πραγματοποίηση του παρόντος (Κάπταιν Γουίλιαμ Μόργκαν, ‘Εικονογραφήσεις της Μασoνίας’ σσ.21-22)». Η Ελληνική έκδοση κυκλοφορεί με τον τίτλο “Τα μυστήρια των Μασόνων” του Leo TaxilΕκδόσεις Μακρή).

(Δεύτερος Βαθμός)

«. . .δεσμεύομαι να μην υπάρχει μικρότερη ποινή από το να ανοιχτεί το στήθος μου και να ξεριζωθεί η καρδία μου και τα σπλάχνα μου να βγούν από μέσα και να ριφθούν από το αριστερό μου ώμο, να μεταφερθούν στην Κοιλάδα του Γιεχοσαφάτ, όπου να γίνουν τροφή των άγριων θηρίων του τόπου αυτού και των αρπακτικών πτηνών του αέρα εάν αποδειχθώ συνειδητά ένοχος παραβίασης οποιουδήποτε τμήματος αυτού του σοβαρού μου όρκου η υποχρέωση σε αδελφό μασόνο. Γι’ αυτό βοηθησέμε Θεέ και κράτησέ με σταθερό στην ακλόνητη πραγματοποίηση του παρόντος. (Εικονογραφήσεις της Μασονίας σσ. 52-53)»

(Τρίτος Βαθμός)

«.. .δεσμεύομαι να μην υπάρξει μικρότερη ποινή από το να κοπεί το σώμα μου στη μέση και να διαχωριστεί στο Βορρά και στο Νότο και τα σπλάχνα μου να γίνουν στάχτη στο κέντρο, και σι στάχτες μου να σκορπιστούν στους τέσσερις ανέμους του ουρανού ώστε να μη μείνει καμμιά ανάμνηση μου ανάμεσα στους ανθρώπους η τους μασόνους για την αχρειότητα και την ψευδορκία μου έαν ποτέ αποδεχθώ συνειδητά ένοχος παραβίασης οποιουδήποτε τμήματος αυτού του σοβαρού μου όρκου η υποχρεώσης σε αδελφό μασόνο. (Εικονογραφήσεις της Μασονίας σσ. 75-76)

Η σοβαρότητα των όρκων αυτών συνεχίζει να αυξάνει σε κάθε βαθμό. Παρ’ όλο το ότι οι όρκοι αυτοί είναι γραμμένοι σ’ ένα βιβλίο του 1820, πρώην Μασόνοι μου έχουν πεί πως οι όρκοι πολύ λίγο έχουν αλλάξει τους τελευταίους δύο αιώνες και στην ουσία τους παραμένουν ίδιοι.

Ο Ιησούς μας προειδοποίησε όσον αφορά για τους όρκους:«Μην ορκίζεσαι καθόλου...Απλώς το “ΝΑΙ” να είναι “ΝΑΙ” και το “ΟΧΙ” σου “ΟΧΙ” οτιδήποτε πέρα από αυτό είναι εκ του πονηρού» (Ματθ.5:34, 37). Ο Χριστός μας έδωσε την διαταγή αυτή για δική μας προστασία. Πολλοί όμως δεν δίνουν προσοχή σ’αυτά τα λόγια.

Έαν κάποιος Μασόνος ανακαλύψει τους κρυφούς στόχους του Τάγματος και αποφασίσει να το εγκαταλείψει, οι όρκοι αυτοί χρησιμεύουν σαν τον πλέον αποτελεσματικό εκφοβισμό που προστατεύει από αποκαλύψεις οποιασδήποτε μυστικής πληροφορίας.

Σαν αποτέλεσμα, παρ’ όλο που ένα μικρό ποσοστό Μασόνων αποσκίρτησαν από την οργάνωση, μόνον λίγοι από αυτούς επιθυμούν να αναλάβουν τον κίνδυνο να μιλήσουν εναντίον της.

Ο Κάπταιν Γουϊλιαμ Μόργκαν (William Morgan: 1774–1826 - φώτο), από την Μπατάβια (Batavia) της Νέας Υόρκης (που υπήρξε Μασόνος για 30 χρόνια) ήταν ένας από τους θαρραλέους ανθρώπους, το βιβλίο του οποίου,‘Εικονογραφίσεις της Μασονίας” απεκάλυψε τα μυστικά τυπικά και τους όρκους του Μασονικού Τάγματος. Η αποκάλυψη αυτή του κόστισε την ζωή του.

Όταν έγινε γνωστό πως ο Μόργκαν προετοίμαζε τα χειρόγραφα και σχεδίαζε να τα εκδώσει, οι Μασόνοι αρχηγοί κινήθηκαν για να αποτρέψουν την έκδοση του βιβλίου. Ο Κάπταιν Μόργκαν απήχθη στις 11 Σεπτεμβρίου του 1826 και κάποιοι Μασόνοι τον έπνιξαν στον ποταμό Νιαγάρα. ΟΔαυϊδ Μίλλερ, ο εκδότης, απήχθη και αυτός οι πολίτες όμως της Μπατάβια όταν το ανακάλυψαν, καταδίωξαν τους απαγωγείς και τελικά τον απελευθέρωσαν. Παρά τις προσπάθειες των Μασόνων να αποτρέψουν την έκδοση, το βιβλίο του Μόργκαν εξεδόθη στα 1827.

Ο Ελευθεροτεκτονισμός έκανε ότι μπορούσε για να αρνηθεί τον ρόλο του στην δολοφονία του Γουϊλλιαμ Μόργκαν. Το γεγονός όμως αυτό οδήγησε σε φρενίτιδα τις Ανατολικές Πολιτείες. “Η Μασονική εγκυκλοπαίδεια του Κόιλ” και άλλα αναφέρονται στο γεγονός αυτό. Ο Κόιλ λέει: «Αποσκιρτήσεις Μασόνων εξαπλώθηκαν σε όλη την Νέα Αγγλία, την Νέα Υόρκη, την Νέα Υερσέη, την Πενσυλβάνια και το Μεριλαντ. Στα 1826 η Νέα Υόρκη είχε 480 Στοές με 20.000 μέλη αλλά από το 1827 έως το 1839 μόνο 40 η 50 στοές σχετίζονταν με την Μεγάλη Στοά. Η Μεγάλη Στοά της Μασσαχουσέτης παρέδωσε τον καταστατικό της χάρτης στην πολιτεία και έγινε ανεξάρτητο σώμα13. (Μασονική Εγκυκλοπαίδεια του Κόιλ σ. 58)

Στα χρόνια που ακολούθησαν, ο Ελευθεροτεκτονισμός συνέχισε να αρνείται τις κατηγορίες για την δολοφονία, Παρά το γεγονός πως ένας από τους τρείς ανθρώπους που θεωρούντο ότι πραγματοποίησαν την δολοφονία ομολόγησε τα πάντα στο νεκροκρέββατο του στα 1848. Η ομολογία εμφανίζεται στις σελίδες 11-16 του βιβλίου με τίτλο «Ο Χαρακτήρας, οι Ισχυρισμοί και τα Πρακτικά Έργα του Ελευθεροτεκτονισμού» γραμμένο από το αιδεσιμότατοΤσάρλς Τζ. Φιννευ, τον μεγάλο ευαγγελιστή του 19ου αιώνα.

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ / Από το βιβλίο ‘Προς Μία Παγκόσμια Δικτατορία’ του Gary Kah (Εκδόσεις ΣΤΕΡΕΩΜΑ).


http://redskywarning.blogspot.com/2011/01/blog-post_31.html

http://s.enet.gr/resources/2009-06/putin-3-thumb-large.jpgΧωρίς μεσσιανισμούς και υπερφυσικές κραυγές, αποκαλύπτουμε το παρασκήνιο της προετοιμασίας εμπλοκής των Ρώσων στα Ελληνικά πράγματα.

Όπως έχουμε αναφέρει στο παρελθόν, ο Πούτιν έχει πολύ μεγάλο πρόβλημα με την παρούσα κυβέρνηση και προσωπικά με τον Γιώργο Παπανδρέου τον οποίον και απεχθάνεται (δεν το κρύβει άλλωστε).

Το σοβαρότερο είναι ότι πέρασε μία περίοδος προβληματισμού και για τον χαρακτήρα του Ελληνικού λαού λόγω της αντιμετώπισης προς μία κυβέρνηση που σε κάποια άλλη χώρα θα είχε καταρρεύσει σε λίγους μήνες. Αυτό είναι επίσης αιτιολογημένο αφού εάν κάποιος ξένος αναλυτής μελετήσει τις δημοσκοπήσεις θα λάβει μία τελείως διαφορετική εικόνα για την κριτική ικανότητα του Ελληνικού λαού.

Για να μην τρέφουμε βέβαια αυταπάτες, οι Ρώσοι δεν δρουν ορμώμενοι από κρίση φιλελληνισμού αλλά με γνώμωνα τα δικά τους συμφέροντα. Αυτά λοιπόν επιβάλλουν την συμμετοχή στις όποιες αλλαγές της κατάστασης στο Αιγαίο. Αυτές οι αλλαγές λοιπόν έδωσαν το κόκκινο φως για την ενεργή εμπλοκή τους στα πολιτικά πράγματα, αμέσως μετά το Ερζερούμ. Γιατί;

Οι πηγές μας αποκαλύπτουν ένα απίστευτο παρασκήνιο γύρω από την συνάντηση αυτή. Φαίνεται ότι οι Ρώσοι γνώριζαν ότι πίσω από τα χαμόγελα και τους λεονταρισμούς, θα κρινόταν η τελική μορφή συνδιαχείρισης στην οποία ώθησαν συγκεκριμένα λόμπυ. Εδώ για να αποδίδουμε τα του καίσαρος, δεν είναι κάποια “προδοτική”διάθεση του Παπανδρέου που κινεί τα νήματα, αλλά μάλλον η φοβία και ατολμία του. Όλο το παιχνίδι προσεταιρισμού από τα συμφέροντα έχει στραφεί εδώ και καιρό στην Τουρκία, αφού η τελευταία θεωρείται ιδανικός μπαμπούλας για να επιβάλλει τις αλλαγές, ακόμα και με την απειλή πολέμου. Αυτό εξηγεί τις πληροφορίες που έχουμε για την στάση των Ρώσων.

Ο Μεντβέντεφ λοιπόν, διεμήνυσε ξεκάθαρα στον Γιώργο Παπανδρέου ότι δεν υπάρχει περίπτωση η Ρωσία να δεχτεί αλλαγές, χωρίς την καίρια συμμετοχή Ρώσικων εταιρειών στη νέα κατάσταση. Ήταν μάλιστα τόσο ξεκάθαρος που ο Έλληνας πρωθυπουργός έθεσε ευθέως το θέμα στον Ερντογάν κατά τη συνάντηση τους.

Η απάντηση του Ερντογάν ήταν απόλυτη, ξεκαθαρίζοντας ότι δεν υπάρχει τέτοια περίπτωση. Τόσο απόλυτη που λέγεται ότι έθεσε ένα νέο Casus Belli, εάν η Ελλάδα επέμενε.

-Εδώ οφείλουμε να ανοίξουμε μία παρένθεση θυμίζοντας την αυτόνομη αντίδραση του Ρωσικού εκπροσώπου του στρατού μετά τις Τουρκικές απειλές για τους S300 και την εγκατάσταση τους στην Κύπρο, ότι εάν η Τουρκία προέβαινε σε οποιαδήποτε επίθεση είτε στο πλοίο ή στην Κύπρο, θα αποτελούσε αιτία πολέμου. Την ίδια στιγμή ακόμα και ο Γέλτσιν διαβεβαίωνε τον Κληρίδη ότι η τοποθέτηση τελούσε υπό Ρωσική εγγύηση-

Όταν ο Πούτιν ενημερώθηκε για την αντίδραση Ερντογάν, έδωσε εντολή για ενίσχυση των δυνάμεων και προετοιμασία ενός Ρωσοτουρκικού μετώπου (!) ώστε να γίνει αντιληπτή η αποφασιστικότητα του, όποιες δεσμεύσεις και αν έχει ο Ερντογάν.

Οι “εκπρόσωποι”

Όπως προείπαμε ο Ρωσικός παράγοντας δίνει μεγάλη βαρύτητα στις διαθέσεις του Ελληνικού εκλογικού σώματος, αφού η δημιουργία μιας Ελληνικής αντίδρασης θα διευκολύνει την δυναμική εμπλοκή της Ρωσίας. Εάν η συμφωνία για συνδιαχείριση γίνει με ομόφωνους όρους της Ελληνικής και της Τουρκικής πλευράς, τότε η όποια επέμβαση θα επισύρει τη μήνι της διεθνούς κοινότητας, ανοίγοντας διαφορετικά μέτωπα. Η ιδανική λοιπόν κατάσταση είναι η προσέγγιση της Ελληνικής πολιτικής σκηνής ώστε να δημιουργηθούν τετελεσμένες συμφωνίες που θα δώσουν την δικαιολογία και τη νομιμοποίηση των όποιων ενεργειών.

Σύμφωνα με τις δικές μας πληροφορίες λοιπόν, διενεργήθηκε δημοσκόπηση για “νέο έντυπο” την οποία δεν ανέλαβε κάποια από τις γνωστές εταιρείες δημοσκοπήσεων αλλά πιστοποιημένος ιδιώτης σε συνεργασία με οργανωμένο call center σε πανελλαδική κλίμακα. Εκτός από την σφυγμομέτρηση της κυβερνητικής αποδοχής, το κυριότερο δείγμα ήταν αυτό της δημοφιλίας πολιτικών προσώπων. Κομματικά, διακομματικά, ακόμα και σε τοπικό επίπεδο.

Παράλληλα, έχουν δραστηριοποιηθεί τρεις πυρήνες προσέγγισης πολιτικών προσώπων ώστε να βολιδοσκοπηθούν οι διαθέσεις τους. Σε αυτούς βεβαίως δεν περιλαμβάνονται “λομπίστες” τους οποίους οι Ρώσοι έχουν χαρτογραφήσει και ξέρουν ήδη ότι είναι αδύνατον να αλλάξουν στρατόπεδο.

Ο πρώτος πυρήνας είναι πασίγνωστος επιχειρηματίας που με το πρόσχημα του “ίδιου συμφέροντος” λόγω του επιχειρηματικών κλάδων που δραστηριοποιείται, κάνει επαφές σε ανώτατο επίπεδο, προβάλλοντας σχεδόν πάντα το έννομο συμφέρον που έχει για τις εξελίξεις. Στην κάλυψη του βοηθά και η απύθμενη έχθρα δεκαετιών με ισχυρή επιχειρηματική οικογένεια που ταυτίζεται με συμφέροντα εταιρειών της δύσης. Φαίνεται ότι οι Ρώσοι ενδιαφέρονται πολύ και για το παρασκήνιο της Siemens αφού διατηρούνται σχέσεις και με δύο (τουλάχιστον) πολιτικά πρόσωπα που λόγω θέσης κατέχουν πλήθος πληροφοριών.

Ο Δεύτερος πυρήνας είναι Έλληνας του εξωτερικού, προσωπικός φίλος του Πούτιν και κρατά επαφές με πολιτικά πρόσωπα, ανθρώπους των media και στελέχη με ένα κοινό χαρακτηριστικό: Όλοι τους είχαν έρθει σε ρήξη με το εκσυγχρονιστικό μπλοκ, τις εποχές της παντοδυναμίας του. Φαίνεται ότι υπάρχει όψιμο ενδιαφέρον και για τους απογοητευμένους παραδοσιακούς ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ, γι’ αυτό και προσεγγίζονται βουλευτές που έχουν εκφράσει την αντίθεση τους με τις κυβερνητικές επιλογές.

Ο τρίτος πυρήνας είναι μία ομάδα ανθρώπων που προσεγγίζουν βουλευτές και πολιτευτές μικρότερης εμβέλειας, εκδότες που δεν ανήκουν στον κύκλο των ευνοημένων, ανθρώπους των new media, αλλά και επιχειρηματίες που έχουν εκφράσει κοινωνικές και πολιτικές ευαισθησίες. Οι συναντήσεις είναι σε καθημερινή βάση και λειτουργούν σε ομόκεντρους κύκλους.

Στο δια ταύτα. Η προφανής σκοπιμότητα είναι η δημιουργία πολιτικού μοχλού πίεσης που μπορεί να φτάσει ακόμα και στην ενίσχυση – ενδυνάμωση κάποιου πολιτικού σχηματισμού με πρόσωπα γνωστά από το πολιτικό σύστημα που θα συνδυάζεται με επιχειρηματικό υπόβαθρο και διείσδυση στα ΜΜΕ και στο διαδίκτυο. Αίσθηση μας είναι ότι υπάρχει διάθεση για ενίσχυση παντός είδους, ισχυρή μάλιστα, ασχέτως εάν αυτό δεν ανακοινώνεται στις συζητήσεις αφού το χειρότερο που μπορείς να κάνεις στον Έλληνα είναι να του τάξεις χρήμα. Προέχει η αφιέρωση σε κοινό σκοπό, αν και η ευρύτητα των επαφών καθιστά δύσκολη μία κοινή ιδεολογική πλατφόρμα. Περιττεύει βεβαια να πούμε ότι η “αφορμή” των συζητήσεων είναι η οικονομική και εθνική κατάπτωση της Ελλάδας και οι τρόποι αντιμετώπισης και αναστροφής της πορείας.

Είναι σίγουρο ότι αυτές οι ενέργειες θα ενταθούν όσο περνούν οι μέρες και θα έχει ενδιαφέρον να δούμε κατά πόσον θα μπορέσει να δημιουργηθεί στην Ελλάδα ένα αντίπαλο δέος στις παγιωμένες πολιτικές αντιλήψεις που βλέπουν μονόδρομο την Δύση. Αν αναλογιστούμε και την φοβία που διακατέχει τους Έλληνες, προϊόν της προπαγάνδας για την ανίσχυρη Ελλάδα που δεν μπορεί να τραβήξει τον δικό της δρόμο. Αυτή η φοβία ίσως να είναι η μεγαλύτερη ζημιά που άφησε πίσω της η διακυβέρνηση Καραμανλή αφού όλοι έχουν την αίσθηση ότι όποιος πάει κόντρα στα “μεγάλα αφεντικά” συνθλίβεται βυθίζοντας την χώρα σε τραγωδίες όπως ο Δεκέμβρης ή οι φωτιές.

Τέλος, οφείλουμε να αναφέρουμε ότι στην πιάτσα έχουν ξεφυτρώσει και κάθε λογής σαλτιμπάγκοι, αυτόκλητοι εκπρόσωποι της “πρεσβείας”, της συνυφάδας του Πούτιν και ότι άλλο βάλει ο νους. Να θυμάστε, ότι αν κάποιος άγνωστος σας ζητήσει πεντοχίλιαρο, δεν τον άγγιξε ο πατριωτισμός σας. Απλώς σας θεωρεί ρωσόφιλο κουνέλι. Ο Πούτιν δεν θα σας έλεγε ούτε καλημέρα, ως γνωστόν τα κουνέλια τα προτιμά στιφάδο.

ΥΓ. Λυπόμαστε εάν απογοητεύσαμε με αυτό το άρθρο που δεν έχει κάτι το υπερφυσικό ή το ρομαντικό. Είναι δεδομένο όμως ότι κανείς δεν θα πεθάνει για την πατρίδα σου, εάν εσύ ο ίδιος την ξεπουλάς συστηματικά.


http://olympia.gr/2011/01/31/putin-greece/

Το θέμα της πνευματικής, βυζαντινής κληρονομιάς και ειδικότερα του μέλλοντος της ορθοδόξου Μονής της Παναγίας Σουμελά, στον ιστορικό Πόντο, τέθηκε στην τελευταία συνεδρίαση της Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης του Συμβουλίου της Ευρώπης, στο Στρασβούργο, από τον Ιβάν Σαββίδη, μέλος της ρωσικής αντιπροσωπείας, βουλευτή της Κρατικής Δούμας της Ρωσικής Ομοσπονδίας.
Μεταξύ άλλων, ο κ. Σαββίδης, ευχαρίστησε τον πρόεδρο της Τουρκίας, Αμπντουλάχ Γκιουλ,για τη δυνατότητα διεξαγωγής θείας λειτουργίας στην ιστορική Μονή της Παναγίας Σουμελά, στην Τραπεζούντα, που τελέστηκε για πρώτη φορά το Δεκαπενταύγουστο του 2010, ύστερα από ογδόντα οκτώ χρόνια. Παράλληλα, έθεσε θέμα να υπάρξει δυνατότητα μεταγενέστερης χρήσης, για θρησκευτικούς λόγους, σημαντικών βυζαντινών ναών και μονών, ενώ υπενθύμισε τη θλιβερή τύχη της Θεολογικής Σχολής της Χάλκης.
Σε επιστολή του προς τον πρόεδρο της Τουρκίας, ο κ. Σαββίδης ζητάει να εξεταστεί η δυνατότητα παράδοσης της Μονής της Παναγίας Σουμελά στη δικαιοδοσία της Ορθόδοξης Εκκλησίας, με στόχο την αναστήλωσή της, αλλά και την έναρξη θρησκευτικής δραστηριότητας, σύμφωνα με τους ορθόδοξους κανόνες.
«Στη βάση του συστήματος αξιών της ορθόδοξης θρησκείας, όπως και του ισλάμ, είναι η καλοσύνη, η ευαισθησία και η αυταπάρνηση, που αναμφισβήτητα συνδέει τους λαούς μας και εγγυάται την στερέωση των σχέσεων καλής γειτονιάς μεταξύ των χωρών μας», τονίζει μεταξύ άλλων, στην επιστολή του ο κ. Σαββίδης.
Ο Αμπντουλάχ Γκιουλ υποσχέθηκε στον Ρώσο βουλευτή να εξετάσει το θέμα συνεργασίας στον τομέα του διαλόγου πολιτισμών και θρησκειών, αναφέρεται σε ανακοίνωση του Ιβάν Σαββίδη.
«Το Βήμα»31/01/2011/http://aktines.blogspot.com

Για την νοερά προσευχή




Γέροντας Ευσέβιος Γιαννακάκης

Η νοερά προσευχή πρέπει να γίνεται ανά πάσαν στιγμή. Δεν έχει σημασία αν είναι εντατική ή αδύνατη. Στο δρόμο , στο αυτοκίνητο που ξέρει ο καθένας τι κάνεις, αν είσαι προσηλωμένος στο Θεό; Νούς ,στόμα , καρδιά κύκλο η νοερά προσευχή. Χάνεται ο λογισιμός. Απομονώνεται , εξαφανίζεται.

Η προσευχή να γίνεται . Έστω και τυπική, που σου ψιθυρίζει ο διάβολοςότι είναι ξερή και τυπική.


‘’Είσελθε εις το ταμείον σου, όταν προσεύχη, και… αποδώσει σοι εν τω φανερώ’’. (Ματθ. 6,6). Να κλείσουμε όχι μόνο την πόρτα του δωματίου σας, όταν θέλουμε να προσευχηθούμε, αλλά να κλείσουμε και τα αυτιά μας και τη σκέψη και όλες τις αισθήσεις του εαυτού μας. Να τα ξεχάσουμε όλα, να είναι νεκρά τη στιγμή εκείνη και μόνο με το Θεό τον Άπειρο, τον Ένα, τον Πολυέλεο, τον Πολυεύσπλαγχνο Θεό να μιλάμε. Εκείνη τη στιγμή να ζούμε μόνο τον Θεό. Κατά το σώμα να μη ζούμε. Αυτό ζητά, όταν λέει ‘’κλείσας την θύραν σου΄΄ τη θύρα των αισθήσεων μας εννοεί.


Να προσευχώμεθα, να προσευχώμεθα, να προσευχώμεθα. Στην εργασία μας, στο δρόμο, στο αυτοκίνητο , παντού. Το πρωί, όταν ξυπνήσουμε , πρώτα προσευχή, πάντα προσευχή. Την ευχή να λέμε πολλές φορές, στο δρόμο, στο σχολείο, στην εργασία μας. Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με, τον αμαρτωλόν. Τότε νιώθουμε τον εαυτό μας γεμάτο και ο Θεός δίνει πλούσια τη Χάρη Του…


Η Χάρις του Θεού «η τα ασθενή θεραπεύουσα». Όταν εμείς αγωνιζόμαστε για αγνή και καθαρή ζωή, με προσευχή, Εξομολόγηση, θεία Κοινωνία, τότε δίνει πλούσια τη Χάρη Του, που αρδεύει την ψυχή, όπως το νερο ζωογονεί τα πάντα. Ο αδύναμος άνθρωπος που πέφτει, τρεκλίζει , όσο κι αν τον πολιορκεί η αμαρτία, να αγωνίζεται. Να μην το βάζει κάτω. Να λέει» ο Θεός είναι κοντά, μαζί μου· δεν θα μ’ αφήσει…


‘’Πνεύμα …περιεργείας και αργολογίας μη μοι δώς’’. Βάλαμε ποτέ κανένα βράδυ τον εαυτό μας, αδελφοίμου στο σκαμνί να τον εξετάσουμε γι’ αυτά τα δύο;
Περιέργεια: Προσπαθούμε να δούμε , ν’ ακούσουμε τι κάνει ο α, πως κινείται ο β, κλπ. Και ύστερα απ’ αυτό σχηματίζονται στο μυαλό μας τόσες άσχημες εικόνες, που δεν μπορούμε να προσευχηθούμε.
Αργολογία : ‘’Παν ρήμα αργόν ο εάν λαλήσωσιν οι άνθρωποι, αποδώσουσι λόγον εν ημέρα κρίσεως’’ (Ματθ. 12,36). Η αργολογία συνορεύει με την κατάκριση , με τη συκοφαντία. Λέμε-λέμε, αραδιάζουμε, ψάχνουμε να βρούμε το κουσούρι του καθενός και είμαστε έτοιμοι να εξαπολύσουμε φαρμακερές, καυτές, δαγκωτές κουβέντες εναντίον του.

Από κάθε γωνιά της γης τόσες άσχημες αναθυμιάσεις ανεβαίνουν στο θρόνο Του…κι όμως ο Θεός αγαπάει , ανέχεται, μακροθυμεί. Με τον πόνο, με τη δοκιμασία επισκέπτεται τους ανθρώπους, και όσοι έχουν καλή διάθεση ομολογούν τα σφάλματα τους ενώπιον του Πνευματικού , χύνουν δάκρυα, γίνονται άλλοι άνθρωποι· αυτοί, που, αν τους γνωρίζαμε λίγα χρόνια πρίν, θα τους βομβαρδίζαμε με τα λόγια μας.

talantoblog.blogspot.com

www.gerontas.gr


http://serafeimtousarof.blogspot.com/2011/01/blog-post_4280.html

ΠΡΟΣΕΥΧΗ

Τὸ κύριο στοιχεῖο στὴν προσευχὴ εἶναι ἡ ὑπομονή.
Ὁ ἐχθρὸς προσπαθεῖ μὲ κάθε τρόπο νὰ ἀποσπάση τὸν χριστιανὸ ἀπὸ τὴν εὐχή.
Ἡ ἐπιτυχία ἔγκειται στὴν συνέχιση τῆς εὐχῆς μὲ ὑπομονή.

Στάρετς Βαρσανούφιος


Η συναναστροφή με τα παιδιά μας διδάσκει την ειλικρίνεια και την απλότητα όπως και την ικανότητα να ζούμε την παρούσα ώρα και το προκείμενο έργο, κάτι πού είναι θεμελιώδες στην Ορθοδοξία.
Τα παιδιά λες και γεννιούνται ξανά και ξανά την κάθε μέρα. Σ' αυτό οφείλεται και ό αυθορμητισμός τους, ή απλότητα της ψυχής τους όπως και ή απλότητα στις κρίσεις και τις πράξεις τους.
Εκτός απ' αυτά, τα παιδιά έχουν ζωηρή την αίσθηση του καλού και τού κακού, ελευθερία της ψυχής από τα δεσμά της αμαρτίας και συνάμα είναι ελεύθερα από την τάση για κρίσει; και αναλύσεις.
Όλα αυτά τα έχουμε από γεννησιμιού μας σαν δωρεά, πού απερίσκεπτα χάνουμε στον δρόμο μας και έπειτα, με βάσανα και κόπους, μαζεύουμε ψίχουλο-ψίχουλο το χαμένο μας πλούτο.


ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΚΕΦΑΛΑΙΑ. ΠΡΕΣΒ. ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΕΛΤΣΙΑΝΙΝΩΦ


Το παρακάτω κείμενο είναι μια αληθινή ιστορία μεταφρασμένη από το παράνομο ρωσικό θρησκευτικό περιοδικό Ελπίδα («Ναντιέζντα») αρ. 9. Αποτελεί κεφάλαιο ενός βιβλίου που περιγράφει την ζωή του π. Αρσενίου, ενός αγίου ιερέως που έδρασε μέσα στα στρατόπεδα συγκεντρώσεως. Προτάσσεται μέρος από τον πρόλογο του βιβλίου.

***

Το να σφραγίσουμε τα χείλη μας θα σήμαινε να πετάξουμε στη λήθη τις θλίψεις, τα βασανιστήρια, τους ασκητικούς αγώνες και τον θάνατο χιλιάδων μαρτύρων που υπέφεραν για τον Χριστό, αλλά και για χάρι δική μας, όσων είμαστε εδώ στη γη. Δεν έχουμε δικαίωμα να ξεχάσουμε. Πρέπει να μιλήσουμε γι’ αυτούς τους ανθρώπους που βασανίστηκαν. αποτελεί καθήκον μας ενώπιον Θεού και ανθρώπων…

Σ’ αυτά εδώ τα απομνημονεύματα παρουσιάζεται μπροστά μας μόνο ένας από το αναρίθμητο πλήθος των πολεμιστών του Χριστού του πρώτου ημίσεως της δεκαετίας του ’60. Πόσοι να είναι άραγε αυτοί που χάθηκαν για χάρι μας;…

Μέσα σ’ ένα διάστημα δεκαεννιά αιώνων η ανθρωπότης συσσώρευσε έναν πλούτο γνώσεως και σοφίας. ο Χριστιανισμός έφερε στους ανθρώπους Φως και Ζωή. Από αυτήν όμως την τεράστια παρακαταθήκη οι άνθρωποι του εικοστού αιώνος δεν διάλεξαν παρά μόνο την κακία και ονομάζοντάς την επιστημονικό επίτευγμα κατώρθωσαν να προκαλέσουν φρικτά και παρατεταμένα βασανιστήρια σε χιλιάδες ανθρώπων και σε πολλούς έναν επώδυνο θάνατο.

Ήταν έργο της θείας Πρόνοιας να περάσω μαζί με τον π. Αρσένιο ένα μικρό διάστημα της κρατήσεώς μου στα στρατόπεδα. Αυτό όμως στάθηκε αρκετό για να έλθω στην πίστι, να γίνω πνευματικό τέκνο του, ν’ ακολουθήσω τα ίχνη του, να καταλάβω και να γίνω μάρτυς της βαθειάς αγάπης του για τον Θεό και για τον πλησίον και να φθάσω στη επίγνωσι του τί σημαίνει «Χριστιανός».

Πολλοί από όσους έρχονταν σ’ επαφή με τον π. Αρσένιο —διανοούμενοι, εργάτες, αγρότες, εγκληματίες, πολιτικοί κρατούμενοι, παλαιοί μπολσεβίκοι, στελέχη του κόμματος— γίνονταν πνευματικά τέκνα του, φίλοι του, έρχονταν στην πίστι και τον ακολουθούσαν…

Θα ήταν αυθάδεια να έλεγα ότι εγώ έγραψα ή συγκέντρωσα αυτά που ακολουθούν. Πολλοί, πάρα πολλοί είναι αυτοί που γνώριζαν και αγαπούσαν τον π. Αρσένιο. Αυτοί έγραψαν και συγκέντρωσαν και μου έστειλαν το υλικό. Ό,τι είναι γραμμένο εδώ ανήκει σ’ αυτούς. Εγώ, όπως και όλοι αυτοί που ο π. Αρσένιος ανεγέννησε και έβαλε στο δρόμο της πίστεως, προσπάθησα μόνο να ξεπληρώσω με τους κόπους μου ένα μικρό μέρος του απείρου χρέους μου σε κάποιον που με έσωσε δίνοντάς μου μια νέα ζωή. Κι αν εσείς διαβάζοντας τα παρακάτω θυμηθήτε στη προσευχή σας τον δούλο του Θεού Αλέξανδρο, αυτό θα είναι για μένα μεγάλη ανταμοιβή.

* * *

Η επιθεώρησις τελείωσε. Οι κρατούμενοι ωδηγήθηκαν με φωνές και βία πίσω στους θαλάμους τους, ο καθένας σύμφωνα με τον αριθμό του, και η πόρτα κλειδώθηκε. Υπήρχε ακόμη χρόνος πριν από τον ύπνο για να κουβεντιάσουν μεταξύ τους, ν’ ανταλλάξουν εντυπώσεις από το στρατόπεδο, να πουν τα νέα της ημέρας, να νικήσουν κάποιον στο ντόμινο ή να ξαπλώσουν στις σανίδες της κουκέτας τους και ν’ αναπολήσουν το παρελθόν. Δύο ώρες αργότερα ο ήχος των συνομιλιών ακουγόταν ακόμη, όμως σιγά-σιγά υποχώρησε και βασίλεψε η σιωπή, καθώς οι κρατούμενοι παραδόθηκαν στον ύπνο.

Αρκετή ώρα μετά το κλείδωμα του θαλάμου ο π. Αρσένιος στάθηκε πλάι στα ξύλινα κρεβάτια και προσευχήθηκε. έπειτα ξάπλωσε κι αυτός και συνεχίζοντας την προσευχή αποκοιμήθηκε.

Ως συνήθως, ήταν ένας ύπνος ανήσυχος. Γύρω στη μία μετά τα μεσάνυχτα ένιωσε κάποιον να τον σκουντάη. Ανακάθισε και αντίκρυσε την ανήσυχη σιλουέτα ενός ανθρώπου που ψιθύριζε:

“Πάμε γρήγορα! Ο διπλανός μου πεθαίνει και σε ζητάει!”.

Βρήκαν τον ετοιμοθάνατο στην άλλη άκρη του θαλάμου. Ήταν ξαπλωμένος ανάσκελα. η αναπνοή του ήταν βαρειά και ακανόνιστη, τα μάτια του διάπλατα ανοιχτά κατά τρόπο αφύσικο.

“Με συγχωρείς… Σε χρειάζομαι… Πεθαίνω…”. Κοίταξε τον π. Αρσένιο και πρόσθεσε σταθερά: “Κάθησε”.

Ο π. Αρσένιος κάθησε στην άκρη του κρεβατιού. Το φως από τον διάδρομο παίρνοντας σχήμα ανάμεσα από τις κουκέτες φώτιζε αδύναμα το πρόσωπο του ετοιμοθανάτου κρατουμένου, που καλυπτόταν από χονδρές σταγόνες ιδρώτος. Τα μαλλιά του ήταν ανακατωμένα, τα χείλη του σφιγμένα από τον πόνο. Ήταν εξαντλημένος και το πρόσωπό του είχε μια νεκρική χλωμάδα. Τα μάτια του όμως ήταν διάπλατα ανοιχτά και κοιτούσαν τον π. Αρσένιο σαν δύο αναμμένοι πυρσοί. Σ’ αυτά τα δύο μάτια αντικατοπτριζόταν τώρα όλη η πορεία της επίγειας ζωής του. Πέθαινε. Άφηνε αυτή τη ζωή κουρασμένος και γεμάτος πόνο. Αλλά κρατιόταν ακόμα από μια τελευταία επιθυμία: να δώση λόγο για όλα στον Θεό.

“Εξομολόγησέ με, συγχώρησε τις αμαρτίες μου. Είμαι μοναχός με μυστική κουρά”.

Οι διπλανοί του κρατούμενοι πήγαν να κοιμηθούν αλλού. Όλοι έβλεπαν ότι ο θάνατος είχε φθάσει. Ακόμη και σ’ ένα θάλαμο στρατοπέδου κρατουμένων υπήρχε ευσπλαχνία και συμπάθεια για τον ετοιμοθάνατο.

Πλησιάζοντας πιο κοντά στον μοναχό και χαϊδεύοντας τα κοντά, ανακατωμένα μαλλιά του ο π. Αρσένιος έσιαξε την τριμμένη κουβέρτα. Με το χέρι του πάνω στο κεφάλι του μοναχού διάβασε ψιθυριστά τις ευχές και συγκεντρώνοντας την προσοχή του ετοιμάστηκε ν’ ακούση την εξομολόγησι.

“Η καρδιά μου… Δεν χτυπάει καλά…” ψιθύρισε ο ετοιμοθάνατος μοναχός και λέγοντας το μοναχικό του όνομα, «Μιχαήλ», άρχισε την εξομολόγησί του.

Σκύβοντας πάνω από την ξαπλωμένη σι­λουέττα ο π. Αρσένιος παρακολουθούσε με προσοχή την φωνή που μόλις ακουγόταν, ενώ άθελά του κοίταζε μέσα στα μάτια του Μιχαήλ. Μερικές φορές ο ψίθυρος σταματούσε και το μόνο που ακουγόταν ήταν το σφύριγμα από το στήθος του. Ο Μιχαήλ έπαιρνε απεγνωσμένα αέρα από το στόμα του. Άλλοτε πάλι σώπαινε εντελώς και φαινόταν σαν να είχε έρθει ο θάνατος. Τα μάτια του όμως συνέχιζαν να κινούνται και κοιτάζοντας μέσα σ’ αυτά ο π. Αρσένιος διάβαζε όλα όσα ο ψίθυρος προσπαθούσε να εκφράση.

Ο π. Αρσένιος είχε εξομολογήσει πολλούς στα τελευταία τους και αυτού του είδους οι εξομολογήσεις ήταν πάντα κάτι το βαθειά συγκινητικό. Τώρα όμως, ακούγοντας την εξομολόγησι του Μιχαήλ, ο π. Αρσένιος έβλεπε ξεκάθαρα ότι μπροστά του βρισκόταν ένας άνθρωπος που είχε φτάσει σε σπάνια επίπεδα πνευματικής τελειώσεως.

Ένας άνθρωπος δίκαιος πέθαινε, ένας άνθρωπος προσευχής, ένας άνθρωπος που είχε αφιερώσει τη ζωή του στον Θεό και στον συνάνθρωπο μέχρι τελευταίας πνοής.

Ένας άνθρωπος δίκαιος πέθαινε και ο π. Αρσένιος άρχισε να συνειδητοποιή ότι ο ιερεύς Αρσένιος ήταν μικρός και ασήμαντος μπροστά του, ότι δεν ήταν καν άξιος να φιλήση την άκρη των ενδυμάτων του.

Ο ψίθυρος διακοβόταν όλο και πιο συχνά, αλλά τα μάτια έλαμπαν από ζωή και μέσα τους, μέσα σ’ αυτά τα δύο μάτια, ο π. Αρσένιος, όπως και πριν, τα διάβαζε όλα. όλα όσα ο ετοιμοθάνατος λαχταρούσε να εκφράση.

Στην εξομολόγησί του ο Μιχαήλ έγινε δικαστής του εαυτού του. και τον δίκασε αυστηρά, χωρίς έλεος. Μερικές φορές έμοιαζε σαν να απομακρυνόταν απ’ τον εαυτό του, σαν να ‘βλεπε κάποιον άλλον να πεθαίνη. Κι ήταν εκείνον τον άλλον που δίκαζαν τώρα μαζί με τον π. Αρσένιο.

Ο π. Αρσένιος έβλεπε την επίγεια ζωή του Μιχαήλ σαν ένα καράβι βαρυφορτωμένο με βάσανα και θλίψεις —παλιές και τωρινές— να απομακρύνεται πια απ’ αυτόν και να κατευθύνεται προς τη μακρυνή χώρα της λησμοσύνης. Τώρα έμενε μόνο να πετάξη έξω όλα τα άχρηστα, όλα τα περιττά και επουσιώδη και να παραδώση τα χρήσιμα στα χέρια του ιερέως, που ενδεδυμένος με την δύναμι του Θεού θα του έδινε την συγχώρησι και την άφεσι όλων όσων είχε διαπράξει.

Στα λίγα λεπτά ζωής που του έμεναν ο μοναχός Μιχαήλ έπρεπε να τα παραδώση όλα στον π. Αρσένιο, να τα απλώση όλα ανοιχτά μπροστά στον Θεό, να αναγνωρί­ση τις αμαρτίες του και έχοντας καθαρίσει τον εαυτό του στο δικαστήριο της δικής του συνειδήσεως, να σταθή κατόπιν μπροστά στο Κριτήριο του Θεού.

Ένας κρατούμενος πέθαινε, όπως ακριβώς και τόσοι άλλοι είχαν πεθάνει μπροστά στα μάτια του π. Αρσενίου. Τούτος ο θάνατος όμως τον επηρέασε όσο ποτέ κανένας άλλος. Έτρεμε καθώς συνειδητοποιούσε ότι ο Κύριος με το πολύ έλεός Του τον είχε αξιώσει να εξομολογήση κάποιον που ανήκε στη χορεία των δικαίων.

Τούτη τη φορά ο Κύριος απεκάλυπτε έναν μεγάλο Του θησαυρό, που τόσο καιρό και με τόση αγάπη είχε καλλιεργήσει. Έδειχνε σε ποια ύψη πνευματικής τελειότητος μπορούν να φθάσουν όσοι αγαπούν τον Θεό με αγάπη ανεξάντλητη, όσοι σηκώνουν τον ζυγό και το φορτίο του Χριστού και τα βαστάζουν μέχρι τέλους. Όλα αυτά ο π. Αρσένιος τα έβλεπε και τα καταλάβαινε.

Οι απίστευτα πολύπλοκες περιστάσεις της σύγχρονης ζωής μόνο εμπόδια και προσκόμματα θα μπορούσαν να έχουν προσφέρει στην κατά Θεόν πορεία κάποιου: επαναστατικές ζυμώσεις, προσωπολατρείες, πολύπλοκες ανθρώπινες σχέσεις, επίσημη αθεΐα του κράτους, ποδοπάτημα της πίστεως, ηθική κατάπτωσις, διαρκής αστυνόμευσις και καταδόσεις, έλλειψις πνευματικού οδηγού. Η εξομολόγησις του ετοιμοθανάτου μοναχού ωστόσο έδειχνε ότι ένας άνθρωπος με βαθειά πίστι μπορεί όλα αυτά, κάθε τι που θα σταθή στον δρόμο του, να τα υπερνίκηση και να είναι κοντά στον Θεό.

Δεν ήταν ούτε σκήτη ούτε απομονωμένο μοναστήρι ο χώρος όπου ο Μιχαήλ είχε διανύσει την κατά Θεόν πορεία του. Αντίθετα, ήταν ο θόρυβος της ζωής, η βρωμιά της, η σκληρή μάχη με τις γύρω δυνάμεις του κακού, την άρνησι και την στρατευμένη αθεΐα. Είχε δεχθή πολύ λίγη πνευματική καθοδήγησι. Υπήρξαν κατά διαστήματα κάποιες συναντήσεις με δύο-τρεις ιερείς και ένας σχεδόν ολόκληρος χρόνος που τον πέρασε χαρούμενα σε στενή επικοινωνία με τον επίσκοπο Θεόδωρο, ο οποίος και τον έκειρε μοναχό. Αλλά μετά από τα δύο-τρία σύντομα γράμματα του επισκόπου απέμεινε μόνο ο ακλόνητος και φλογερός πόθος του να προχωρή μπροστά, όλο μπροστά, στον δρόμο προς τον Κύριο.

“Ακολούθησα άραγε τον δρόμο της πίστεως; Πήρα σωστά τον δρόμο του Θεού; Ή μήπως έχασα τον δρόμο; Δεν ξέρω”, είπε ο Μιχαήλ. Ο π. Αρσένιος όμως έβλεπε ότι ο Μιχαήλ όχι μόνο δεν είχε παρεκκλίνει καθόλου από τον δρόμο που του είχε δείξει ο επίσκοπος Θεόδωρος, αλλά είχε κιόλας προχωρήσει πάρα πολύ σ’ αυτόν, έχοντας φθάσει και ξεπεράσει τους οδηγούς του.

Ολόκληρη η ζωή του Μιχαήλ ήταν μία μάχη «εν πορεία», μία μάχη για πνευματική και ηθική τελείωσι μέσα στη βαναυσότητα της σύγχρονης ζωής. Και ο π. Αρσένιος καταλάβαινε ότι ο Μιχαήλ είχε κερδίσει αυτή τη μάχη, τη μάχη που έδωσε μόνος εναντίον του κακού που τον περικύκλωνε. Καθώς έζησε μέσα στον κόσμο, αφιερώθηκε στην επιτέλεσι αγαθοεργιών στο όνομα του Κυρίου. Κράτησε μέσα στην καρδιά του σαν αναμμένο πυρσό τα λόγια του Αποστόλου: «Αλλήλων τα βάρη βαστάζετε και ούτως αναπληρώσατε τον νόμον του Χριστού».

Ο π. Αρσένιος συνειδητοποιούσε το μεγαλείο, την τελειότητα του πνεύματος του Μιχαήλ. Με τον ίδιο τρόπο αναγνώριζε και τη δική του αθλιότητα και ικέτευε θερμά τον Κύριο να δώση σ’ αυτόν, τον ιερέα Του Αρσένιο, τη δύναμι να ανακουφίση τα βάσανα του μονάχου σ’ αυτές τις τελευταίες στιγμές της επίγειας ζωής του. Ήταν στιγμές που ο π. Αρσένιος αισθανόταν εντελώς ανήμπορος. Την ίδια ώρα όμως ένιωθε να εμψυχώνεται από την παρουσία του Μιχαήλ, του οποίου η επιθανάτια εξο­μολόγησι απεκάλυπτε μπροστά του τις θαυμαστές οδούς του Κυρίου, διδάσκοντας και οδηγώντας τον στο δρόμο της ολοκληρωτικής αφιερώσεως.

Έφτασε και η ώρα που ο Μιχαήλ είχε πια παραδώσει στον ιερέα —και δια μέσου εκείνου στον Θεό— όλα όσα βάραιναν την καρδιά του. Τα μάτια του κοίταζαν ερωτηματικά τον π. Αρσένιο. Ως ιερεύς, παίρνοντας από τον ετοιμοθάνατο μοναχό το φορτίο των αμαρτιών του και κρατώντας το στα χέρια του, ο π. Αρσένιος έτρεμε.έτρεμε πάλι με την επίγνωσι της αναξιότητος και ανθρώπινης αδυναμίας του. Απαγγέλλοντας την συγχωρητική ευχή στον δούλο του Θεού Μιχαήλ μοναχό, ο π. Αρσένιος από μέσα του έκλαιγε. Κατόπιν, μη μπορώντας να κρατηθή, ξέσπασε σε δάκρυα.

Ο Μιχαήλ σήκωσε τα μάτια του και κοίταξε προς τον π. Αρσένιο. “Ευχαριστώ… Ειρήνευε… Ήρθε η ώρα… Προσεύχου για μένα όσο πατάς σ’ αυτή τη γη. έχεις ακόμη πολύ δρόμο μπροστά σου… Σε παρακαλώ, πάρε το κασκέτο μου. Εκεί μέσα είναι ένα σημείωμα προς δύο ανθρώπους με μεγάλη ψυχή και μεγάλη πίστι. Πολύ μεγάλη. Όταν αφεθής ελεύθερος, πήγαινέ τους το σημείωμα αυτό. Σε χρειάζονται και τους χρειάζεσαι… Ράψε πάλι τον αριθμό στο κασκέτο. Και προσεύχου στον Κύριο για τον μοναχό Μιχαήλ”.

Καθ’ όλη τη διάρκεια της εξομολογήσεως έμοιαζε σαν να ήταν μόνοι τους. σαν τάχα ο θάλαμος και οι ένοικοί του, όλη η ατμόσφαιρα της φυλακής, όλα να είχαν γίνει πολύ απόμακρα. όλα να είχαν περιέλθει σ’ ένα είδος ανυπαρξίας. Παρέμενε μόνο η παρουσία του Θεού, η προσευχή των καρδιών τους και η σιωπηλή πνευματική ένωσι που τους έδενε και τους έφερνε ενώ­πιον του Κυρίου.

Κάθε αγωνία και ταραχή σταμάτησε. κάθε τι γήινο χάθηκε. Υπήρχε ο Θεός. Και τώρα η μία ψυχή πήγαινε να Τον συναντή­ση, ενώ η άλλη αξιωνόταν να παρακολου­θήση ένα μεγάλο μυστήριο: τον θάνατο, την αναχώρησι από την ζωή.

Ο ετοιμοθάνατος μοναχός κράτησε σφιχτά το χέρι του π. Αρσενίου και προσευχήθηκε. Προσευχήθηκε με τόση αυτοσυγκέντρωση ώστε αποξενώθηκε εντελώς από το περιβάλλον. Εσωτερικά ο π. Αρσένιος πλησίασε ακόμα πιο πολύ κοντά του. Με ευλάβεια και χωρίς διαλογισμούς πάλευε ν’ ακολουθήση τον μοναχό στην προσευχή του.

Έπειτα ήρθε η στιγμή του θανάτου. Τα μάτια του ετοιμοθάνατου φωτίσθηκαν έντονα με μια ήρεμη έκστασι. Τα λόγια του μόλις ακούγονταν: “Κύριε, μη με απόρριψης!”.

Ανασηκώνοντας το κορμί του από το κρεβάτι, ο Μιχαήλ άνοιξε τα χέρια και επανέλαβε δυνατά: “Κύριε! Κύριε!”. Άδραξε πάλι μπροστά, αλλά την επόμενη στιγμή έπεσε πίσω ανάσκελα και το κορμί του αμέσως χαλάρωσε.

Συγκλονισμένος ο π. Αρσένιος έπεσε στα γόνατα και άρχισε να προσεύχεται. όχι για την ψυχή και την σωτηρία του κοιμηθέντος μοναχού, αλλά για να ευχαριστήση. Να ευχαριστήση για το μεγάλο δώρο, να αξιωθή να δη εκείνο που είναι αθέατο στα μάτια και ακατανόητο στον νου, εκείνο που είναι το πιο κρυφό απ’ όλα τα μυστήρια: τον θάνατο του δικαίου.

Όταν σηκώθηκε ο π. Αρσένιος, έσκυψε πάνω στο σώμα του νεκρού Μιχαήλ. Τα μάτια του ήταν ακόμη ανοιχτά, ακόμη γεμάτα φως. Όμως το φως σιγά-σιγά χλώμιαζε και την θέσι του έπαιρνε μια ανεπαίσθητη καταχνιά. Τα βλέφαρα έκλεισαν αργά, μια σκιά διέτρεξε το πρόσωπο, και στο πέρασμά της εκείνο έγινε αμέσως επιβλητικό, γαλήνιο, θριαμβευτικό.

Σκυμμένος πάνω στο λείψανο ο π. Αρσένιος προσευχόταν. Αν και μόλις είχε γίνει μάρτυς του θανάτου αυτού του νέου μοναχού, δεν ένιωθε λύπη. Αντίθετα, ήταν γεμάτος από ειρήνη και εσωτερική αγαλλίασι. Είχε γνωρίσει έναν δίκαιο του Θεού, είχε γευθή το έλεός Του, είχε δει την δόξα Του.

Προσεκτικά ο π. Αρσένιος τακτοποίησε τα ρούχα στο σώμα του νεκρού, έκανε βαθειά υπόκλισι μπροστά του και ξαφνικά συνειδητοποίησε ότι ήταν ακόμη στο θάλαμο ενός στρατοπέδου «με αυστηρό καθεστώς κρατήσεως». Σαν αστραπή πέρασε η σκέψις από το μυαλό του: Αυτό το στρατόπεδο είχε μόλις δεχθή μιαν επίσκεψι του Θεού, τον ίδιο τον Κύριο, που είχε έρθει να παραλαβή την ψυχή του δικαίου Μιχαήλ.

Μόνο λίγη ώρα απόμενε μέχρι το εγερτήριο. Ο π. Αρσένιος πήρε το κασκέτο του Μιχαήλ, τύπωσε στη μνήμη τον αριθμό και πήγε να ενημερώση τον θαλαμάρχη για τον θάνατο. Ο θαλαμάρχης, ο αρχαιότερος των καταδίκων, ρώτησε τον αριθμό του νεκρού και εξέφρασε την συμπάθειά του.

Οι θάλαμοι ξεκλειδώθηκαν. Οι κρατούμενοι έτρεξαν έξω για την επιθεώρησι και μπήκαν γρήγορα σε σειρές. Ο θαλαμάρχης πλησίασε τους επιθεωρητές που στέκονταν στην είσοδο του θαλάμου και ανέφερε: “Έχουμε έναν νεκρό, αριθμός Β 382″.

Ένας από τους επιθεωρητές μπήκε στο θάλαμο, κοίταξε τον νεκρό, σκούντησε το λείψανο με τη μύτη της μπότας του και έφυγε. Δύο ώρες αργότερα έφθασε ένα έλκυθρο για να πάρη το πτώμα. Ένας γιατρός των φυλακών, από τους καλούμενους «εθελοντές εργασίας», μπήκε μέσα, διάβηκε με το βλέμμα του απρόσεκτα το νεκρό σώμα, σήκωσε λίγο το ένα βλέφαρο με το κλεισμένο σε γάντι χέρι του και μ’ ένα τόνο απαρέσκειας είπε στην ομάδα υπηρεσίας: “Γρήγορα, βάλτε το στο κάρρο”.

Διάφορα πτώματα κοίτονταν ήδη πάνω στο έλκυθρο. Το σώμα του Μιχαήλ μεταφέρθηκε έξω και τοποθετήθηκε πάνω στα άλλα. Ο οδηγός πήρε θέσι ισορροπώντας τα πόδια του επάνω στα πτώματα, που είχαν ήδη ξυλιάσει από το κρύο.

Έπεφτε ψιλό χιόνι και καθώς ακουμπούσε στα πρόσωπα των νεκρών, έλυωνε αργά. Ήταν σαν να έκλαιγαν. Κοντά στους θαλάμους στέκονταν ακόμα οι επιθεωρητές, που συζητούσαν με τον γιατρό, οι κρατούμενοι υπηρεσίας και ο π. Αρσένιος που έσφιγγε τα χέρια του στο στήθος και προσευχόταν σιωπηλά.

Το έλκυθρο άρχισε να κινήται. Κάνοντας μια βαθειά υπόκλισι ο π. Αρσένιος ευλόγησε τα άψυχα σώματα και γύρισε πίσω στον θάλαμο. Ο οδηγός τίναξε τα χαλινάρια και έκανε τα άλογα να ξεκινήσουν ξεστομίζοντας μια βρισιά. Το έλκυ­θρο απομακρύνθηκε αργά και χάθηκε από τη ματιά.

ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΗ ΜΑΡΤΥΡΙΑ
ΤΡΙΜΗΝΙΑΙΑ ΕΚΔΟΣΙΣ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΞΗΡΟΠΟΤΑΜΟΥ
ΤΕΥΧΟΣ 6

ΠΗΓΗ.ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ+ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ


http://fdathanasiou.wordpress.com/2011/01/31/%CE%B7-%CF%84%CE%B5%CE%BB%CE%B5%CF%85%CF%84%CE%B1%CE%AF%CE%B1-%CE%B5%CE%BE%CE%BF%CE%BC%CE%BF%CE%BB%CF%8C%CE%B3%CE%B7%CF%83%CE%B7%CE%B1%CE%BB%CE%B7%CE%B8%CE%B9%CE%BD%CE%AE-%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF/

«Η πράξη της νοεράς προσευχής είναι να βιάσεις τον εαυτόν σου να λέγεις συνεχώς την ευχή με το στόμα αδιαλείπτως.
Στην αρχή γρήγορα, να μην προφθάνει ο νους να σχηματίζει λογισμό μετεωρισμού.
Να προσέχεις μόνο στα λόγια: «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με».
Όταν αυτό πολυχρονίσει, το συνηθίζει ο νους και το λέγει και γλυκαίνεσαι ωσάν να έχεις μέλι στο στόμα σου και θέλεις να το λέγεις.
Αν το αφήσεις στενοχωρείσαι πολύ.
Όταν το συνηθίσει ο νους και χορτάσει -το μάθει καλά- τότε το στέλνει στην καρδιά.
Επειδή ο νους είναι ο τροφοδότης της ψυχής και μεταφέρει στην καρδιά οτιδήποτε φαντασθεί.
Όταν ο ευχόμενος κρατεί τον νου του να μη φαντάζεται τίποτε, αλλά να προσέχει μόνο τα λόγια της ευχής, τότε αναπνέοντας ελαφρά με κάποια βία και θέληση δική του τον κατεβάζει στην καρδιά, και τον κρατεί μέσα και λέγει με ρυθμό την ευχή, «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με» ...;
Αν θέλεις να βρεις τον Θεό δια της «ευχής» δεν θα σταματάς ποτέ αυτήν την εργασία. Όρθιος, καθήμενος, βαδίζοντας δεν θα μένεις χωρίς την ευχή.
Να μη βγαίνει πνοή χωρίς την ευχή για να εφαρμόζεται ο λόγος του Παύλου «αδιαλείπτως προσεύχεσθε, εν παντί ευχαριστείτε».
Εάν μπορέσεις να λέγεις την «ευχή» εκφώνως και συνέχεια, σε δύο-τρεις μήνες πιστεύω την συνηθίζεις και μετά πλησιάζει η Θεία Χάρις και σε ξεκουράζει.
Αρκεί να μη σταματήσεις να την λέγεις με το στόμα, χωρίς διακοπή.
Όταν την παραλάβει ο νους τότε θα ξεκουρασθείς με την γλώσσα να την λέγεις.
Όλη η βία είναι στην αρχή, έως ότου γίνει συνήθεια.
Κατόπιν θα την έχεις σ' όλα τα χρόνια της ζωής σου. Μόνο κτύπα ευθέως την θύρα του θείου ελέους και πάντως ο Χριστός μας θα σου ανοίξει, εάν επιμένεις».

(Γέρων Ιωσήφ ο Ησυχαστής)
Το αλίευσα ΕΔΩ

Περιμένοντας τη σειρά τους για να εξομολογηθούν δύο γυναίκες άρχισαν να συζητούν για την πίστη στο Θεό. Σιγά – σιγά η κουβέντα ξέφυγε και μετατράπηκε σε κουτσομπολιό.

Όταν άρχισαν να συζητούν για τις αποκαλύψεις της ερωμένης ενός διάσημου προσώπου, ζήτησαν και την γνώμη μίας κυρίας που καθόταν δίπλα τους και η οποία μέχρι τότε δεν είχε μπει στην συζήτηση. Και τους είπε· Αν θέλετε να εξομολογηθείτε αφήστε τις αμαρτίες των άλλων και κοιτάξτε τις δικές σας, ενώ αν θέλετε ν’ αναλύσετε τις αμαρτίες των άλλων, τότε ας αναβάλλετε την εξομολόγηση για άλλη φορά. Ή το ένα ή το άλλο.
Εσυνάχθησαν κάποτε οι κατοικουντες εις την Σκητην, καi εσυζητουσαν περί του Μελχισεδέκ και ελησμόνησαν να καλέσουν τον Αββαν Κόπριν˙ υστερα δε αφου τον εκάλεσαν, τον ερωτουσαν περί τούτου˙ ο δε αφου εκτύπησε το στόμα του τρεις φοράς, είπεν˙ αλλοίμονόν σου Κόπρι, αλλοίμονόν σου Κόπρι, αλλοίμονόν σου Κόπρι, διότι εκεινα οποιο σε διέταξεν ο Θεός να κάμνης το αφησες, και εξετάζεις εκεινα οποια δεν ζητει απο σε˙ και ως ηκουσαν οι αδελφοι αυτά, εφυγαν και επηγαν εις τα κελλίαν των.


http://fdathanasiou.wordpress.com/2011/01/31/%CE%B1%CE%BD-%CE%B8%CE%AD%CE%BB%CE%B5%CF%84%CE%B5-%CE%BD%CE%B1-%CE%B5%CE%BE%CE%BF%CE%BC%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%B7%CE%B8%CE%B5%CE%AF%CF%84%CE%B5-%CE%B1%CF%86%CE%AE%CF%83%CF%84%CE%B5-%CF%84%CE%B9/