Ορθόδοξη Mπλογκόσφαιρα

«Ὅταν βλέπεις ὅτι ὁ νοῦς σου κουράζεται καί δέν μπορεῖ πιά νά μείνει μέσα στήν καρδιά καί στήν προσευχή πού γίνεται μέσα σ’ αὐτή, τότε :
α) Ἄφησέ τον νά βγαίνει ἔξω καί νά ἀσχολεῖται μέ μελέτες καί παρατηρήσεις σέ νοήματα θεῖα καί πνευματικά· τόσο σ’ αὐτά πού περιέχονται μέσα στίς Γραφές, ὅσο καί σ’ αὐτά πού βρίσκονται στά κτίσματα, ἰδιαίτερα στά νοητά. Διότι, αὐτά τά πνευματικά νοήματα, ἐπειδή εἶναι συγγενῆ μέ τόν νοῦ καί ἔχουν τήν λεπτότητα καί τήν ἰδιότητα τοῦ ἄυλου δέν τόν ἀφήνουν νά παχαίνει. Ἀντίθετα τόν κάνουν μέ εὐκολία νά ἐπιστρέφει στόν τόπο τῆς καρδιᾶς καί νά ἑνώνεται πάλι μέ τήν νοερή μνήμη τοῦ Θεοῦ. Μία ἄλλη διέξοδος ἐπίσης:
β)Γιά ἀνάπαυση καί παρηγοριά τοῦ νοῦ σου, μπορεῖς νά σκεφτεῖς τά μυστήρια της ζωῆς καί τοῦ πάθους τοῦ Κυρίου. Ἐπίσης
γ) Μπορεῖς, ἀκόμη γιά νά καλλιεργήσεις τήν συντριβή τῆς καρδιᾶς σου καί τήν μετάνοια, νά σκέπτεσαι τό μυστήριο καί τήν φοβερή ὥρα τοῦ θανάτου σου, καθώς καί τήν τρομερή ἡμέρα τῆς Κρίσεως.
Δέν σοῦ λέω νά ἀσχολεῖσαι πάντα μέ αὐτά, ἀλλά νά τά μεταχειρίζεσαι μόνο κάποτε- κάποτε καί μερικές φορές, ὡς πού νά ξεκουρασθεῖ ὁ νοῦς σου καί πάλι νά ἐπιστρέψει στήν καρδιά. Ἐκεῖ δέ εὑρισκόμενος θά πρέπει νά ἐργάζεται τήν ἀφάνταστη καί ἀσχημάτιστη ἀδιάλειπτη νοερά προσευχή καί ἔτσι νά διατηρεῖ τήν καρδιακή μνήμη τοῦ Θεοῦ.
Σέ τίποτα ἄλλο δέν ἀναπαύεται ὁ νοῦς τόσο, ὅσο, στό νά βρίσκεται μέσα στό θάλαμο τῆς καρδιᾶς καί στόν ἐσωτερικό ἄνθρωπο καί ἀπό ἐκεῖ, νά πολεμᾶ τούς λογισμούς καί τά πάθη πού ἐκεῖ μέσα εἶναι κρυμμένα,[1] ἄν καί οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι αὐτό δέν τό γνωρίζουν.
Πάνω ἀπό ὅλα ὅμως σοῦ λέω, ὅτι γιά νά πολεμᾶς καί νά προφυλάγεσαι καλά, νά μήν ἀφήνεις τήν
φαντασία καί τήν ἐνθύμησή σου νά θυμᾶται ὅλα ἐκεῖνα, πού εἶδες ἤ ἄκουσες ἤ μυρίστηκες ἤ γεύτηκες ἤ ἔπιασες καί ἰδιαιτέρως, τά ἄσεμνα καί κακά. Γιατί ἔχει ἐπιβεβαιωθεῖ μέ τήν δοκιμή, πώς περισσότερο πόλεμο κάνει κάποιος νά ἐλευθερωθεῖ ἀπό τήν φαντασία καί τήν ἐνθύμηση ἐνός πράγματος, παρά ἀπό τήν ἰδία τήν αἴσθησή του».

[1] «Ἀπό τήν καρδιά βγαίνουν σκέψεις πονηρές, φόνοι, μοιχεῖες, κλοπές, ψευδομαρτυρίες, βλασφημίες. Αὐτά εἶναι πού μολύνουν τόν ἄνθρωπο» (Ματθ. 15,18-19). Ὅτι ὅμως καί οἱ ἐχθροί δαίμονες τριγύρω ἀπό τήν καρδιά κρύβονται καί βρίσκονται (κάτ’ ἐνέργεια ὅμως καί ὄχι κάτ’ οὐσία, ὅπως λέγει ὁ μέγας τῆς Θεσσαλονίκης Γρηγόριος, Κυριακή Δ΄ Νηστειῶν) αὐτό τό ἴδιο μαρτυρεῖ ὁ ἅγιος Διάδοχος (ὁ ἐπίσκοπος Φωτικῆς), λέγοντας ὅτι: Πρό μέν τοῦ Ἁγίου Βαπτίσματος, ἡ Θεία Χάρις παρακινεῖ τόν ἄνθρωπο στά καλά ἀπό μέσα, ὁ δέ σατανᾶς παραφυλάει στά βάθη τῆς ψυχῆς καί τῆς καρδιᾶς· ἀφοῦ δέ βαπτισθεῖ ὁ ἄνθρωπος, ὁ δαίμονας πηγαίνει ἔξω ἀπό τήν καρδιά, ἐνῶ ἡ χάρις μέσα (κεφ. ος΄). Πλήν καί μετά τό Βάπτισμα (λέγει ὁ ἴδιος ὁ ἅγιος κεφ. πβ΄), παραχωρεῖται στούς δαίμονες νά βρίσκονται στά βάθη τοῦ σώματος (καί μπορεῖ νά πεῖ κάποιος στήν ἐπιφάνεια τῆς καρδιᾶς), γιά δοκιμασία τοῦ ἀνθρώπινου αὐτεξουσίου. Ἀπό ἐκεῖ ἐρεθίζουν τόν νοῦ μέ τήν ὑγρότητα τῶν σαρκικῶν ἡδονῶν. Γι’ αὐτό λένε οἱ Πατέρες, ὅτι οἱ δαίμονες δέν ἀγαποῦν νά γνωρίζουν οἱ ἄνθρωποι, ὅτι αὐτοί βρίσκονται μέσα τους, γιά νά μήν τούς διώχνουν ἀπό ἐκεῖ καί τούς πολεμοῦν μέ τό ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, τό ὁποῖο πρέπει νά λέγεται συνεχῶς μέσα στή καρδιά, ὅπως προείπαμε. Ὅτι οἱ δαίμονες βρίσκονται μέσα μας, συμφωνεῖ καί ὁ θεολόγος Γρηγόριος, λέγοντας: Ἐκεῖνο πού εἶπε ὁ Κύριος, πώς τό ἀκάθαρτο πνεῦμα, ἀφοῦ ἐξέλθει ἀπό τόν ἄνθρωπο, πάλιν παίρνει ἑπτά ἄλλα πνεύματα καί εἰσέρχονται καί κατοικοῦν σέ αὐτόν τόν ἄνθρωπον (Μάτθ. 12,43), αὐτό, λέω, μαρτυρεῖ ὁ ἅγιος, ὅτι γίνεται μετά τό Βάπτισμα, παραχωροῦντος τοῦ Θεοῦ νά μπαίνουν οἱ δαίμονες στόν βαπτισθέντα, γιά τούς πονηρούς λογισμούς καί τά λόγια καί τά κακά ἔργα, πού ἔκανε μετά τό Βάπτισμα (Λόγ. εἰς τά Φῶτα, βλ. καί τό Κ΄ κεφάλ. τοῦ β΄ μέρους).


Περίληψη ἀπό τό Β΄ μέρος τοῦ ΚΕ΄ κεφ. τοῦ Ἀοράτου Πολέμου: Πῶς πρέπει νά διορθώνουμε τή φαντασία καί ἐνθύμησή μας (Μετάφραση Βενεδίκτου Ἱερομονάχου Νεοσκητιώτου) σελ. 130-134

Μια ανάλυση της «λογικής» των κατηγοριών των νεοΕθνικών, βάση της οποίας η θρησκεία δεν θα έπρεπε να διαλέγεται και να ακολουθείται με βάση τα στοιχεία και την αλήθεια, αλλά με βάση τον άκρατο και καθαρό Εθνικισμό, που οδηγεί την δημιουργία μίσους προς κάθε τι το ξένο. Ο Θεός, δεν είναι δυνατόν να ακολουθεί μήτε τα γένη μήτε τα κράτη, αλλά συμβαίνει το αντίστροφο.

Αριστερά: «Η αρχαία ψυχή ζει μέσα μας αθέλητα κρυμμένη». [Παρουσιάζονται δίπλα - δίπλα εξωτερικές ομοιότητες μεταξύ ενός ηθοποιού και του αγάλματος του Ποσειδώνα, ενός βουκόλου και του Απόλλωνα και άνωθι μεταξύ ενός νεανία και ενός άλλου αγάλματος προς απόδειξη της αρχαίας ψυχής που ζει μέσα μας] (Πηγή: Απολλώνειο Φως, τεύχος 40, εξώφυλλο)

Μέσο: «Ο νεαρός της φωτογραφίας είναι ο κύριος Ζαφειρόπουλος Νικόλαος, σημερινός επίτιμος πρόεδρος της ελληνικής κωπηλατικής ομοσπονδίας. Την εποχή εκείνη σπούδασε στο 3ο έτος της ιατρικής, ενώ παράλληλα ασχολούνταν με τον αθλητισμό στον Ηρακλή -στο βόλεϊ, το μπάσκετ, και την δισκοβολία. Αργότερα, ασχολήθηκε με το άθλημα της κωπηλασίας. Η φωτογραφία αυτή, πριν 60 έτη περίπου, έκανε το γύρο της Ευρώπης, διαφημίζοντας έτσι την καταπληκτική ομοιότητα δύο Ελλήνων π, που απέχουν ο ένας από τον άλλο περίπου 2.400 χρόνια. Χαρακτηριστικά, όπως μας είπε ο ίδιος ο κύριος Ζαφειρόπουλος (ο οποίος σήμερα κατοικεί στην Θεσσαλονίκη), η φωτογραφία αυτή του στοίχισε το πτυχίο της ιατρικής, διότι έκτοτε σταμάτησε τις σπουδές του! Σε εμάς, όμως και στην ιστορία έδωσε την ευκαιρία για αυτό το φωτογραφικό ντοκουμέντο, παραδίδοντας στις επόμενες γενεές ένα εντυπωσιακό στοιχείο σύγκρισης μεταξύ Ελλήνων».(Πηγή: Περιοδικό Ιχώρ, τεύχος 27, άρθρο «Πραξιτέλης, ο άνθρωπος που είδε τους θεούς», Μιχάλης Μιχελής, σσ. 47-48)

Δεξιά: «Η Κλεοπάτρα «αναστημένη με λέιζερ». Όμοια με τις σημερινές Ελληνίδες» (Πηγή: Περιοδικό Δαυλός, τεύχος 174, εξώφυλλο)

Οι νεοπαγανιστές είναι ακριβώς εκείνοι που δίδουν τροφή εις τις εθνικές μυθικές παραδοξολογίες περί συνέχειας του «αίματος», των νεοϊδρυθέντων πληθυσμών των εθνικών κρατών της Δύσης. Στην σύγχρονη εποχή μάλιστα στηρίζουν τις ακατανόμαστες θεωρίες τους βασιζόμενοι όχι μόνο πλέον εις τις «κλασσικές» επιστήμες - υπηρέτες του εθνικού κράτους, ως η λαογραφία και η αρχαιολογία, αλλά και στην ανθρωπολογία.

Μέσο Αριστερά: Άποψη του ποταμού Χοάσπη, από την πλευρά του Αφγανιστάν. Οι αναβαθμίδες με τις καλλιέργειες και τα δέντρα έρχονται σε πλήρη αντίθεση με τα γυμνά βουνά, που περιβάλλουν την κοιλάδα. Σ’ αυτή την περιοχή ζουν οι Καλάς, μια φυλή ξένη προς τους γηγενείς πληθυσμούς, η φυλή των «απίστων με τις μαύρες ρόμπες», που ανάγει την καταγωγή της στους στρατιώτες του Σικάντερ (Αλέξανδρου) (Ιστορία Ελληνικού Έθνους, τ. Δ΄) (Πηγή: Περιοδικό Ιστορικά Θέματα, τεύχος 3, άρθρο «Καλάς, οι "Έλληνες" των Ιμαλαΐων», Αντουανέττα Καλλέγια, αρχαιολόγος, σελ. 105)

Μέσο Αριστερά: Κυκλικός χορός των γυναικών. Στη φωτογραφία φαίνεται καθαρά το κεφαλοκάλυμμα των γυναικών με την πλούσια διακόσμηση. Πολλοί παρομοιάζουν την εμφάνισή τους με εκείνη των Σαρακατσαναίων στην ορεινή Ηπειρωτική Ελλάδα. (φωτ. Ν. Σοφιανός, 1995).(Πηγή: Περιοδικό Ιστορικά Θέματα, τεύχος 3, άρθρο «Καλάς, οι "Έλληνες" των Ιμαλαΐων», Αντουανέττα Καλλέγια, αρχαιολόγος, σελ. 115)

Μέσο Δεξιά: Νεαρά γυναικεία μέλη των Καλάς ντυμένα με την χαρακτηριστική ενδυμασία τους, την κεντρική κοτσίδα στο μέτωπο και τα πλούσια περιδέραια με τις κόκκινες, κίτρινες και άσπρες γυάλινες χάντρες. Όσα περισσότερα περιδέραια φορά μια γυναίκα, τόσο μεγαλύτερο είναι το κύρος της οικογένειας εις την οποία ανήκει (φωτ. Ν. Σοφιανός, 1995). (Πηγή: Περιοδικό Ιστορικά Θέματα, τεύχος 3, άρθρο «Καλάς, οι "Έλληνες" των Ιμαλαΐων», Αντουανέττα Καλλέγια, αρχαιολόγος, σελ. 119)

Δεξιά: Ξόανα των Καλάς, σχεδόν φυσικού μεγέθους (φωτ. Ν. Σοφιανός, 1995) (Πηγή: Περιοδικό Ιστορικά Θέματα, τεύχος 3, άρθρο «Καλάς, οι "Έλληνες" των Ιμαλαΐων», Αντουανέττα Καλλέγια, αρχαιολόγος, σελ. 113)

Αριστερά & Μέσο: Αφίσες της γενικής διεύθυνσης Τύπου και αντικομμουνιστικά φυλλάδια. (Πηγή: Η Μαύρη Σκιά στην Ελλάδα, Εθνικοσοσιαλιστικές και φασιστικές οργανώσεις στην Ελλάδα του Μεσοπολέμου και της Γερμανικής Κατοχής 1941 - 1944, Ιάκωβος Περ. Χονδροματίδης, Ιστορικός, Οι μονογραφίες του περιοδικού Στρατιωτική Ιστορία, σελ. 59)

Δεξιά: Πέμπτη 19 Απριλίου 2007. Γάλλοι μουσουλμάνοι προσεύχονται μπροστά από βανδαλισμένους τάφους ομόπιστών τους, του Α΄ Π.Π. στο Σαιν Ναζαίρ στην Βόρειο Γαλλία. Πενήντα δύο (52) τέτοιοι τάφοι ψεκάστηκαν με ναζιστικά συνθήματα το βράδυ 18 Απριλίου, σύμφωνα με την αστυνομία. (Πηγή: http://www.daylife.com/photo/0gtgg2X5V36iS)

Αριστερά: Νεαρές Γαλλίδες Μουσουλμάνες διαδηλώνουν υπέρ της μαντίλας. (Πηγή Φώτο: http://godhelpbritain.blogspot.com/2007_02_25_archive.html)

Μέσο: Οι μουσουλμάνες γαλλίδες αγωνίζονται κατά του κοσμικού εθνικιστικού κράτους. Για την Ορθοδοξία Ισλάμ και εθνικισμός είναι πλάνες. Όμως η προσπάθεια των εκεί μουσουλμάνων να αποδείξουν στους εθνικιστές ότι και αυτοί είναι «Γάλλοι», θυμίζει τις προσπάθειες των Τούρκων Μουσουλμάνων να αποδείξουν εις τους δικούς τους εθνικιστές ομοίως. Στην Ελλάδα οι παγανιστές εθνικιστές και διαφωτιστές, θέτουν πάντοτε ζητήματα εθνικισμού και εθνότητας απέναντι στους Χριστιανούς, ενώ το όνομα «Ρωμιοί» πάντοτε ξενίζει από τις πατροπαράδοτες ιδεολογικές τους τοποθετήσεις. (Πηγή Φώτο: http://www.usatoday.com/news/world/2005-02-23-islam-europe-csm_x.htm)

Δεξιά: Διαδήλωση στην Σμύρνη κατά της «συντηρητικής» μουσουλμανικής κυβέρνησης της Τουρκίας και υπέρ του κοσμικού Κεμαλικού κράτους, το οποίο δημιουργήθηκε βασιζόμενο πάνω στις εθνικιστικές ιδεολογίες, σε μια προσπάθεια αντιστάθμισης της ελληνικής εθνικής επέλασης στα βάθη της Ανατολίας. (Πηγή Φώτο: http://www.eu-digest.com/labels/Turkey.html)

Αριστερά: «Σκεπτικοί» Διανοητές και λοιποί «Διανοούμενοι». Πολλοί από αυτούς μέσα στην φιλοσοφική τους αυταρέσκεια γέννησαν σπέρματα τεράτων που προσπάθησαν να αντικαταστήσουν ανεπιτυχώς την χριστιανική θρησκεία, όπως αυτή είχε εκφραστεί κακώς από τον παπισμό και τις αιρέσεις του. (Πηγή Φώτο: http://www.shoaheducation.com/nazibeliefs.html)

Δεξιά: Τα αποτέλεσμα των θεωριών και των ιδεολογημάτων περί συνέχειας «αίματος και γης» του Γερμανικού εθνικισμού, ήσαν ο φασισμός και ο ναζισμός. Εθνικιστικές θεωρίες πλαισιωμένες από ψευδεπίγραφα βιολογικά μοντέλα επηρεασμένα από τις καινοφανείς θεωρίες του Δαρβίνου για τα είδη, έφεραν μέσα στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, τόσα θύματα (περίπου 72 εκατομμύρια Πηγή:http://en.wikipedia.org/wiki/World_War_II_casualties), όσα όλοι οι άλλοι πόλεμοι μαζί από την απαρχή της ιστορίας της ανθρωπότητας. Πάρα ταύτα σήμερα, εθνικιστές, φασίστες και αναγνώστες του Δαυλού, μιλούν για δήθεν «εκατομμύρια» θύματα της αποβολιμαίας Δυτικής Ιεράς Εξέτασης ή γενικόλογα του Χριστιανισμού, όταν η εθνικιστική διανόηση και οι θεωρίες της ευθύνονται για ασύγκριτο αριθμό εγκλημάτων και για την ιδεολογική τους στήριξη και υποστήριξη. (Πηγή: http://www.fronta.cz/plakat/blut-und-boden)

Αριστερά: «Ερμής ο Λόγιος». Η Διαφωτιστική ιδεολογική μονομέρεια συνοδεύτηκε με μια συνεχόμενη προσκόλληση εις το αρχαίο και ιδιαίτερα εις τους ειδωλολατρικούς θεούς. Πνευματικοπαίδι αυτής της μονομέρειας είναι η σημερινή κοσμικότητα και η αναπτυσσόμενη ειδωλολατρία στην νεοελληνική κοινωνία. (Πηγή: http://www.elia.org.gr/default.fds?langid=1&pagecode=16.05.01)

Οι νεοπαγανιστές δεν είναι δυνατόν να ξεφύγουν από τις πρακτικές του εθνικισμού, απορρίπτοντας τους Αγίους του Ουρανού, λατρεύοντας, και όχι τιμώντας, νεκρούς πολεμιστές: «Φωτογραφία από την εκδήλωση που οργάνωσαν οι «Αμφικτύονες Λαμίας» για τον εορτασμό της Μάχης των Θερμοπυλών. Και πάλι η συλλογική παρουσία ήταν εντυπωσιακή». (Πηγή: Περιοδικό Ιχώρ, τεύχος 35 - 36, «Οι Έλληνες τιμούν τους προγόνους τους», σελίδα 18)

Αριστερά: Νεοναζί γεμάτοι εμβλήματα της ιδεολογίας τους. Αναζωπύρωση του ναζισμού έχει προκαλέσει και ο θρησκευτικός εθνικισμός του Σιωνισμού που πλαισιώνεται από τις στρατιωτικές επιτυχίες των Ισραηλιτών στην Μέση Ανατολή και τα παράπλευρα πολιτικά θύματά του. (Πηγή: http://www.msnbc.msn.com/id/16995297/)

Μέσο: Νεοναζί κτυπημένος μετά από συγκρούσεις στην Πράγα κοντά σε Εβραϊκή συνοικία. Ο ναζισμός και ο εθνικισμός, υποτίθεται πως αποδεικνύουν την ανωτερότητα της φυλής και του έθνους δια μέσω του αίματος και της ράτσας. Εντούτοις ετούτες οι ανθρώπινες «ράτσες», υποσύνολα του ανθρώπινου είδους δεν παρουσιάζουν καμιά ανώτερη «διανοητική» λειτουργία αφού τα πάντα επιδεικνύονται δια μέσω της στρατικοποίησης και της βίας, παρά δια μέσω της ευφυΐας. Με άλλα λόγια η θεωρητική ικανότητα στο «τρέξιμο» αποδεικνύεται μόνο με την ικανότητα στο «κολύμπι». (Πηγή Φώτο: http://www.msnbc.msn.com/id/21727119/)

Δεξιά: Όπως ο εθνικισμός, έτσι και ο παγανιστικός ναζισμός έχει ανάγκη από «όμορφα σύμβολα» εις τα οποία πιστεύει και θρησκεύει, αφοσιώνεται και λατρεύει. Σύμβολα ειδωλολατρίας των ιδεολογημάτων των «διανοουμένων». (Πηγή Φώτο: http://santiago.indymedia.org/news/2005/05/32699_comment.php)

Αριστερά νεοφασίστες στην Ρώμη. Στο μέσο ο Μπόσι, ηγέτης της «Λέγκας-΄Ενωσης του Βορά», μιας ρατσιστικο-φασιστικής πολιτικής οργάνωσης της Ιταλίας που μισεί την μετανάστευση των Νοτίων στον βιομηχανικό βορά. Δεξιά του η κόρη του Μπενίτο Μουσολίνι, Αλεξάνδρα Μουσολίνι. Η Ιταλία δεν είναι η μόνη χώρα εις την οποία ο φασισμός βρίσκει πρόσφορο έδαφος. Ρωσία, Ουγγαρία, Ελλάδα, Τουρκία, Αγγλία, Γαλλία, Η.Π.Α. κ.α. είναι ελάχιστα κράτη όπου ο νεοναζισμός σαγηνεύει.

http://orthodoxi-pisti.blogspot.com/2010/11/blog-post_86.html

Ένας νέος, παρασυρμένος από την τρομερή δύναμη της κακής συνήθειας, έπεφτε συχνά σε βαρύ αμάρτημα. Δεν άφηνε όμως τον αγώνα. Ύστερα από κάθε κατρακύλισμα έχυνε πύρινα δάκρυα και προσευχόταν στο Θεό μ' αυτά τα πονεμένα λόγια:

«Κύριε, σώσε με, είτε θέλω είτε δε θέλω. Εγώ ως χωματένιος που είμαι, τραβιέμαι εύκολα στη λάσπη της αμαρτίας. Συ όμως έχεις τη δύναμη να μ' εμποδίσεις.

Δεν είναι θαυμαστό, Θεέ μου, αν ελεήσεις τον δίκαιο, ούτε αν σώσεις τον ενάρετο, γιατί αυτοί είναι άξιοι να γευτούν την αγαθότητά σου. Σε μένα τον αμαρτωλό δείξε, Κύριε, το έλεος και τη φιλανθρωπία Σου και σώσε με με θαυματουργικό τρόπο, γιατί μ' όλη την αθλιότητά μου σε Σε μόνο καταφεύγω ο δυστυχής».

Αυτά έλεγε με συντριβή ο νέος και όταν κυριευόταν από το πάθος και όταν ακόμα ήταν ήρεμος. Κάποια φορά που νικήθηκε ύστερα από αγωνιώδη αντίσταση, γονάτισε αμέσως κι επανέλαβε τα ίδια λόγια, χύνοντας ποταμούς δακρύων.

Η ακατανίκητη ελπίδα του στη Θεία ευσπλαχνία ερέθισε το διάβολο. Παρουσιάστηκε μπροστά του όλος μανία και του φώναξε:

Άθλιε, δε νοιώθεις λίγη ντροπή, όταν με τέτοια χάλια τολμάς να προσεύχεσαι και να παίρνεις στο στόμα σου το όνομα του Θεού; Μάθε μια για πάντα πως για σένα δεν υπάρχει σωτηρία.

Ο γενναίος αγωνιστής δε φοβήθηκε, ούτε την ελπίδα του έχασε, όπως περίμενε ο διάβολος.

Μάθε κι εσύ, του αποκρίθηκε πως το δωμάτιο αυτό είναι σιδηρουργείο. Μια σφυριά δίνεις και μια παίρνεις. Δε θα πάψω να σε πολεμώ με τη μετάνοια και την προσευχή, ώσπου να βαρεθείς να με πολεμάς κι εσύ με την αμαρτία.

Έτσι λοιπόν; Φώναξε ο διάβολος με κακία. Από δω κι εμπρός παύω να σε πολεμώ, για να μην αυξηθούν τα βραβεία της υπομονής σου. Κι έγινε αμέσως άφαντος.

Εύγε σου! Έχεις κατάνυξη, του ψιθύριζε καμιά φορά στο λογισμό του ο εχθρός για να τον ρίξει τώρα στην υψηλοφροσύνη.

Ανάθεμα σε τούτο το καλό, αποκρινόταν με περιφρόνηση ο νέος. Μήπως αρέσει στο Θεό να χάσει ο άνθρωπος την καθαρότητα της ψυχής του με ρυπαρές πράξεις κι ύστερα να κάθεται να κλαίει;

Μετάφραση από το «Πώς αντιμετώπισαν τους σαρκικούς πειρασμούς»
του Γεώργιου Α. Καλπούζου από τις εκδόσεις «Φωτοδότες

http://1myblog.pblogs.gr/2010/11/688280.html

Πριν λίγο καιρό, χριστιανοί μου, γνώρισα έναν ευλαβέστατο έγγαμο ιερέα, τον πατέρα Χερουβείμ. Ο πατήρ Χερουβείμ ήταν φιλακόλουθος, ευλαβής, καλοσυνάτος, πράος, και με ταπεινό το φρόνημα. Συγχρόνως, ήτο και αφανής εργάτης, από το 1960 και εντεύθεν, της προφορικής ευχής, το "Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με", επηρεασμένος, κυρίως, από το τότε κυκλοφορηθέν βιβλίο «Οι περιπέτειες ενός προσκυνητού».

ΤΟ ΚΑΘΗΚΟΝ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΠΤΩΧΟΥΣ

Του π. Διονύσιου Τάτση

==========

Ὁ φτωχὸς Λάζαρος τῆς παραβολῆς ἦταν ἀξιοθαύμαστος μέσα στὴ δυστυχία του. Πάνω στὴ γῆ ὑπέφερε. Δὲν εἶχε στέγη, δὲν εἶχε φαγητό, δὲν εἶχε καμιὰ προστασία. Κανένας συγγενής του δὲν νοιαζόταν γιὰ τὸ ἂν ζεῖ, τί κάνει, ποῦ βρίσκεται. Ἕνας ἄνθρωπος παντελῶς ἐγκαταλειμμένος. Ἀκουσίως ὑπέφερε τὰ πάντα. Ὡστόσο, διατηροῦνταν στὴ ζωὴ ἀπὸ τὰ ψίχουλα τῆς τραπέζης τοῦ πλουσίου.

Αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος ἦταν ἐνάρετος. Τὸ γεγονὸς ὅτι βρέθηκε στὴν ἀγκάλη τοῦ Ἀβραὰμ τὸ ἐπιβεβαιώνει. Χωρὶς γογγυσμό, χωρὶς ἐνοχλητικὴ ἐπαιτεία οὔτε στὸν πλούσιο, περνοῦσε τὶς μέρες του μὲ μοναδικὴ συντροφιὰ τὰ σκυλιά, ποὺ τὸν πλησίαζαν καὶ τοῦ ἔγλειφαν τὶς πληγές. Ποτὲ δὲν σκέφτηκε νὰ χρησιμοποιήσει παράνομους τρόπους γιὰ νὰ ἐξασφαλίσει τὰ πρὸς τὸ ζῆν. Δὲν διεκδικοῦσε τίποτα.

Τὸ μαρτύριό του μεγάλωνε καθὼς καθημερινὰ ἔβλεπε νὰ μπαινοβγαίνει ὁ πλούσιος καὶ οἱ φίλοι του, ζώντας πλουσιοπάροχα καὶ διασκεδάζοντας πολὺ συχνά. Κανένας δὲν τὸν πρόσεχε. Ἔξω ἀπὸ τὰ κάγκελα τοῦ πλουσιόσπιτου, σὲ μιὰ γωνία, κάτω ἀπὸ κάποιο δέντρο, ἄστεγος καὶ ἐκτεθειμένος στὶς καιρικὲς συνθῆκες. Ζοῦσε μὲ ὑπομονὴ ἀλλὰ καὶ ἐλπίδα ὅτι ὁ Θεὸς θὰ τὸν σπλαχνιστεῖ.

Ἀνθρώπους σὰν τὸν φτωχὸ Λάζαρο ἔχουν ὅλες οἱ ἐποχές. Παντοῦ βλέπουμε φτωχούς, ἄστεγους, πεινασμένους. Οἱ συνειδητοὶ χριστιανοὶ πρέπει νὰ ἐκδηλώνουν ἔμπρακτα τὴν ἀγάπη τους σὲ αὐτούς, παραμερίζοντας τὰ λογικὰ ἐπιχειρήματα,ποὺ πολλὲς φορὲς τοὺς κάνουν διστακτικοὺς στὸ νὰ προσφέρουν. Νὰ μὴ βλέπουν τοὺς φτωχοὺς ὡς κοινωνικὸ πρόβλημα, ποὺ πρέπει νὰ τὸ μελετήσουν γιὰ νὰ βροῦν ποιοὶ ἔχουν εὐθύνες. Ἂς ἀφήσουν τὸ ἔργο αὐτὸ στοὺς κοινωνιολόγους. Οἱ ἴδιοι ἂς ἀνοίγουν τὴν καρδιά τους καὶ ἂς δίνουν εἴτε ἀπὸ τὸ ὑστέρημά τους εἴτε ἀπὸ τὸ περίσσευμά τους.

ΠΗΓΗ:

Θρησκευτικά,

Ορθόδοξος Τύπος

http://panayiotistelevantos.blogspot.com/2010/10/blog-post_593.html

Ένας έχει πολλές εξωτερικές πληγές κι άλλος λίγες. Κάποιον τον πολεμάει μόνο ένας εχθρός, ενώ άλλον τον πολεμούν χίλιοι εχθροί. Δεν μπορείς να κρίνεις επιφανειακά. Πρέπει να δεις πόσο υποφέρει ο καθένας εσωτερικά. Κάποιος μπορεί να έχει παραδώσει την καρδιά του αμαχητί στον εχθρό και να έχει λίγες εξωτερικές πληγές. Άλλος όμως, που αντιστέκεται, δεν παραδίνει την καρδιά του εύκολα κι εκεί ρίχνεται όλη η λεγεώνα του εχθρού προκαλώντας βαθύτερες πληγές (για παράδειγμα γίνεται απότομος, νευρικός, πικραίνεται, φωνάζει εύκολα, γογγύζει). Ποιος είναι καλύτερος; Σίγουρα αυτός που αντιστέκεται, αφού τρώει πολύ ξύλο και ταπεινώνεται συγχρόνως από τις ορατές πληγές του.



Αρχιμ. Αρσενίου Κωτσόπουλου, "Εκπλήξεις Χάριτος", Αθήνα 2010, σελ. 586.

Ας φροντίσουμε, αδελφοί μου, να φυλάμε τη συνείδησή μας, όσο ακόμα βρισκόμαστε σ' αυτόν τον κόσμο, χωρίς να την προκαλούμε να μας ελέγξει για κάποιο πράγμα, χωρίς να την καταπατούμε σε τίποτα απολύτως ούτε και στο ελάχιστο.

Γιατί ξέρετε καλά ότι από τα μικρά αυτά και ασήμαντα, όπως λένε, φτάνουμε να καταφρονούμε και τα μεγάλα. Γιατί όταν αρχίσει κανείς να λέει: «Τι σημασία έχει, αν πω αυτό το λόγο;

Τι σημασία έχει αν φάω λιγάκι; Τι σημασία έχει αν δώσω προσοχή σ' αυτό εδώ το πράγμα;», από το «τι σημασία έχει αυτό και τι σημασία έχει εκείνο», αποκτάει κανείς κακή και διεστραμμένη διάθεση και αρχίζει να καταφρονεί και τα μεγάλα και βαρύτερα, και να καταπατεί την ίδια τη συνείδησή του.

Και έτσι προχωρώντας σιγά-σιγά κινδυνεύει να πέσει και σε τέλεια αναισθησία .

Ας φροντίσουμε τα ελαφρά, όσο ακόμη είναι ελαφρά, για να μη γίνουν βαριά .

Η προσπάθειά μας για να φυλάξουμε τη συνείδησή μας άγρυπνη και να συμμορφωνόμαστε με τις υποδείξεις της, παίρνει πολλές και ποικίλες μορφές. Γιατί πρέπει να ενεργεί κανείς «κατά συνείδηση» και προς το Θεό και προς τον πλησίον και προς τα πράγματα .

Προς μεν το Θεό, για να μην καταφρονεί τις εντολές Του, και όταν δεν τον βλέπει άνθρωπος και όταν κανείς δεν απαιτεί τίποτα απ' αυτόν.

Η τήρηση της συνειδήσεως προς τον πλησίον είναι να μην κάνει τίποτα απολύτως που καταλαβαίνει ότι θλίβει ή πληγώνει τον πλησίον, είτε με έργο, είτε με λόγο, είτε με κάποια κίνηση είτε μ' ένα βλέμμα.

Να ενεργεί κανείς «κατά συνείδηση» προς τα υλικά πράγματα σημαίνει να μην κάνει κατάχρηση κανενός πράγματος, να μην αφήνει κάτι να καταστραφεί ή να πεταχτεί. Αλλά και αν ακόμα δει κάτι πεταμένο, να μην το αγνοήσεις έστω και αν είναι ασήμαντο, αλλά να το μαζέψει και να το βάλει στη θέση του.

Αββά Δωροθέου

http://1myblog.pblogs.gr/2010/10/688208.html

Πότε κάνουμε το σταυρό μας στις ακολουθίες, αλλά και γενικά όταν βρισκόμαστε μέσα στην Εκκλησία;

Κάνουμε το σταυρό μας:

1. Μόλις ανάψουμε το κερί μας.

2. Όταν μπαίνουμε στους Ιερούς Ναούς και όταν βγαίνουμε από αυτούς.

3. Στην αρχή κάθε ακολουθίας.

4. Σε κάθε Τριαδική εκφώνηση.
Δηλαδή κάθε φορά πού θα λέγεται ή θα ψάλλεται το: «Δόξα Πατρί και Υιώ και Αγίω Πνεύματι»,ή όταν ακούγεται το «… του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος…».

5. Σε κάθε ....εκφώνηση της Παναγίας:
«Της Παναγίας, αχράντου, υπερευλογημένης, ενδόξου, Δεσποίνης ημών Θεοτόκου και αειπαρθένου Μαρίας…» που υπάρχει στα Ειρηνικά, Πληρωτικά και Μικρές Συναπτές.

6. Στα Απολυτίκια ή Τροπάρια όταν και όπου ακούγεται το όνομα του Αγίου ή της Αγίας της ημέρας, του Ναού κλπ.

7. Στον Όρθρο, όταν ψάλλεται, επαναλαμβανόμενο, το Μεγαλυνάριο της Παναγίας: «Την τιμιωτέραν των Χερουβείμ και ενδοξοτέραν ασυγκρίτως των Σεραφείμ…». Το σταυρό μας είναι προτιμότερο να τον κάνουμε , όταν φθάνει η ψαλμωδία στο: «…την όντως Θεοτόκον …», για να τονίζεται η πίστη ότι εγέννησε Θεόν.

8. Στη Μικρή και Μεγάλη Είσοδο, όταν περνούν από μπροστά μας το Ευαγγέλιο και τα Τίμια Δώρα.

9. Στον Τρισάγιο ύμνο: «Άγιος ο Θεός, Άγιος Ισχυρός, Άγιος Αθάνατος, ελέησον ημάς».

10. Στο «Δεύτε προσκυνήσωμεν και προσπέσωμεν…» το όποιο επαναλαμβάνεται τρις. Μαζί με το σταυρό μας σ’ αυτήν την περίπτωση κάνουμε κάθε φορά και μία μικρή μετάνοια.

11. Πριν από το τέλος του Εσπερινού, όταν ο Ιερέας λέγει το «Νυν απολύεις τον δούλον σου, Δέσποτα, κατά τό ρήμα σου έν ειρήνη ότι είδον οί οφθαλμοί μου τό σωτήριόν σου…».

12. Στις απολύσεις των ακολουθιών (Εσπερινού, Όρθρου και λοιπών ακολουθιών),καθώς και στην απόλυση της Θείας Λειτουργίας.
13. Κάθε άλλη φορά, κατά τις διάφορες αιτήσεις του Ιερέα , έφ’ όσον αυτό αναπαύει ή ευχαριστεί τον πιστό.

14. Όταν προσκυνούμε τις άγιες Εικόνες ή άγια Λείψανα.

15. Πριν κοινωνήσουμε και μετά τη Θεία Κοινωνία.

ΔΕΝ κάνουμε το σταυρό μας:

1. Όταν μας θυμιάζει ο Ιερέας. Στις περιπτώσεις αυτές αντί Σταυρού, κάνουμε μια υπόκλιση της κεφαλής ευχαριστούντες τον Ιερέα για την τιμή πού μας κάνει: Μετά τις άγιες Εικόνες να θυμιάζει και εμάς, ως εικόνες του Θεού! Εάν καθόμαστε , πρέπει να σηκωνόμαστε.

2. Όταν στην αρχή του Όρθρου αναγινώσκεται ο Εξάψαλμος.
Το σταυρό μας μπορούμε να κάνουμε στην αρχή και στο τέλος του Εξάψαλμου. Σ’ όλη όμως τη διάρκεια αυτού, ακόμη και στο μέσον του, όταν λέγουμε τα «Δόξα… Και νυν… Αλληλούια…» ΔΕΝ κάνουμε το σταυρό μας, αλλά παρακολουθούμε «εν πάση σιωπή και κατανύξει» τον Αναγνώστη, ο όποιος «μετ’ ευλάβειας και φόβου Θεού», διαβάζει τον Εξάψαλμο. Διότι ό χρόνος αυτός τής αναγνώσεως προεικονίζει το χρόνο τής Δευτέρας Παρουσίας του Κυρίου, κατά τη διάρκεια του οποίου με φόβο και τρόμο θα αναμένουμε την τελική κρίση Του για εμάς. Και, όπως τότε, έτσι και τώρα θα πρέπει σιωπώντες, όρθιοι, ακίνητοι, χωρίς μετακινήσεις ή, προπαντός, χωρίς και τούς παραμικρούς θορύβους, να παρακολουθούμε την ανάγνωση αυτή. (Ιδιαίτερη προσοχή χρειάζεται στις εσπερινές ακολουθίες της Μεγάλης Εβδομάδας, οι οποίες είναι ό Όρθρος της επομένης. Διότι τότε, αφηρημένοι, μπαίνουμε στους Ναούς χωρίς να προσέχουμε, εάν εκείνη την ώρα διαβάζεται ο Εξάψαλμος. Σ’ αυτές τις περιπτώσεις θα πρέπει να παραμένουμε ακίνητοι στην είσοδο του Κυρίως Ναού και μετά το πέρας της αναγνώσεως να μετακινούμαστε για να καταλάβουμε τη θέση μας).

3. Όταν φιλάμε το χέρι Ιερωμένου.
Η συνήθεια ορισμένων να κάνουν το σταυρό τους πριν φιλήσουν το χέρι του Επισκόπου ή Ιερέα ή οποιουδήποτε ρασοφόρου είναι λανθασμένη. Το σταυρό μας τον κάνουμε, όταν ασπαζόμαστε τις άγιες Εικόνες και όχι όταν ασπαζόμαστε το χέρι του Ιερωμένου. Όταν λοιπόν πρόκειται να επικοινωνήσουμε ή να συναντηθούμε με Ιερωμένο, μπορούμε να πούμε «Ευλόγησον, Δέσποτα ή Πάτερ» ή «Την ευχή σας, Σεβασμιώτατε ή Αγιε Καθηγούμενε ή Πάτερ και κάνοντας μία μικρή υπόκλιση της κεφαλής να ασπαστούμε το δεξί του χέρι, όποτε συνεχίζουμε το διάλογο μαζί του, όπως επιθυμεί ό καθένας. Το ίδιο κάνουμε και φεύγοντας από κοντά του. Λέμε, «Την ευχή σας ή Ευλογείτε, Πάτερ», κάνουμε μικρή υπόκλιση, προτείνοντας τις παλάμες μας σταυροειδώς, ασπαζόμαστε τη δεξιά του και φεύγουμε.

4. Όταν λαμβάνουμε το αντίδωρο από το χέρι του Ιερέα, το οποίο (χέρι) στη συνέχεια το ασπαζόμαστε.

του π. Γεωργίου Κουγιουμτζόγλου (από το :”Λατρευτικό Εγχειρίδιο” σελ. 168,171)


http://anemo-milos.blogspot.com/2010/10/blog-post_2394.html