Ορθόδοξη Mπλογκόσφαιρα

“Η Εκκλησία στις Βρετανικές Νήσους θ’ αρχίσει να αυξάνεται, όταν αρχίσει να προσκυνά τους δικούς τους Αγίους” (άγιος Αρσένιος της Πάρου, † 1877)

Μια άλλη ομάδα φίλων του Συλλόγου μας βρέθηκε στις αρχές του Ιουλίου του 2009 στο μακρινό νησί τής Ιρλανδίας. Για να αναπαύσομε το λογισμό εκείνων των αδελφών μας, που αναρωτιούνται τι έφερε τα βήματά μας στη μακρινή εκείνη χώρα της Δύσεως, λέμε μόνο τούτο: η Ιρλανδία γνώρισε την αληθινή πίστη, την Ορθοδοξία, από τις αρχές του 5ου μ. Χ. αιώνος και σ’ αυτήν άκμασε για πολλούς αιώνες ο κελτικός ορθόδοξος μοναχισμός. Ιρλανδοί μοναχοί εκχριστιάνισαν τους ειδωλολάτρες Άγγλους τον 6ο αιώνα και κράτησαν την Ορθοδοξία ανόθευτη από αιρετικές προσμίξεις μέχρι το 1171 μ. Χ. όταν οι Αγγλονορμανδοί εισβολείς επέβαλαν στους Ιρλανδούς με την βία των όπλων τον Παπισμό. Έτσι πλήθος αγίων εξαγίασαν με την παρουσία τους την καταπράσινη Νήσο της Εσπερίας [=της Δύσης].

Ας ξεδιπλώσουμε όμως ενώπιον των φίλων αναγνωστών το οδοιπορικό μας. Κατ’ αρχάς, επειδή δεν υπάρχει απ’ ευθείας σύνδεση με την Ιρλανδία, αναγκαστήκαμε την Παρασκευή 3 Ιουλίου 2009 να πετάξουμε προς το Μάντσεστερ της Αγγλίας. Από εκεί, αφού διασχίσαμε το δυτικό τμήμα της Αγγλίας, μπήκαμε στην Ουαλία και από το ουαλικό νησί Χόλυ Χέντ πήραμε
το βράδυ το πορθμείο για την Ιρλανδία, διασχίζοντας την θάλασσα της Ιρλανδίας.
Σαν ξημέρωσε το Σάββατο ήμασταν έτοιμοι ν’ αρχίσουμε την εξερεύνηση της ιρλανδικής πρωτεύουσας. Ο καιρός έδειχνε μουντός και λίγο ψυχρός. Το Δουβλίνο μας θυμίζει τυπική επαρχιακή αγγλική πόλη. Η κίνηση στους δρόμους αραιή. Πότε – πότε ψιλοβρέχει. Πρώτος μας σταθμός ο αγγλικανικός καθεδρικός ναός του αγίου Πατρικίου (του Φωτιστού τής Ιρλανδίας – 17 Μαρτίου). Κτισμένος σε αγγλονορμανδικό ρυθμό (γοτθικό) συγκεντρώνει πλήθος εκθεμάτων. Εμάς μας ενδιαφέρει ότι 70 μέτρα από εκεί βρίσκεται το ιερό φρέαρ [πηγάδι] όπου, κατά την παράδοση, ο άγιος Πατρίκιος βάφτιζε τους ειδωλολάτρες. Στη συνέχεια ο ξεναγός μάς οδηγεί στο τεράστιο κτίριο τής εταιρείας Γκίνες.
Εκείνο πού κάνει εντύπωση στον επισκέπτη είναι ένα έγγραφο του



1759 με ιό όποιο ό Αρθουρ Γκίνες νοίκιασε ιό χώρο για 2000 χρόνια (!!!) με ενοίκιο 45 λίρες ιό χρόνο. Στο πολυώροφο κτίσμα υπάρχει, συν τοις άλλοις, έκθεση παλαιών μηχανημάτων κατασκευής μπύρας ενώ από τον 6ο όροφο μπορεί να θαυμάσει ό επισκέπτης το πανόραμα της πόλης, το ποτάμι, το λιμάνι και τα χαμηλά βουνά στο νότο. Διασχίζοντας το κέντρο του Δουβλίνου φτάσαμε, υπό βροχήν, στο Τρίνιτυ Κόλλεητς, πανεπιστήμιο κτισμένο την εποχή της βασίλισσας της Αγγλίας Ελισάβετ Α’ το 16ο αιώνα. Εκεί φυλάσσεται το περίφημο χειρ όγραφο του Κέλτ του 8ου αιώνα.

Το κάστρο του Δουβλίνου πού επισκεφθήκαμε στη συνέχεια αποτελεί ένα πολυποίκιλο σύνολο κτισμάτων πού αρχίζουν από την εποχή των Βίκινγκς και των Νορμανδών και συνεχίζουν μέχρι την αποχώρηση της Αγγλίας από την χώρα.
Σαν έφτασε η Κυριακή, αφού ψάλλαμε τον Όρθρο σε ειδικά διαρρυθμισμένη αίθουσα του ξενοδοχείου μας, αναχωρήσαμε από τον Δουβλίνο με νότια κατεύθυνση. Στα βουνά του Ουίκλοου, σε μια στενή δασωμένη κοιλάδα, συναντάμε τον πρώτο ιρλανδικό μοναστήρι που μας μεταφέρει στο ορθόδοξο παρελθόν της χώρας. Λέγεται Γκλένταλοχα (φαράγγι με τις δύο λίμνες) και μας θυμίζει ότι στα μέρη αυτά έζησε κατά τον 6ο αιώνα ένας ερημίτης, ο άγιος Κέβιν (3 Ιουνίου). Μεταξύ των δύο λιμνών σώζεται τον σπήλαιο όπου ασκήτεψε. Μετά από μια κατατοπιστική ταινία
για τον αρχαίο ιρλανδικό μοναχισμό προχωράμε προς τα ερείπια της Μονής.

Μόλις περνάμε τα προπύλαια αντικρίζουμε τον πανύψηλο στρογγυλό πύργο. Κτισμένος με γκρίζα ντόπια πέτρα είναι σχεδόν 30 μέτρα κι αποτελείται από έξι ορόφους. Χρησίμευε για καμπαναριό, παρατηρητήριο, καταφύγιο σε περίπτωση επιδρομών, κρυψώνα για τα αγία λείψανα και τα χειρόγραφα τής Μονής. [βλ. τη μονή στη 2η φωτο στην κορυφή του post].
Σε κοντινή απόσταση ορθώνεται το ερειπωμένο καθολικό τής Μονής, του 10ου αιώνα. Τα παλαιότερα κτίσματα ήταν από ξύλο και καταστράφηκαν. Εκεί κοντά διασώζεται ανέπαφη η λεγόμενη κουζίνα του αγίου Κέβιν, δηλαδή μια εκκλησία μικρών διαστάσεων με ενσωματωμένο μικρό στρογγυλό κωδωνοστάσιο, κτισμένη εξ ολοκλήρου από πέτρα (με πέτρινα κεραμίδια). Ψάλλουμε το απολυτίκιο του αγίου (το ασκητικό: «ταις των δακρύων σου ροαίς») και κατηφορίζουμε προς τη λίμνη.
Ο τάφος του λέγεται πως βρίσκεται στη μισοερειπωμένη εκκλησία τής Θεοτόκου στον περίβολο τής Μονής. Η δυνατή βροχή μάς υπογραμμίζει τελειώνοντας ότι είμαστε στη Δύση.
Διασχίζουμε τώρα τα γυμνά, αλλά γεμάτα πράσινη χλόη και λιγοστά δέντρα, βουνά του Ουίκλοου. Παντού χωριουδάκια με καλοφτιαγμένα σπίτια και ανθισμένους κήπους. Αμέσως μετά βρεθήκαμε στον απέραντο ιρλανδικό κάμπο. Καταπράσινοι βοσκότοποι γεμάτοι γελάδια και πρόβατα και χωριά, πού και πού. Αλλού βλέπουμε να βόσκουν τα ονομαστά άλογα, που, όπως μάς πληροφορεί ο συμπαθής οδηγός μας Τζων Ντικ, τρέχουν στον ιππόδρομο.
Είχε μεσημεριάσει για τα καλά όταν προσεγγίσαμε τη μικρή πόλη
Κάσελ, που είναι κουρνιασμένη στα πόδια του πιο διάσημου βράχου της χώρας, που υψώνεται επιβλητικός πάνω από την πεδιάδα. Ανεβαίνοντας στον βράχο η συμπαθητική ξεναγός μας οδηγεί στον αναπαλαιωμένο κτίριο της χορωδίας.
Ακολούθως μεταβαίνουμε στον χωρίς στέγη καθεδρικό ναό του αγίου Πατρικίου, τον στρογγυλό πύργο και τον ρωμανικό παρεκκλήσι του βασιλιά Κόρμακ, όπου υπάρχουν ίχνη τοιχογραφιών. Όλ’ αυτά ενώ η βροχή κι ο άνεμος μάς συνοδεύουν ακατάπαυστα. Στο μέρος αυτό είχε βαφτίσει τον 5ο αιώνα ο άγιος Πατρίκιος τον ντόπιο βασιλιά Άνγκους και θεωρείται τον ιερότερο σημείο της χώρας. Φεύγοντας δεν παραλείπουμε να ρίξουμε μια ματιά στο μουσείο, όπου υπάρχουν όπλα, σκεύη κι άλλα εκθέματα.

Καταλύουμε κουρασμένοι και υπό βροχήν στο Κλόνμελ.
Δευτέρα 6 Ιουλίου. Αναχώρηση για την πόλη Γουώτερφορντ, ένα ποτάμιο λιμάνι που ιδρύθηκε την εποχή των Βίκινγκς. Δεν έχει να επιδείξει τίποτε το ιδιαίτερο. Τυπική πόλη του νότιου τμήματος της χώρας. Σταματάμε για λίγο σ’ ένα μεγάλο εργοστάσιο υαλουργίας και συνεχίζουμε ακολούθως την πορεία μας με δυτική τώρα κατεύθυνση.
Ταξιδεύουμε δίπλα στην Κελτική θάλασσα (τον τμήμα του Ωκεανού που βρέχει τον νότιο μέρος τής Ιρλανδίας). Προορισμός μας το παραθαλάσσιο χωριό Άρντμορ. Ένας φιδωτός και στενός δρόμος στη χαμηλή λοφώδη περιοχή μάς φέρνει μέχρι το ξεχασμένο αυτό χωριό. Από μεγάλη απόσταση διακρίνεται, στην πλαγιά του λόφου, ένας πανύψηλος στρογγυλός πύργος, πού δεσπόζει τής περιοχής. Μπαίνοντας στο Άρντμορ ακλουθήσαμε την ανηφορική οδό που οδηγούσε μέχρι τον στρογγυλό πύργο.
Φτάνοντας εκεί αντικρίσαμε δίπλα του τον ερειπωμένο καθεδρικό ναό, από τον όποιο απόμειναν μόνο οι γυμνοί τοίχοι. Στον δυτικό του τοίχο 13 ανάγλυφα από ντόπιο γρανίτη απεικονίζουν θέματα παρμένα από την Αγία Γραφή. Στο κατώτερο διάζωμα οι βιβλικές σκηνές είναι πιο ευδιάκριτες και μεγαλύτερες. Διακρίνονται η κρίση του Σολομώντος και η πτώση των πρωτοπλάστων. Εντός του ναού υπάρχουν πολλές ταφόπετρες κι ένα όγκαμ, δηλαδή στήλη με επιγραφή στα αρχαία ιρλανδικά. Ο στρογγυλός πύργος που βρίσκεται στα νότια του καθεδρικού ναού, είναι φτιαγμένος από ντόπια πέτρα πρασινισμένη από τη βροχή και την υγρασία και φέρει σταυρό στην κορυφή.
Αποτελείται από 4 πατώματα και το ύψος του ξεπερνά τα 29 μέτρα. Έχει μια μικρή κλίση προς νότον και είναι ο καλύτερα διατηρημένος απ’ όσους είδαμε.

Νοτιοανατολικά του καθεδρικού ναού υπάρχει τον αναπαλαιωμένο παρεκκλήσι του αγίου Ντέκλαν και λέγεται ότι εκεί βρίσκεται και ο τάφος του αγίου, που έζησε τον 4ο αιώνα και κήρυξε το ευαγγέλιο στην περιοχή πριν από τον άγιο Πατρίκιο.

Τρέχουμε προς το λεωφορείο, γιατί ξανάρχισε η βροχή. Συνεχίζοντας την προς δυσμάς πορεία μας κι ακλουθώντας τη νότια ακτή της Ιρλανδίας προχωράμε προς την πόλη του Κορκ. Καθ’ οδόν, ακριβώς δίπλα στο δρόμο, ένα κοπάδι πανέμορφοι άσπροι
κύκνοι, που κολυμπούν αμέριμνοι στη Λίμνη, ελκύουν την προσοχή μας. Η πόλη του Κορκ είναι κι αυτή ποτάμιο λιμάνι στον ποταμό Λή, στον όποιο βλέπουμε αραγμένα και ποντοπόρα πλοία. Αφήνοντας πίσω μας την πόλη καταλήγουμε στην περιοχή του κάστρου Μπλάρνυ, κάπου στα περίχωρά της. Κτισμένο σ’ ένα καταπληκτικό τοπίο με γρασίδι, σκιερά δέντρα, ανθισμένα λουλούδια και δύο ποτάμια να ρέουν ήρεμα ανάμεσα στις φυλλωσιές, το κάστρο υψώνεται επιβλητικό στην άκρη ενός βράχου.
Ανεβαίνουμε στην κορυφή του από μια ελικοειδή και στενή πέτρινη σκάλα. Από εκεί το θέαμα είναι πέραν πάσης περιγραφής. Μια πέτρα στην άκρη της οροφής προκαλεί τούς ριψοκίνδυνους ταξιδιώτες να τη φιλήσουν για ν’ αποκτήσουν τον χάρισμα τής ευγλωττίας!
Ακολουθώντας τώρα τον επαρχιακό δρόμο και συναντώντας πανδοχεία, χωριουδάκια, μικρά ποτάμια και λουλουδιασμένους φράκτες κατά μήκος του δρόμου, κατευθυνόμαστε προς τον δυτικό μέρος της Ιρλανδίας, την περιοχή του Κέρρυ. Αφήνουμε στα αριστερά μας την πόλης Κιλάρνυ και φτάνουμε, υπό δυνατή βροχή, στη μικρή πόλη Κάσελ Άιλαντ. Το βράδυ, μετά από πρόταση του ιρλανδού οδηγού μας, ταξιδεύουμε στο Τραλύ, πόλη που βρίσκεται στη δυτική ακτή της χώρας, για να παρακολουθήσουμε φολκλορική παράσταση του κρατικού θεάτρου στην κελτική γλώσσα. Ήταν έντεκα τον βράδυ όταν τελειώσαμε, αλλά μόλις είχε πέσει το σούρουπο.
Δύσκολη μέρα ή Τρίτη 7 Ιουλίου. Έπρεπε να κάνουμε τον γύρο τής χερσονήσου του Κέρρυ και να βρεθούμε τον βράδυ στο νοτιοανατολικό άκρο της χώρας!
Στο βάθος, στα αριστερά μας, υψώνονται βουνά σκεπασμένα με σύννεφα. Ο καιρός είναι ψυχρός. Στον χωριό Κίλλοργκλιν ένα άγαλμα εστεμμένου τράγου δίπλα στον γεφύρι θυμίζει ένα κωμικοτραγικό επεισόδιο τής εποχής του Κρόμγουελ.

Εντυπωσιακό τον τοπίο, ορεινό από τη μια και θαλασσινό από τη δεξιά μεριά. Στον χωριό Καχερσιβίν βλέπουμε το άγαλμα του γνωστού Ιρλανδού επαναστάτη Ντάνιελ Ο’ Κόννελ. Στον Γουώτερβιλλ, παράλιο θέρετρο που αγαπούσε υπερβολικά ο Τσάρλυ Τσάπλιν, οι ψυχρές αέριες μάζες από τον Ατλαντικό κόβουν την ανάσα. Σε μια απότομη στροφή κατεβαίνουμε.
Μπροστά μας ο αχανής Ωκεανός και κάτι μικρά βραχώδη νησάκια ξεπροβάλλουν. Είναι τα Σκέλιγκ, το Μεγάλο Σκέλιγκ ή Σκέλιγκ Μίχαελ και το Μικρό Σκέλιγκ. Εκεί έζησαν με πολλή κακοπάθεια Ιρλανδοί μοναχοί για αιώνες πολλούς. Τα καταλύματα τους σώζονται στις απότομες πλαγιές των νησιών.

Τρυπώνουμε στο λεωφορείο βιαστικά, γιατί ο παγωμένος άνεμος λυσσομανά, και συνεχίζουμε την πορεία μας. Τώρα το τοπίο είναι ορεινό και τα βουνά που διασχίζουμε είναι άλλα δασωμένα κι άλλα καλυμμένα με πράσινη χλόη. Φτάνουμε κάποτε στην περιοχή των ονομαστών λιμνών του Κιλάρνυ. Στο διάβα μας προβάλλει πρώτη η Άνω Λίμνη με τα βαθυγάλανα της νερά. Κατεβαίνουμε στη συνέχεια στην περιοχή τής λίμνης Μάκρος. Ένα απέραντο πάρκο απλώνεται στις όχθες της με παλαιά κτίρια και πελώρια δέντρα σε πυκνές συστάδες. Πολυκοσμία, γρασίδι παντού, άμαξες που τις σέρνουν ιρλανδικά άλογα, ενώ λουλούδια παντός είδους στολίζουν το πανέμορφο τοπίο.
Αφήνοντας πίσω μας το Κιλάρνυ με τη μεγάλη του λίμνη ταξιδεύουμε με ανατολική κατεύθυνση. Βροχές εναλλάσσονται με άνεμο και λιακάδα ενώ ταξιδεύουμε προς το Γουέξφορντ. Αφήνουμε διαδοχικά πίσω μας το Κορκ και το Γουώτερφορντ και, κατά το απόγευμα, έχουμε φτάσει στο σημερινό μας κατάλυμα, κάπου στα περίχωρα του Γουέξφορντ.
Ξημερώματα Τετάρτης προχωράμε προς τον λιμάνι του Ρόσλαρ, όπου μας αναμένει το πορθμείο. Πρέπει να περάσουμε ξανά στην Ουαλία, με προορισμό, τη φορά αυτή, το λιμάνι του Πέμπροουκ, στο νότιο τμήμα της χώρας. Αποχαιρετάμε τον καλό μας οδηγό και αναχωρούμε. Στον πορθμό του Αγίου Γεωργίου η θάλασσα είναι λάδι. Είχε περάσει τον μεσημέρι όταν τον πορθμείο αγκυροβόλησε.

Ο Άγγλος οδηγός μάς περίμενε και χωρίς καθυστέρηση ταξιδεύουμε τώρα στην Ουαλία. Όλα πνιγμένα στον πράσινο, χαμηλά τα βουνά με κάστρα εδώ κι εκεί και ο άνετος δρόμος μάς έφερε γρήγορα στο Κάρντιφ. Πολύβουη ή πρωτεύουσα τής περιοχής και οι διπλές επιγραφές (πρώτα ουαλικά και μετά αγγλικά) μας θυμίζουν ακατάπαυστα πως βρισκόμαστε στην Ουαλία.
Το κάστρο του Κάρντιφ υψώνεται επιβλητικό στον κέντρο τής πόλης, με την ουαλική σημαία με τον κόκκινο δράκο να κυματίζει στον πιο ψηλό του σημείο. Τεράστια η εσωτερική του αυλή κι εντυπωσιακός ο πύργος του ρολογιού. Πολυώροφα διαμερίσματα με περίτεχνα διακοσμημένα δωμάτια υψώνονται στη μια του πλευρά. Στο δυτικό τμήμα ένας τεχνητός χωμάτινος λόφος, έργο των Νορμανδών, στέφεται από ένα πανύψηλο πύργο.
Εγκαταλείποντας την Ουαλία κατευθυνόμαστε ανατολικά, προς την Αγγλία. Διασχίζουμε την τεράστια γέφυρα του ποταμού Έηβον και καταλήγουμε για διανυκτέρευση σε μια δασωμένη περιοχή λίγο έξω απ’ το Μπρίστολ.
Σαν ξημέρωσε η επομένη, αναχωρήσαμε για την πόλη του Μπάθ με τις ονομαστές ρωμαϊκές αρχαιότητες. Τα πολυδαίδαλα αυτά υπόγεια περιλαμβάνουν τις εγκαταστάσεις των ρωμαϊκών λουτρών. Στο πέρασμά μας συναντάμε ρωμαϊκά αγάλματα, τις εγκαταστάσεις των λουτρών, ψηφιδωτά, σπαράγματα ρωμαϊκών ναών, όπως και νομίσματα, δεξαμενές, καθώς και την θερμή πηγή, που αναβλύζει ακόμα. Υπό την πίεση του χρόνου αφήνουμε πίσω μας σύντομα το Μπάθ και ταξιδεύουμε προς ανατολάς.
Κοντά στο μεσημέρι είχαμε φτάσει στο Γουίντσορ, στα περίχωρα του Λονδίνου. Το ομώνυμο κάστρο υψώνεται μεγαλόπρεπο στην πλαγιά του λόφου, απόγευμα τα χρόνια του Γουλιέλμου του Κατακτητή. Άψογα συντηρημένο το τεράστιο κτιριακό συγκρότημα, που είναι το μεγαλύτερο κάστρο τής χώρας, υποδιαιρείται σε δύο τμήματα. Το άνω τμήμα αποτελεί κατοικία τής αγγλικής βασιλικής οικογένειας και είναι απροσπέλαστο στο κοινό. Το κατώτερο τμήμα είναι ανοικτό στους πάντες. Εκεί βρίσκεται και το παρεκκλήσιο του Αγίου Γεωργίου, όπου βρίσκονται πλείστα ταφικά μνημεία των Άγγλων βασιλιάδων.
Ήταν απόγευμα της Πέμπτης όταν εγκαταλείψαμε την περιοχή με στόχο να φτάσουμε στο Λονδίνο. Η πολύβουη μεγαλούπολη με τα πολλά εκατομμύρια, την μεγάλη κίνηση και το πολυεθνικό πλήθος πού πλημμυρίζει τούς δρόμους της είναι τώρα ενώπιων μας. Κατευθυνόμαστε προς το κέντρο καταλύοντας στην περιοχή του Βρετανικού Μουσείου. Μερικοί σπεύδουν να πραγματοποιήσουν ένα πρώτο περίπατο κι άλλοι αναμένουν συγγενικά πρόσωπα.
Παρασκευή 10 Ιουλίου 2009. Τελευταία μέρα της εκδρομής μας. Ο Κύπριος ξεναγός με πολύ μεράκι κι επιμέλεια μάς γνωρίζει την απέραντη πόλη. Τις αριστοκρατικές συνοικίες, την πλατεία Τραφάλγκαρ, το Σίτυ, την Γέφυρα του πύργου. Στο πολεμικό μουσείο Ιμπήριαλ μάς καθηλώνει το κυπριακό τμήμα Ένα σύνθημα της ΕΟΚΑ, χειροποίητα όπλα της Οργάνωσης, μια επιστολή του Χάρντιγκ, μια σημαία της ΕΟΚΑ και τέλος μια φωτογραφία του θρυλικού Αυξεντίου.
Περνώντας τον Τάμεση εμφανίζεται μπροστά μας το κοινοβούλιο, το Μπίγκ Μπέν, το Γουεστμίνστερ Άμπεϋ, τα Υπουργεία και το πρωθυπουργικό γραφείο στην οδό Ντάουνιγκ. Διασχίζοντας το Τσιάρινγκ Κρος καταλήξαμε στο Βρετανικό Μουσείο. Μένουμε κυρίως στο ελληνικό τμήμα. Σε αγάλματα απόγευμα διάφορα ελληνικά μέρη, αλλά χρονοτριβούμε στα μάρμαρα του Παρθενώνα, που οι Άγγλοι αρνούνται κυνικά να επιστρέψουν.
Τις τελευταίες ώρες τις αφιερώσαμε σε προσκύνημα στην μονή του Τιμίου Προδρόμου του Έσσεξ. Στο τέλος κατορθώσαμε να προσεγγίσουμε το Μοναστήρι παρά την κίνηση στους δρόμους και τις ποικίλες δυσκολίες που ανεφύησαν. Επιτέλους βρεθήκαμε στην φιλόξενη αυλή του, δίνοντας τέρμα στην αγωνία του π. Ζαχαρία που μας περίμενε. Η φιλοξενία αβραμιαία, αλλά η επίσκεψη στο καθολικό, την κρύπτη όπου βρίσκεται ο τάφος του Γέροντος Σωφρονίου και το ύπερθεν αυτής παρεκκλήσι γίνεται αναγκαστικά αστραπιαία.
Με τις ευλογίες των μοναχών ανά χείρας τρέξαμε προς το λεωφορείο. Έπρεπε να βιαστούμε, διότι το αεροδρόμιο του Χήθροου ήταν μακριά, η τροχαία πυκνή κι απρόβλεπτη και κάθε λεπτό που περνούσε ανέβαζε την αδρεναλίνη. Με την χάρη του Τιμίου Προδρόμου ήμασταν εκεί στην ώρα μας. Σε λίγο το μεταλλικό πουλί διέσχιζε το νυκτερινό ουρανό με κατεύθυνση την Κύπρο.

ΑΝΔΡΕΑΣ ΚΥΡΙΑΚΟΥ

Πηγή ‘ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΜΑΡΤΥΡΙΑΣ ΑΡΙΘΜΟΣ 92′

http://pneymatiko.wordpress.com/2010/12/30/%CF%83%CF%84%CE%B1-%CE%AF%CF%87%CE%BD%CE%B7-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%B1%CF%81%CF%87%CE%B1%CE%AF%CE%BF%CF%85-%CE%BF%CF%81%CE%B8%CF%8C%CE%B4%CE%BF%CE%BE%CE%BF%CF%85-%CE%BA%CE%AD%CE%BB%CF%84%CE%B9%CE%BA/