Ν' αφιερώνουμε αρκετό χρόνο στα παιδιά μας, να συζητούμε, ν' αστειευόμαστε μαζί τους, ν' αναπτύσσουμε διάλογο. Όταν σταματήσει ο διάλογος τότε να φοβόμαστε.

Για να υπάρχει διάλογος χρειάζεται απαραίτητα αγάπη, υπομονή, χρόνος, κατανόηση, καταδεκτικότητα. Αν το παιδί φοβάται, σκέφτεται πως θ' αντιμετωπίσει τον αδέκαστο κριτή πατέρα ή την αυστηρή και παράξενη μητέρα κλείνεται στον εαυτό του, θα προσπαθήσει να λύσει το πρόβλημά του με τους φίλους του, που δεν είναι πάντα οι καλύτεροι σύμβουλοι. Αν δεν έχουμε την καλή αυτή επικοινωνία με τα παιδιά μας και δεν τους δώσουμε την άνεση να μας εκμυστηρευθούν τα μυστικά τους, τις αγωνίες τους, τις σκέψεις τους, τα σχέδια και τα όνειρά τους είναι σαν να τους κόβουμε τα φτερά και να τα φυλακίζουμε στο κλουβί. Τα παιδιά πρέπει να τα' ακούμε κιόλας.τα παιδιά δεν είναι μόνο να τα διδάσκουμε, λέει ο Ντοστογιέφσκυ, αλλά και να διδαχθούμε αρκετά από αυτά και κυρίως την ακακία, τον αυθορμητισμό, τον ενθουσιασμό.

Μη θέλουμε να τα κάνουμε ακριβή αντίγραφα του εαυτού μας, να τα κάνουμε - μπορούν δεν μπορούν - αυτό που δεν μπορέσαμε να γίνουμε εμείς.

Τα παιδιά δεν είναι προέκταση του εγώ μας.





http://1myblog.pblogs.gr/2010/05/624121.html

0 Comments:

Post a Comment