ΣΗΜΕΡΑ ΤΟ ΠΡΩΪ ΒΡΕΘΗΚΑ ΣΤΟ ΜΑΝΤΑΜΑΔΟ ΓΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ ΚΑΙ ΑΝΤΙΚΡΙΣΑΜΕ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΒΛΕΠΕΤΕ ΣΤΙΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ. ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ

Νέο τέχνασμα για να εντοπίζουν τα πιθανά τους θύματα ανακάλυψαν παιδόφιλοι, γεγονός που κρούει για τα καλά τον κώδωνα του κινδύνου.

Μέσα από τεχνολογίες του τύπου "βρες ένα φίλο" σε ιστοσελίδες κοινωνικές δικτύωσης, όπως το Facebook ανιχνεύουν την ακριβή θέση των ανήλικων θυμάτων τους.

Τα ανυποψίαστα παιδιά που αναρτούν την τοποθεσία τους στο κοινωνικό δίκτυο, δίνουν στους σεξουαλικούς δράστες την δυνατότητα μέσω του λογισμικού δορυφορικής πλοήγησης (satnav) να ανακαλύψουν την θέση τους με διαφορά μόλις μερικών μέτρων.
Ταυτόχρονα, με την ίδια τεχνολογία μπορούν να δημιουργήσουν ψηφιακούς χάρτες που παρουσιάζουν αναλυτικά τους ενδεχόμενους στόχους τους.
Γι αυτό το διαδικτυακό Κέντρο εκμετάλλευσης παιδιών και διαδικτυακής προστασίας προειδοποιεί τους μικρούς χρήστες του διαδικτύου.
Πρέπει να ενεργοποιούν τις ρυθμίσεις προσωπικού απορρήτου και να αποσύρουν οποιονδήποτε δεν γνωρίζουν ή εμπιστεύονται από τις επαφές τους, για να αποφύγουν οποιονδήποτε κίνδυνο εντοπισμού.
Εντοπισμός μέσω smartphones
Μαζί με την πρόοδο της τεχνολογίας, λοιπόν, αυξάνονται και οι παγίδες που στήνουν οι παιδόφιλοι στα νεαρά θύματά τους. Έτσι, ακόμα μία νέα τεχνική τους θέλει να στέλνουν στα μικρά παιδιά smartphones, τα οποία έχουν ήδη ενεργοποιημένα παγκόσμια προγράμματα εντοπισμού.
"Αδύναμοι νέοι έχουν γίνει στόχοι των παιδόφιλων, οι οποίοι τους πριμοδοτούν με μία συσκευή τηλεφώνου. Η τεχνολογία τους επιτρέπει να χρησιμοποιήσουν το τηλέφωνο ως συσκευή εντοπισμού", αναφέρει εκπρόσωπος του διαδικτυακού κέντρου.

www.hamomilaki.gr

Ο σπουδαίος γέροντας, πνευματικό τέκνο του γέροντα Παΐσιου, είναι πολύ-πολύ αισιόδοξος για το μέλλον της Ελλάδας :

Μαρτυρία γέροντα Ευθύμιου από την Καψάλα

http://hggiken.pblogs.gr/2011/10/martyria-geronta-efthymioy-apo-thn-kapsala.html

Ο σπουδαίος γέροντας, πνευματικό τέκνο του γέροντα Παΐσιου, είναι πολύ-πολύ αισιόδοξος για το μέλλον της Ελλάδας

(νέα από την τελευταία μου επίσκεψη (στις 27-8) στο Άγιον Όρος.)

Πήγα στον γέροντα Ευθύμιο στην Καψάλα και τον είδα. Μέσα σε άλλα προσωπικά θέματα που συζητήσαμε τον ρώτησα και για τα επερχόμενα. Λοιπόν η αισιοδοξία που μου μετέδωσε, δεν περιγράφεται! Ήταν πάρα μα πάρα πολύ αισιόδοξος και μου είπε να μην ανησυχούμε υπερβολικά. Ο Θεός θα βοηθήσει σίγουρα την Ελλάδα. Μάλιστα μου ανέφερε ότι αυτή η οικονομική κρίση κάνει καλό σε όλους μας, που μπορεί να μην φαίνεται τόσο τώρα, αλλά θα φανεί σε λίγο καιρό.

Εμένα μου πήγε ο λογισμός στο λόγο του γέροντα Παϊσίου ότι "θα είναι μπόρες" (δηλαδή κατά την προσωπική μου γνώμη που σχηματίστηκε μετά, είναι ότι ναι μεν θα περάσουμε κάποιες δυσκολίες αλλά όλοι μας θα το ξεπεράσουμε σίγουρα. Οπότε οι σκέψεις μερικών του ότι ο γέροντας Παϊσιος δεν ήθελε να μας φοβίσει κλπ και δεν ήθελε να μας πει περισσότερα δεν ισχύουν κατ’ εμέ, παρά μόνο ηττοπάθεια φέρνουν. Αυτό που έλεγε το εννοούσε ο γέροντας και όταν είπε ότι δεν θα ανοίξει Ελληνικό ρουθούνι το εννοούσε κυριολεκτικά, κατ’ εμέ. Ας μην σκεφτόμαστε πάντα το χειρότερο, διότι αυτό μας οδηγεί στην κατάθλιψη, στον φόβο, στις υπερβολές και στην τρομολαγνεία. Πράγματα εντελώς αντίθετα με την πίστη μας.)

Μάλιστα μου τόνισε δύο φορές ότι τα παιδιά μας θα ζήσουν σε καλύτερες μέρες. Και μάλιστα την δεύτερη φορά μου είπε: «Όχι μπορεί. ΣΙΓΟΥΡΑ θα ζήσουν σε καλύτερες μέρες».

Όταν τον ρώτησα για προμήθειες μου είπε με μία λέξη κοφτά: «Όχι υπερβολές»

Πάντως μου έβαλε και την σκέψη (μου το είπε δηλαδή) για κανένα κτηματάκι για να καλλιεργήσουμε κλπ αν βρεθεί και χωρίς πίεση και εμμονές (και σκέφτηκα σύμφωνα με τον λογισμό μου ότι ο Θεός - αν είναι κάτι σύμφωνα με το θέλημά Του - βοηθάει, διαφορετικά σε κάποιους είναι πιο σημαντικό να αφεθούν στην πρόνοιά Του και να εκ-παιδευτούν σε αυτό περισσότερο), αλλά και αυτό μου θύμισε και πάλι τον γέροντα Παϊσιο που αναφέρει να έχουμε κανένα κτηματάκι και να το καλλιεργούμε (εξάλλου μην ξεχνάμε ότι ήταν πνευματικό του παιδί). (Πέρα από αυτό, μου έβαλε και τον λογισμό ότι οι προμήθειες δεν χρειάζεται να γίνουν με υπερβολή διότι κάποια στιγμή θα τελειώσουν και δεν έχει νόημα μετά. Αντίθετα χρειάζεται κάτι πιο μόνιμο σε βάθος χρόνου όπως το κτηματάκι και οι κοτούλες … είπαμε για όσους έχουν ευλογία και μπορούν. Οι άλλοι ας σηκώσουμε το κεφάλι ψηλά και πιθανόν να ήμαστε ακόμα πιο «τυχεροί»).

Τέλος μου ανέφερε ρητά και κατηγορηματικά ΝΑ ΜΗΝ ΠΑΡΟΥΜΕ ΤΗΝ ΚΑΡΤΑ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΗ. (Το ίδιο βέβαια αναφέρει συνεχώς και ο γέροντας Γαβριήλ κάτω από την Ι.Μ. Κουτλουμουσίου).

Γενικά ήταν ένα μήνυμα αισιοδοξίας που με έκανε πλέον να μην έχω τόσες έγνοιες για τα επερχόμενα και με έκανε να μην ασχολούμαι καθημερινά με τις ειδήσεις που στην ουσία μας αποπροσανατολίζουν. Μου μετέδωσε μέσα από αυτή την αισιοδοξία και την μνήμη της ΠΡΟΝΟΙΑΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ και θα ήθελα να σας το μεταδώσω και σε εσάς για να είστε και εσείς αισιόδοξοι και να χαίρεστε εν ΧΡΙΣΤΩ.

Επειδή δεν γράφω πλέον στο φόρουμ παρέθεσα αυτό το μήνυμα 1) γιατί έχω «πάρει» από «εδώ μέσα» αρκετά και 2) για να μην ξεχνάμε να είμαστε αισιόδοξοι. Όλα θα τα ξεπεράσουμε ΣΙΓΟΥΡΑ. Και θα ζήσουμε σε πολύ καλύτερες μέρες. Ας γίνουμε λοιπόν και λίγο αδιάφοροι-«ζαμαν-φου», γιατί τι μας νοιάζει κι αν καίγεται το σύμπαν αν εμείς ήμαστε γραπωμένοι στον μανδύα του Χριστού και της Παναγίας μας, όπως τα μικρά παιδιά στο φόρεμα της μάνας;
Η απαισιοδοξία οδηγεί σε κατάθλιψη και αυτό όλοι ξέρουμε ότι είναι δαιμονικό. Μην δίνουμε λοιπόν τροφή στον «αντίθετο» γιατί από αυτό τρέφεται.
Σας χαιρετώ όλους.

πηγη:hggiken.pblogs.gr

Η είδηση :

Το 60% των Σέρβων ψήφισε για την αγιοποίηση του Πατριάρχη Παύλου

Επ' ευκαιρία της παραπάνω είδησης, να αναφέρω ότι πολύ δικός μου άνθρωπος γνωρίστηκε το καλοκαίρι με το δεξί χέρι του μακαριστού Πατριάρχη, στον οποίο πριν ένα μήνα έκανε το τραπέζι.

Συζητώντας ο Σέρβος υποστήριξε τα εξής :

«Για την Σερβία και την Ρωσία η Ελλάδα είναι το έδαφος κάτω από τα πόδια μας. Είναι η βάση μας!»

και συμπλήρωσε με απόλυτη βεβαιότητα, πάθος, θυμό και υψώνοντας σφιχτά την στιβαρή γροθιά του :

«Την Ελλάδα δεν την φοβάμαι! Είναι ανίκητη!»

http://hggiken.pblogs.gr/2011/11/thn-ellada-den-thn-fobamai-einai-anikhth.html

Tο καλοκαιρινό τεύχος του περιοδικού «ΠΑΡΑΘΥΡΟ ΣΤΗΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ», στο θεατρικό που αναφέρεται στην Πάρο και στην Σαντορίνη, η εικονογράφος Μαρία Σαββίδου δεν τοποθέτησε τον σταυρό στους τρούλους των εκκλησιών! Ε, να μην ενοχληθούν... κιόλας οι αριστεριστές εκπαιδευτικοί που υποστηρίζουν την πολυπολιτισμικότητα και οι διάφορες ΜΚΟ που προωθούν με το αζημίωτο την υπόθεση της μετατροπής της χώρας μας σε άθρησκο καιπολυπολιτισμικό σκουπιδοτενεκέ... Να μιλήσουμε εδώ για «χριστοφοβία»;
Η κοινωνική μηχανική του συστήματος συνεχίζεται απρόσκοπτα, με στόχο πάντα τα μικρά παιδιά, από τους λίγους αλλά υπέρμετρα δραστήριους θιασώτες της κοινωνικής μηχανικής. Φυσικά, ανακύπτει πάντα το παρακάτω ερώτημα: θα τολμούσαν ποτέ όλοι αυτοί να απεικονίσουν ένα τέμενος λειψό, χωρίς το μισοφέγγαρο πάνω του; Η απάντηση είναι όχι. Πρώτον, γιατί ΦΟΒΟΥΝΤΑΙ να το κάνουν και δεύτερον, γιατί βλέπουν στους μουσουλμάνους μετανάστες τον ιδανικό βραχίονα για τη διάλυση στη χώρα μας αλλά και αλλού, του εθνικού κορμού. Εξάλλου, στο πλαίσιο των λεγόμενων θετικών διακρίσεων, προωθούν όλοι αυτοί ό,τι αντιμάχεται το εθνικό και το χριστιανικό...

elkosmos.gr

Όταν έμαθε ο παπά Μηνάς την ελληνική διάλεκτο, εις άλλο τι δεν καταγίνετε, παρά εις το να διαβάζει λόγους θεολογικούς και νηπτικούς των αγίων Πατέρων. Καθώς δε διάβαζε βίους Αγιορειτών Πατέρων, αρπάζετε τελείως ο νους του μακράν απο κάθε γήινο φρόνημα και εισέδυεν εις τον έβδομο ουρανό. Ό δε Γέρο Ονούφριος τον έβλεπε και του πρότεινε ερωτήσεις. Ή απάντησης του όμως ήτο: «Δεν δύναμαι να σου απαντήσω».

Μίαν ημέρα ενώ έτρωγαν, ο παπά Μηνάς άφησε το χουλιάρι (κουτάλι) σιωπών, διότι αρπάγη ο νους του εις ύψη ουράνια. Μόλις επανήλθε, με δάκρυα εις τούς οφθαλμούς και με άκραν ευλάβεια τον ρώτησε ο Γέρο Ονούφριος λέγων: «-Γέροντά μου, γνωρίζεις πολύ καλά, ότι ή Πορταΐτισσα με έφερνε εις τας χείρας σου. Σε παρακαλώ λοιπόν πολύ, δίδαξαν με και είπε μοι λόγο Θεού, διά να έχων τους λόγους σου παρακαταθήκη εις τον βίον τούτον, όπου είναι θλίψις και στενοχώρια».

Βλέπων ό παπά Μήνας την ευλάβεια του και τας δάκρυα, αν και τον γνώριζε από καιρόν δια το έπακρον της έκκοπής του θελήματος και φρονήματος, άνοιξε το στόμα του και με ταπεινή φωνή άρχισε να τον διδάσκει:

«-Γέρο Ονούφριε, ή Μοναχική Πολιτεία είναι αγγελική. Ό δε Μοναχός αν και φέρει σώμα υλικό, αξιούται να είναι επίγειος άγγελος δια της διδαχής των προηγουμένων ημών πατέρων και του παραδείγματος αυτών, ενθυμούμενος ενθυμούμενος ώρα προσευχής ή και φαγητού εις ποίον ύψος ήτο και που εξέπεσαν δια τής παρακοής.

» Οφείλει ό Μοναχός να είναι ενθυμούμενος υψηλοτάτη θεωρία, ή οποία λέγεται υπερκόσμιος και γεννάται από την αγάπη του Θεού. Φθάσας δε εις τον θείον έρωτα ό νους του δεν αναπαύεται εις τον εδώ κόσμο, άλλα θέλει να συναναστρέφεται με τους υπερουρανίους Νόας ευχαριστών και δοξολογών τον Τρισυπόστατο Θεό, ό οποίος είναι έγκάτοικος τής καρδίας του. Εις την ουράνιο αυτήν θεωρία, άλλου Μονάχου ό νους μένει ημέρας ολοκλήρους, άλλου δε μένει τόσον, όσον διαρκεί μία ριπή οφθαλμού».

«-Γέροντά μου, σε παρακαλώ, δίδαξαν με, τί εστί αρπαγή νοός και πώς γίνεται;», είπε ό Γέρο Ονούφριος.

«- Ό Μοναχός - συνέχισεν ό παπά Μηνάς - όταν ύπάγη εις το Μοναστήριον, πρέπει να σκεφθή ότι είναι ουδέν και ότι εκείνος, εις τον όποιον θα ύποταχθή, είναι αντιπρόσωπος του θεανθρώπου Κυρίου ημών Ιησού Χριστού και οφείλει να υπάκουη εις τας συμβουλάς του.

» Βλέπεις, τί άπήλαυσεν ό απόστολος Πέτρος με την υπακοή όπου έκαμε εις τον Δεσπότη Χριστό, ό όποιος του είπε να ρίψη πάλιν τας δίκτυα εις την λίμνη; "Διδάσκαλε, είπε, δεν πιάσαμε όλη την νύκτα τίποτε, αλλά υπάκουων εις το πρόσταγμά σου ρίπτω το δίκτυον". Και ή υπακοή του, ή οποία είναι θυγατέρα τής ταπεινοφροσύνης, έπιασε πλήθος ιχθύων. Ούτω και ό υποτακτικός, εάν θέλει να γευθή αρπαγής νοός και να συνδιαιτάται με τας ύπερκοσμίους Ιεραρχίας, πρέπει να υπάκουη εις τον Πνευματικόν του Πατέρα και όδηγόν, εις τον όποιον ό Θεός ενεπιστεύθη την ψυχή του.

» Ό υποτακτικός δια της υπακοής αποκτά πρώτον καθαρά καρδία δια των δακρύων, φθάνων και εις αυτά τα δάκρυα της χαράς και αγαλλιάσεως, και επιθυμεί ή ψυχή του άκροτάτην ησυχία. Ό Πνευματικός του οδηγός εννοεί νοερώς, ότι ό υποτακτικός του αφήρεσαν το "διατί έτσι κι όχι αλλιώς", τον βλέπει να διψά ωσάν ελάφι, και παρακαλεί τον πανάγαθο Θεό να του φωτίσει τον νους, ό όποιος είναι ή δύναμις της ψυχής, και να δωρίσει εις αυτόν το ωφέλιμο.

» Ευρισκόμενος ό υποτακτικός μέσα εις την εκκλησία κατά την ώραν τής φρικτής μυσταγωγίας ακούει από τους ψάλλοντας το: "Άγιος ό Θεός... ", και αισθάνεται ότι ή ψυχή του είναι εντός εις το σώμα, ό νους όμως είναι άνενέργητος διά κάθε γήινο πράγμα και γίνεται ώσάν το νερό. Μένει εκστατικός, βλέπει όλη την κτίσιν εν τη φύσει της, και ενεός ό νους ακούει με τας ώτα τής ψυχής τα δόμενα άσματα ενθυμούμενος την εκκλησία. Ακούει συνάμα και φωνάς άγγελικάς ύπερμυριάδας άδουσας ομού με την στρατευόμενη Εκκλησία τον Τρισάγιο Ύμνο. Ή ψυχή σκιρτά και άγάλλεται, ό νους ηδύνεται εις τας θεωρίας αυτάς, βλέπει τας πάντα και δεν θέλει να κατέλθει εις την γήν όλως διόλου, αλλά ακούει τους ιεροψάλτες να ψάλλουν: "Οι τας Χερουβίμ μυστικώς είκονίζοντες...".

» Αυτή είναι ή πρώτη δωρεά του τελείου υποτακτικού. Τον βλέπει ό Γέροντάς του, τον βλέπουν οι συνασκούμενοι αδελφοί και πατέρες και θαυμάζουν, πώς ήξιώθη τοιαύτης αρπαγής του νοός. Ή αρπαγή του νοός όταν αρχίζει να γίνεται, επιθυμεί ό αξιωθείς ταύτης να εύρη τοιαύτης ησυχία, ώστε να μη τον ανησυχεί ούτε το φύλλον τής λεμονέας, όπου ευρίσκεται έξωθεν του παρεκκλησίου μας, τής Μεταμορφώσεως.

» Βλέπεις τον άγιο Γρηγόριο τής Θεσαλονίκης, τον Παλαμά, τί έκαμνε; Μετά την θείαν Λειτουργία τής Κυριακής, όπου έγίνετο εις το Μοναστήριον τής Μεγίστης Λαύρας μετ' Αγρυπνίας, άνεχώρει. Δεν ελάμβανε μαζί του ουδέν, ούτε ψωμί, ούτε νερό, και μετέβαινε εις το Κάθισμα του άγιου Σάββα, το όποιον αργότερο ωνομάσθη "Κάθισμα του αγίου Γρηγορίου του Παλαμά". Εκεί ησύχαζε όλη την εβδομάδα δίδοντας τον νουν του εις την θεωρία. Εις άλλο τι δεν ενετρύφα όλος ό εσωτερικός του άνθρωπος, παρά μόνον εις το κάλλος του Θεού.

» Κατήρχετο δεν ό Άγιος εις το Μοναστήριον και το πρόσωπον του ητο όλολαμπές. Τον έβλεπαν οι πατέρες μας και χαίροντες έλεγαν ό εις εις τον άλλον: "Βλέπετε τους καρπούς της υπακοής; Βλέπετε τούς καρπούς τής έκκοπής του θελήματος και φρονήματος; Αυτός άρχων ων τής Κωνσταντινουπόλεως δεν επήγε να εύρη άνθρωπο τής θύραθεν κοσμικής παιδείας, αλλά εύρήκε Γέροντα γυμνό τής έξω σοφίας, ενδεδυμένο όμως την εσωθεν θεϊκή σοφία, ή οποία είναι ή καρδιακή προσευχή. Ούτε σταγόνα ύδατος δεν έβαζε εις τας χείλη του να δροσίσει την γλώσσα του, άνευ τής άδειας του πνευματικού του οδηγού. Τί ήξιώθη; Ήξιώθη να τρώγει άρτο Αγγέλων, τον όποιον επιθυμεί κάθε άνθρωπος. Και ποίος είναι ό άρτος Αγγέλων; Είναι το γλυκύτατο όνομα του Δεσπότου Χριστού, είναι ή καρδιακή προσευχή, ήτοι ή ευχή: "Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησον ημάς".

» Ούτως ό άγιος Γρηγόριος με το παράδειγμά του, την μυστική εργασία του και την καρδιακή προσευχή του έτρεφε όλους τούς πατέρας, οι όποιοι τον πλησίαζαν. Πολλοί δεν άρχισαν να τον μιμούνται».

ΒΙΒΛ. ΙΕΡΟΜ. ΧΡΥΣΑΝΘΟΣ ΑΓΙΑΝΝΑΝΙΤΟΥ. ΓΕΡΟΝΤΙΚΑΙ ΕΝΘΥΜΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΔΙΗΓΗΣΕΙΣ. ΕΚΔΟΣΗ Ι.Μ. ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΟΔΗΓΗΤΡΙΑΣ. ΜΩΛΟΣ ΛΟΚΡΙΔΟΣ.

http://apantaortodoxias.blogspot.com/2011/09/blog-post_20.html

Κάποιος άγιος γέροντας, μεγάλος και διορατικός, έχοντας νικήσει και ξεπεράσει όλους τους πειρασμούς των δαιμόνων, είχε λάβει το χάρισμα να βλέπει οφθαλμοφανώς το πως επιδρούν στη ζωή των ανθρώπων οι άγγελοι και οι δαίμονες· πως δηλ. ο καθένας από την πλευρά του αγωνίζονται για τις ψυχές των ανθρώπων. Ήταν δε τόσο μεγάλος και υψηλός στην αρετή, που τα ακάθαρτα πνεύματα τον υπολόγιζαν πολύ και συστέλλονταν μπροστά του. Πολλές φορές τα κορόιδευε και τα ύβριζε θυμίζοντάς τους την πτώση τους από τους ουρανούς και την αιώνια κόλαση του πυρός που τα περιμένει. Οι δαίμονες λοιπόν μιλούσαν με θαυμασμό για τον μεγάλο γέροντα κι έλεγαν ότι κανένας να μη τολμήσει στο εξής να παλέψει μαζί του ή έστω και να τον πλησιάσει, μη τυχόν και πληγωθεί από τον γέροντα, διότι έχει ανέλθει σε μεγάλο πλούτο απάθειας και έχει τύχει της θεώσεως με τη χάρη του Παναγίου Πνεύματος.

Ενώ λοιπόν έτσι είχαν τα πράγματα, κάποιος δαίμονας ρωτά ένα σύντροφό του:

-Αδελφέ Ζερέφερ (διότι αυτό ήταν το όνομα εκείνου του δαίμονος), αν κάποιος από εμάς μεταμεληθεί, τον δέχεται ο Θεός σε μετάνοια; Ναι ή όχι; Και ποιός άραγε να το γνωρίζει αυτό;

Και αποκρίθηκε ο Ζερέφερ:

— Θέλεις να πάω στον μεγάλο γέροντα που δεν μας φοβάται, να τον ρωτήσω τάχα σχετικά μ’ αυτό και να τον δοκιμάσω;

— Πήγαινε, αλλά πρόσεχε πολύ, γιατί ο γέροντας είναι διορατικός και θα καταλάβει ότι πηγαίνεις με δόλο και δεν θα πεισθεί να ρωτήσει τον Θεό. Αλλά πήγαινε και ή τα καταφέρνεις ή απλώς δοκιμάζεις και φεύγεις.

Πήγε λοιπόν τότε ο Ζερέφερ σ’ εκείνον τον μεγάλο γέροντα και αφού πήρε σχήμα ανθρώπου, θρηνούσε και οδυρόταν μπροστά στον γέροντα. Ο Θεός δε θέλοντας να δείξει ότι δεν αποστρέφεται κανέναν που να έχει μετανοήσει, αλλά δέχεται όλους όσους προστρέχουν σ’ Αυτόν, δεν αποκάλυψε στον γέροντα τά σχετικά με τον δόλιο δράκοντα. Έτσι εκείνος τον έβλεπε σαν άνθρωπο και τίποτε περισσότερο. Γι’ αυτό και τον ρώτησε:

— Για ποιό λόγο κλαις, άνθρωπε, και θρηνείς από τα κατάβαθα τής καρδιάς σου, ραγίζοντας έτσι με τα δάκρυά σου και την καρδιά μου;

— Εγώ, πάτερ άγιε, δεν είμαι άνθρωπος, αλλά, όπως μου φαίνεται, διάβολος πονηρός, λόγω τού πλήθους των εγκλημάτων μου.

-Και τί θέλεις να κάνω για σένα. αδελφέ; (Διότι νόμιζε ότι από μεγάλη ταπείνωση αυτοαποκαλείται δαίμονας ό άνθρωπος, αφού ο Θεός δεν του είχε φανερώσει ακόμη τι συνέβαινε στην πραγματικότητα).

— Τίποτε περισσότερο δεν σου ζητώ, άνθρωπε του Θεού, παρά να παρακαλέσεις πολύ τον Κύριο και Θεό σου να σου φανερώσει αν δέχεται τον διάβολο σε μετάνοια. Διότι αν δέχεται εκείνον, τότε θα δεχθεί κι εμένα που δεν υστερώ σε τίποτε από λόγου του.

— Να κάνω όπως θέλεις. Για την ώρα όμως πήγαινε σήμερα σπίτι σου κι έλα αύριο εδώ να σου πω το θέλημα του Θεού.

Και σαν έγινε αυτό, άπλωσε τα χέρια ο γέροντας εκείνο το βράδυ και παρακάλεσε τον φιλάνθρωπο Θεό να του φανερώσει αν δέχεται το διάβολο σε μετάνοια. Κι αμέσως του παρουσιάστηκε άγγελος Κυρίου, φωτεινός σαν αστραπή, και τού λέει:

— Τάδε λέγει Κύριος ο Θεός σου: «Γιατί με παρακαλείς για χάρη του δαίμονα: Και γιατί ήρθε αυτός διάβολος να σε πειράξει;»

— Και πώς ο Κύριος δεν μου αποκάλυψε την περίπτωση, αποκρίθηκε ο γέροντας, αλλά μου την απέκρυψε, ώστε να μη την αντιληφθώ;

— Μη λυπηθείς γι’ αυτό το πράγμα. Διότι πρόκειται για κάποια θαυμαστή οικονομία του Θεού προς ωφέλεια των αμαρτωλών, ώστε να μην απελπίζονται. Διότι κανέναν από εκείνους που προσέρχονται σ’ Αυτόν δεν τον αποστρέφεται ο υπεράγαθος Θεός, ακόμη κι αν αυτός είναι ο ίδιος ο Σατανάς και διάβολος. Επίσης γίνεται αυτό για να φανεί η σκληρότητα και απόγνωση των δαιμόνων. Όταν λοιπόν έλθει, μη τον σκανδαλίσεις απ’ την αρχή, αλλά πες του τα εξής: «Για να καταλάβεις ότι ο Θεός είναι φιλάνθρωπος και κανένα από όσους προστρέχουν σ’ Αυτόν δεν τον αποστρέφεται, ακόμη κι αν αυτός είναι δαίμονας και διάβολος, υποσχέθηκε και σένα να σε δεχθεί, εάν βέβαια φυλάξεις αυτά που σε προστάζει». Και τότε θα σου πει: «Ποιά είναι αυτά;» Κι εσύ να του πεις: «Ο Κύριος και Θεός γνωρίζει πολύ καλά ποιός είσαι και από πού ήρθες, για να τον δοκιμάσεις. Διότι εσύ είσαι το αρχαίο κακό, που από την υπερηφάνειά σου δεν έχεις μάθει να γίνεσαι καινούργιο καλό. Πώς λοιπόν θα μπορέσεις να ταπεινωθείς και να βρεις έλεος με την μετάνοια; Για να μην έχεις όμως πρόφαση απολογίας Ενώπιον Του κατά τη ημέρα τής κρίσεως ότι δήθεν ήθελες να μετανοήσεις κι ο Θεός δεν σε δέχθηκε, πρόσεχε στα λόγια μου, πως πρέπει ν’ αρχίσεις τη σωτηρία σου. Ο Κύριος είπε να καθίσεις επί τρία χρόνια σε ένα τόπο ακίνητος και στραμμένος μέρα-νύχτα προς ανατολάς και να φωνάζεις εκατό φορές με δυνατή φωνή: Ο Θεός. ελέησόν με το αρχαίο κακό και πάλι άλλες εκατό φορές με δυνατή φωνή: Ο Θεός, ελέησόν με το βδέλυγμα της ερημώσεως και πάλι άλλες τόσες Ο Θεός, ελέησόν με την εσκοτισμένην απάτην. Αυτά να τα φωνάζεις αδιάκοπα, γιατί δεν έχεις σώμα για να κουρασθείς και να λιποψυχήσεις. Όταν δε τα κάνεις αυτά με ταπείνωση, τότε θα επανέλθεις στην αρχαία τάξη και θα συγκαταριθμείς με τους αγγέλους του Θεού». Αν λοιπόν συμφωνήσει μαζί σου να τα κάνει αυτά, δέξου τον σε μετάνοια. Αλλά γνωρίζω καλά ότι το αρχαίο κακό δεν γίνεται καινούργιο καλό. Γράψε όμως αυτά που θα συμβούν, για να σώζονται μέχρι των έσχατων ημερών, ώστε να μη απελπίζονται όσοι θέλουν να μετανοήσουν. Διότι αυτή η διήγηση θα συντελέσει πάρα πολύ στο να πληροφορηθούν οι άνθρωποι ότι είναι εύκολο να μην απελπίζονται για την σωτηρία τους.

Αυτά είπε ο Άγγελος και ανέβηκε στους ουρανούς. Την άλλη μέρα πρωί-πρωί ήρθε ο δαίμονας και άρχισε από μακριά να θρηνεί υποκριτικά και να χαιρετά τον γέροντα. Ο γέροντας από την αρχή δεν ξεσκέπασε την μηχανορραφία του, μόνο έλεγε από μέσα του: «Κακώς ήρθες κλέφτη, διάβολε, σκορπιέ, αρχαίο κακό, το ιοβόλο φίδι το παμπόνηρο». Έπειτα του λέει:

-Γνώριζε ότι παρεκάλεσα τον Κύριο καθώς σου υποσχέθηκα και ότι σε δέχεται σε μετάνοια, εάν βέβαια εκτελέσεις αυτά που σε διατάζει δι’ εμού ο κραταιός και πανίσχυρος Θεός.

-Και ποιά είναι αυτά που όρισε ο Θεός να κάνω;

-Ο Θεός προστάζει να σταθείς σ’ ένα τόπο για τρία χρόνια στραμμένος προς ανατολάς και να φωνάζεις νύχτα-μέρα εκατό φορές: Ο Θεός. ελέησόν με, το βδέλυγμα της ερημώσεως, άλλες τόσες φορές: Ο Θεός, ελέησόν με, την σχετισμένη άπατη κι άλλες τόσες Ο Θεός. ελέησόν με, το αρχαίο κακό, και όταν τα κάνεις αυτά, θα σε συναριθμήσει με τους αγγέλους του.

Τότε ο Ζερέφερ, ο υποκριτής της μετανοίας, ακούγοντάς τα αυτά, γέλασε αμέσως δυνατά και λέει:

— Βρε σαπρόγερε, αν ήταν να αποκαλέσω τον εαυτό μου βδέλυγμα της ερημώσεως καί αρχαίο κακό και σκοτισμένη απάτη, θα το έκανα μια και καλή από την αρχή και θα σωζόμουνα. Τώρα εγώ αρχαίο κακό; Μη γένοιτο! Και ποιός το λέει αυτό; Εγώ είμαι αρχαίο καλό και πολύ καλό μάλιστα. Και δηλαδή τώρα, όσο είμαι ακόμα θαυματουργός και όλοι με φοβούνται και υποτάσσονται σε μένα, να αποκαλέσω εγώ ο ίδιος τον εαυτό μου βδέλυγμα της ερημώσεως και σκοτισμένη απάτη και αρχαίο κακό; Όχι, γέροντα! Όχι, όσο εξουσιάζω τους αμαρτωλούς, να γίνω ένας δούλος αχρείος, ταπεινός και ευτελής με τη μετάνοια! Όχι. γέροντα! Όχι, γέροντα! Όχι. μη γένοιτο να καταντήσω εγώ σε τέτοια ατιμία!

Αυτά είπε το ακάθαρτο πνεύμα και εξαφανίστηκε αλαλάζοντας. Ο γέροντας τότε σηκώθηκε να προσευχηθεί ευχαριστώντας τον Θεό και λέγοντας:

- Αλήθεια είπες. Κύριε, ότι αρχαίο κακό καινούργιο καλό δεν γίνεται.

Αυτά, αγαπητοί μου. δεν τα διηγήθηκα έτσι απλώς και τυχαία, αλλά για να πληροφορηθείτε το μέγεθος της αγαθότητας του Δεσπότη Χριστού· ότι δηλ. αν και το διάβολο δέχεται σε μετάνοια, πόσο μάλλον τους ανθρώπους, που για χάρη τους έχυσε το ίδιο Του το αίμα.

Πηγή: «Αγιορείτικη Μαρτυρία» τευχ.7, σ.100-102.

Θησαυρός Γνώσεων και Ευσεβείας

http://blogs.sch.gr/kantonopou