Πρέπει να ξέρεις ότι οιπολυάριθμες ολοκληρωτικές αιρέσεις και παραθρησκευτικές οργανώσεις που δρουν στη χώρα μας,είναι ομάδες που εντάσσονται στο ρεύμα της «Νέας Εποχής του Υδροχόου», η οποία κηρύσσει ένα νέο «Χριστό», ακυρώνοντας το Ευαγγέλιο του Ιησού Χριστού. Οι ομάδες αυτές κρύβονται πίσω από παραπλανητικά προσωπεία όπως: χριστιανικά, ψευδοχριστιανικά, χιλιαστικά, εσχατολογικά, φιλοσοφικά, φιλανθρωπικά, πολι­τιστικά, αποκρυφιστικά, νεογνωστικά, γκουρουϊστικά, ινδουϊστικά, βουδιστικά, ιαπωνικά, ισλαμικά, εναλλακτικών θεραπειών, πολε­μικών τεχνών, ινστιτούτα ψυχολογίας, παραψυχολογικά, μέχρι και νεοειδωλολατρικά και σατανιστικά. Μερικές μάλιστα διατείνονται ότι είναι και «ορθόδοξες»!
Το τραγικό είναι ότι όλες αυτές οι μορ­φές της πλάνης δεν αποκαλύπτουν πάντοτε το αληθινό τους πρόσω­πο, γι' αυτό και εύκολα μπορούν να επιτύχουν τον προσηλυτιστικό τους σκοπό. Έτσι παρατηρείται στην εποχή μας μια ανέντιμη εκμε­τάλλευση των συνανθρώπων μας. Ο κάθε άνθρωπος που είναι απληροφόρητος, καλοπροαίρετος και δεν έχει γνήσιο εκκλησιαστι­κό φρόνημα μπορεί να πέσει σε σύγχυση και να γίνει ένα υποψήφιο θύμα. Ιδίως κινδυνεύουν οι νέοι που ψάχνουν για ιδανικά στην υλόφρονα κοινωνία που ζούμε, αλλά και όσοι βρίσκονται σε δύσκο­λη περίοδο της ζωής τους (ασθένεια ή θάνατος αγαπημένου προσώ­που, διαζύγιο σπουδές κ.ά.). Εκμεταλλεύονται δηλαδή όλα τα υπαρξιακά προβλήματα του σύγχρονου άνθρωπου και τις συναισθηματικές του καταστάσεις για να παραπλανήσουν και να περάσουν τα σχέδιά τους. Για να επιτύχουν τους σκοπούς τους αυτούς χρειάζονται μέλη με πλήρη φυσική και ψυχική εξάρτηση.
Οι διάφορες ομάδες εκμεταλλεύονται αυτή σου την αγωνία και σού δίνουν την εντύπωση ότι προσφέρουν όλα εκείνα «που μέχρι τώρα αναζητούσες χωρίς να τα βρεις». Σου προσφέρουν ακόμη απλουστευμένες «λύσεις», φαινομενικά λογικές. Και ισχυρίζονται ότι αποτελούν τη «νέα κοινωνία», τη «νέα εποχή», την «κοινωνία του Νέου Κόσμου» ή ότι έχουν αποκαταστήσει τον «Παράδεισο στη γη» για όσους έχουν ενταχθεί σε μια από τις Κοινότητες των «Παιδιών του Θεού» ή έχουν «ευλογηθεί» από τους «τέλειους γονείς» μας ή έχουν προσληφθεί στην «τέλεια οικογένεια», ή ότι έχουν παρακολουθήσει σεμινάρια «αναπτύξεως του νου» κ.λπ. Όλες όμως αυτές οι ελκυστικές εικόνες που προβάλλουν προς τα έξω είναι το προπέτασμα για να σε παγιδεύσουν, καλύπτοντας τη ζοφερή πραγματικότητα που επικρατεί μέσα σ' αυτές τις ομάδες.
Αυτή την κατάσταση την έχουν ονομάσει διεθνώς «ψυχοναρκωτικά» και οδηγεί αναπόφευκτα στον αδίστακτο βιασμό συνειδήσε­ων, στην απώλεια της ψυχής μας και της εν Χριστώ σωτηρίας, αν δεν υπάρξει έγκαιρη αφύπνιση ή αν δεν υπάρξει γυρισμός.
Η διαδικασία είναι σχεδόν η ίδια σ' όλες τις ομάδες: «μονοπώ­ληση της πηγής πληροφόρησης, ιδεολογική και κοινωνική ταύτιση με την ομάδα, πλήρης απασχόληση, πίεση χρόνου, άσκηση τρομο­κρατίας, αυστηροί κανόνες που θέτουν σε κίνδυνο ακόμη και τη ζωή των θυμάτων, απόλυτη υποταγή στην ηγεσία, εξουδετέρωση της ελεύθερης διαπροσωπικής σκέψης και κρίσης, εξουθένωση της προσωπικότητας του ατόμου, πλήρης υποδούλωση». Γι' αυτό οι παραθρησκευτικές ομάδες (σέκτες) χαρακτηρίζονται διεθνώς ως «καταστροφικές λατρείες», «ελευθεριοκτόνες ομάδες» ή «ομάδες χειρισμού του νου».

Το μυστήριο της ανομίας ή «ομάδες χειρισμού του νου»
Ο αριθμός τους στην Ελλάδα, όπως καταγράφηκε από την «Ζ' Πανορθόδοξη Συνδιάσκεψη Ορθοδόξων Εκκλησιών και Ιερών Μητροπόλεων για θέματα αιρέσεων και παραθρησκείας» (Αλίαρτος 20-26.9.1995), υπολογίζεται σε περισσότερες από 422. Σ' αυτόν προστίθενται συνεχώς νέοι τίτλοι, καθόσον οι αιρέσεις αλλά­ζουν συχνά ονόματα ή υποδιαιρούνται και δημιουργούνται νέες. Εκτός από τις παραθρησκευτικές αυτές ομάδες, υπάρχουν και οι νεώτερες χριστιανικές αιρέσεις και παραχριστιανικές ομάδες.
Το μυστήριο της ανομίας ενεργείται στην ιστορία, ο διάβολος εξακολουθεί να γεννά το κακό και να κάνει το καταστροφικό του έργο από τη στιγμή που εμφανίσθηκε η Εκκλησία. Η βιβλική και πατερική παράδοση, έξω από κάθε θεωρητική και ηθική θεώρηση του καλού και του κακού, μιλά για τον πονηρό αντίπαλο του Θεού και τον εχθρό του ανθρώπου. Είναι ο διάβολος, στον οποίο υπάρ­χει μόνο η άρνηση και ο οποίος καταστρέφει και νεκρώνει τα πάντα, γιατί είναι πνεύμα νεκρότητας κατ' αποβολή της όντως ζωής. Ο διάβολος είναι εκείνος που διαιρεί, που χωρίζει, που κόβει κάθε επικοινωνία και κατεβάζει το ον στην έσχατη μοναξιά. Όλες αυτές οι παραθρησκευτικές ομάδες-αιρέσεις, και ιδιαίτερα η σατανολατρία, είναι κατασκευάσματα και ενέργειες του εχθρού του ανθρώπου, του σατανά.

Λέγουν μερικοί: δεν υπάρχει διάβολος
Λέγουν μερικοί: δεν υπάρχει διάβολος. Αλλά η άρνηση των δαι­μόνων ισοδυναμεί με την απόρριψη της Οικονομίας της Αγίας Τριάδος. Ο Χριστός εξευτέλισε και απογύμνωσε τις δαιμονικές αρχές. Η άρνηση της υπάρξεως του διαβόλου διευκολύνει όσο τίποτε το έργο του. Γινόμαστε συχνά θεατές των πιο καταπληκτικών σημείων και τεράτων του διαβόλου, με τα οποία ζητά να θρέψει το σύγχρονο άνθρωπο· με το να κάνει τις πέτρες ψωμί. Πρέπει να είμαστε έτοιμοι να αντιμετωπίζουμε στην εποχή μας τις μυστικές πλάνες και ανθρωποκτόνες, που σημαίνουν το νέο σκοτάδι της γης από την έκτη ως την ενάτη ώρα, μέσα στο οποίο εξαντλείται ο άνθρωπος και κενώνονται τα έργα του. Διαπιστώνομε συχνά «ότι όπου δεν είναι ο Χριστός, είναι οι δαίμονες, και εκεί που είναι οι δαίμονες οι ορθοί λογισμοί διαφθείρονται και διαστρέφονται».
Ο διάβολος «μετασχηματίζεται εις άγγελον φωτός» και οι διά­κονοι του «εις διακόνους δικαιοσύνης» (Β' Κορ. ια' 14-15). Ο διά­βολος είναι ξένος προς το Σταυρό του Χριστού. Δε σταυρώνεται ο ίδιος, γιατί δεν έχει σχέση με την αγάπη και τη θυσία, ούτε ζητάει από τους ανθρώπους να σηκώσουν το σταυρό τους. Υπόσχεται ευκολία και άνεση με μοναδικό όρο την πλήρη υποταγή μας. Ο σατανάς δε θα πάψει να διακωμωδεί και να περιπαίζει, να μετα­μορφώνεται και να απατά, να διαφθείρει και να διαστρέφει το Ευαγγέλιο του Χριστού και την ελευθερία του Σταυρού Του με το να υπόσχεται άνεση και ευτυχία. Και υπάρχει ο κίνδυνος να φθάσει ο άνθρωπος στον πλήρη εξευτελισμό με την παράδοση του στους δαιμονικούς πειρασμούς, και την ένταξή του στις παραθρησκευτι­κές «λατρείες».
Ο άνθρωπος που συνδέεται με το Θεό στο πρόσωπο του Χριστού, μέσα στην Εκκλησία όχι μόνο θεραπεύεται από τα διάφο­ρα πάθη, αλλά ακτινοβολεί από χαρά, ειρήνη και αγάπη.
Ο πειρασμός και ο πόλεμος του διαβόλου δεν είναι ποτέ πάνω από τις δυνάμεις του άνθρωπου, δε βιάζει το αυτεξούσιο και δε θίγει το φυσικό λογισμό του που ο Θεός έδωσε να κρατά με τη διάθεση και ελευθερία του. Η δύναμη του διαβόλου δεν είναι αναγκαστική, αλλά εξαρτάται πάντοτε από την ελευθερία μας. Το να υποκύψουμε στους πειρασμούς είναι υπόθεση δική μας. Το να κάνει κράτος και να ασκεί εξουσία ο σατανάς, αυτό συνδέεται με την ενεργό απόφα­ση του άνθρωπου, που διαστρέφοντας την ελευθερία του λέει όχι στο Θεό και ναι στο διάβολο. Οι Πατέρες της Εκκλησίας υπογραμμί­ζουν πως ο άνθρωπος δε μένει ποτέ μόνος. Αν αποδημήσει από τη Χάρη του Θεού, γίνεται ευάλωτος σατανικών επιδράσεων. «Αν τα μέλη του ανθρώπου δεν τα χειρίζεται ο Χριστός ως άρματα», λέγει ο Άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος, «τα χειρίζεται ο διάβολος, με τη συγκατάθεση και τη συνεργασία του ανθρώπου».

Η «δράση» των καταστροφικών λατρειών - μιλούν τα γεγονότα
Η ένταξη στις ομάδες αυτές δεν οδηγεί μόνον ανύποπτες ψυχές από την ορθή πίστη στην πλάνη. Οι ποικίλοι και ύπουλοι τρόποι που χρησιμοποιούνται για τον αθέμιτο προσηλυτισμό οπαδών, οδηγούν τελικά σε εγκλωβισμό των οπαδών μέσα σε καταστάσεις ιδιαίτερα επικίνδυνες και καταστροφικέςγια το άτομο και το κοινωνικό σύνολο. Αποτέλεσμα των μεθοδεύσεων και των διαφόρων τεχνικών που χρησιμοποιούν οι ομάδες αυτές είναι συχνά η καταστροφή της ανθρωπίνης προσωπικότητας και αξιοπρέπειας και των οικογενει­ακών και κοινωνικών σχέσεων. Τα θύματα αποκόπτονται από το οικογενειακό, επαγγελματικό και κοινωνικό περιβάλλον, το οποίο χαρακτηρίζεται εχθρικό ή διαβολικό, και εξαναγκάζονται να υπηρετούν τυφλά την ομάδα και τον αρχηγό, πιστεύοντας ότι έτσι υπηρετούν το καλό της ανθρωπότητας. Κι' αυτό επιτυγχάνεται με τον «διανοητικό χειρισμό» και με τις διάφορες «τεχνικές» που εφαρμόζονται μέσα στις ομάδες αυτές.
Εκτός όμως από τις γενικώτερες αυτές αρνητικές συνέπειες που δημιουργούνται από την δραστηριότητα των ομάδων αυτών, υπάρ­χουν και άλλες που αφορούν ειδικότερα στην ψυχοσωματική υγεία των θυμάτων, αλλά και στο κοινωνικό σύνολο.
Μέχρι σήμερα έχουν καταγραφεί και πολλές ομαδικές αυτοκτο­νίες, από τις οποίες οι πιο τραγικές ήταν:
1) Το 1978, κατόπιν εντολής του «Μεσσία» Jim Jones, 923 μέλη του «Ναού του Λαού» αυτοδηλητηριάστηκαν στο Jonestown της Γουιάνα.
2) Το 1987, 32 μέλη της αιρέσεως Ονταεγιάνγκ Κο, καρατομή­θηκαν με σπαθί.
3) Το 1993 στο Γουάκο του Τέξας 85 οπαδοί του «Μεσσία» Ντέηβιντ Κορές, οδηγήθηκαν στο να καούν ζωντανοί. 17 από αυτούς ήταν παιδιά!
4) To 1993 αποκαλύπτεται ότι στα γεγονότα της Παλλήνης, 2 γυναίκες θυσιάστηκαν στο βωμό του σατανά. Θύματα και θύτες μπλέχτηκαν στα δίχτυα διεθνών κέντρων του Νεοσατανισμού. Επίσης, η μητέρα νεαρής μαθήτριας, που αυτοκτόνησε στα Χανιά, αποκάλυψε ότι η κόρη της είχε μπλέξει με σατανιστές, ενώ στην Κοζάνη συλλαμβάνεται καθηγήτρια που μυούσε μαθητές της στο σατανισμό με τελετές και σεξ. Αλλά και διεθνώς έχουν καταγγελθεί «τελετουργικές» ανθρωποθυσίες σε σατανιστικές τελετές.
5) Το 1994 στην Ελβετία και στο Κεμπέκ του Καναδά. 53 μέλη της ομάδας «Ναός του Ηλίου», του ομοιοπαθητικού «γιατρού» Λυκ Ζυρέ, αυτοκτόνησαν (οι πιο δειλοί «βοηθήθηκαν» από τους άλλους). Το 1995 άλλα 15 μέλη βρέθηκαν δολοφονημένα στο δάσος Βεκόρ, Γαλλία.
6) Το 1995 η ομάδα «Αούμ Σίνρι Κίο», του ιάπωνα γκουρού Σόκο Ασαχάρα, επιτίθεται με το φονικό αέριο «Σαρίν» στο μετρό του Τόκυο. Αποτέλεσμα: 11 νεκροί και 5.000 τραυματίες. Η ίδια ομάδα συγκέντρωνε δηλητήρια για να ...επισπεύσει τα γεγονότα της «Αποκάλυψης»!
7) Το 1997, στην Καλιφόρνια, 39 μέλη της «σέκτας» «Πύλη του Παραδείσου», χειριστές υπολογιστών, αυτοκτόνησαν με δηλητήριο, για να ενωθούν με εξωγήινους, ταξιδεύοντας με τον κομήτη Χέιλ Μποπ.
8) Τον Μάρτιο του 2000, 653 άτομα της αίρεσης «Κίνηση για την αποκατάσταση των Δέκα εντολών», αυτοκτόνησαν ή βρέθηκαν θαμμένα, γιατί θέλησαν να πάνε γρηγορότερα στον παράδεισο.
9) Από το 1968 έως και σήμερα, χιλιάδες κοπέλες εκπορνεύονται για να φέρουν χρήματα και οπαδούς στην οργάνωση «Παιδιά του Θεού» ή «Η Οικογένεια της Αγάπης» του David Berg (Mo).
10) Από τη δεκαετία του '60 έως και σήμερα, η τύχη χιλιάδων νέων που έψαξαν για σοφία και γνώση στην Ινδία ή σε άλλες χώρες της Άπω Ανατολής, αγνοείται.
11) Μεγάλος αριθμός ανθρώπων έχει χάσει τη ζωή του ή έχει σοβαρά προβλήματα υγείας, επειδή αντί της κλασικής ιατρικής χρησιμοποίησε «θεραπευτικές» μεθόδους παραθρησκευτικών ομάδων.
12) Πολλά μέλη των «Μαρτύρων του Ιεχωβά» έχουν πεθάνει, επειδή η οργάνωση απαγορεύει τη μετάγγιση αίματος.
13) Άνθρωποι παραθρησκευτικών οργανώσεων έχουν υπο­χρεωθεί από τον «ηγέτη» τους να παντρευτούν άτομα που δεν έχουν διαλέξει, ή οδηγούνται έντεχνα στην εγκατάλειψη της οικογένειάς τους.
14) Πολλοί γονείς αναζητούν τα παιδιά τους, τα οποία έχουν ενταχθεί σε οργανώσεις όπως οι «Χάρε Κρίσνα» ή η «Σαηεντολογία».
Κανείς δεν μπορεί να απαριθμήσει όλα τα περιστατικά. Κανείς δεν μπορεί να περιγράψει τον πόνο των ανθρώπων, που έχουν χάσει κάποιο μέλος της οικογένειάς τους εξαιτίας μιας καταστροφικής λατρείας.

Αντιμετώπιση - Βοήθεια - αυτοπροστασία
Μετά από τις διαπιστώσεις αυτές. Διεθνείς Οργανισμοί, όπως το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και το Συμβούλιο της Ευρώπης,κάνουν λόγο για «εγκληματική δραστηριότητα»μερικών παραθρησκευ­τικών ομάδων. Γι' αυτό έχουν λάβει δραστικές αποφάσεις για την αντιμετώπιση του προβλήματος. Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο έχει εκδώσει τρία Ψηφίσματα (22.5.1984, 29.2.1996, 17.3.1998), με τα οποία καλεί τις κυβερνήσεις των χωρών της Ενωμένης Ευρώπης να λάβουν μέτρα για την αντιμετώπιση της επικίνδυνης δραστηριότη­τος μερικών παραθρησκευτικών ομάδων και την ενημέρωση των πολιτών τους.
Αλλά και το Συμβούλιο της Ευρώπης έχει εκδώσει τις Συστάσεις 1176/1991 και 1492/1999 για την προστασία κυρίως της νεότητος. Επίσης πολλές χώρες της Ευρώπης έχουν συστήσει ειδικές υπηρε­σίες γι' αυτό το σκοπό.
Ακόμη σε παγκόσμια κλίμακα γονείς και οικογένειες-θύματα των αιρέσεων έχουν οργανωθεί σε ομάδες πρωτοβουλίας και αυτο­βοήθειας με αξιόλογη δραστηριότητα. Για το σκοπό αυτό δρα­στηριοποιείται και στην Εκκλησία μας η Συνοδική Επιτροπή επί των Αιρέσεων, καθώς και η «Πανελλήνια Ένωση Γονέων για την Προστασία του Ελληνορθόδοξου Πολιτισμού της Οικογένειας και του Ατόμου», και εκδίδεται το περιοδικό «Διάλογος», που έχουν σαν στόχο: α) την ενημέρωση του κοινού και των αρμοδίων φορέ­ων, β) την προσφορά βοήθειας σε άτομα και οικογένειες, γ) την προσφορά των εναλλακτικών λύσεων της δικής μας παράδοσης, και δ) τη διεθνή συνεργασία για την αντιμετώπιση κοινών προβλημά­των.
Για κάθε περίπτωση ή πληροφορία μπορείτε να τηλεφωνείτε στο Γραφείο της Επιτροπής επί των Αιρέσεων της Εκκλησίας μας (τηλ. 210-7272.240-3), στην «Πανελλήνια Ένωση Γονέων για την Προστασία της Οικογένειας και του Ατόμου» (τηλ. 210-6082.271), ή να απευθύνεστε στον ιερέα της ενορίας σας.

Ο Ιησούς Χριστός, η παράκληση του ανθρώπου
Ωστόσο δεν χρειάζεται φόβος. Υπάρχει ο Χριστός, η Εκ­κλησία, η λατρευτική ζωή, η προσευχή, η πνευματική ανδρεία, η μελέτη του Λόγου του Θεού, η ενημέρωση, η μετάνοια. Μια ορθο­δοξία που δε νικά, αλλά νικάται από το διάβολο, που δεν είναι φοβερή, αλλά φοβάται τους δαίμονες, δεν είναι του Χριστού και της Εκκλησίας. Η Ορθόδοξη Εκκλησία μας σέβεται το ανθρώπινο πρόσωπο και την ελευθερία του ανθρώπου και κηρύσσει την αγάπη και την φιλανθρωπία του Χριστού.
Με το αφετηριακό και μέγιστο χάρισμα του Βαπτίσματος εισέρ­χεται ο άνθρωπος στην πραγματικότητα της εκκλησιαστικής κοινω­νίας. Όσοι ενώνονται με το σώμα του Χρίστου, την Εκκλησία, επα­νέρχονται στη θεανθρώπινη κοινωνία, επανευρίσκουν τη χαμένη στον Παράδεισο οικογένειά τους, αντικρίζουν τον Θεό Πατέρα τους και τους άλλους ανθρώπους αδελφούς τους, μετέχουν στην αναπνοή του σώματος που είναι η προσευχή της Εκκλησίας, συντο­νίζονται με την προσευχή των αγίων, αγωνίζονται να καταστείλουν την ανταρσία της αμαρτωλής τους φύσης με τους κανόνες και τους όρους της άσκησης των αγίων. Συντονισμένοι με το εκκλησιαστικό σώμα, τρέφονται μαζί με τους μάρτυρες και τους ομολογητές, με το δώρημα του Σώματος και του Αίματος του Χριστού, τον Άρτο και τον Οίνο, που ενώνει γη και ουρανό.
Ο Άγιος Ιγνάτιος ο Θεοφόρος διδάσκει: «Σπουδάζετε ουν πυκνότερον συνέρχεσθαι εις ευχαριστίαν και εις δόξαν. Όταν γαρ πυκνώς επί το αυτό γίνεσθε, καθαιροΰνται αί δυνάμεις του σατανά και λύεται ο όλεθρος αυτού εν τη ομονοία υμών της πίστεως».
Έτσι μπορούμε να μαρτυρήσουμε μέσα από τη δογματική μας συνείδηση ότι Κύριος του κόσμου και της ιστορίας είναι ο Χριστός. Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος μάς παρακινεί να στολίζουμε τα ορθά δόγματα της πίστεως και της διδασκαλίας μας με τον ορθό τρόπο της ζωής μας. Αυτό και εμάς θα στηρίξει στην πίστη, αλλά και κάθε πλανεμένο αδελφό μας θα βοηθήσει να κατανοήσει και να πιστέ­ψει ότι «ουκ έστιν εν άλλω ουδενί η σωτηρία, ουδέ γαρ όνομα εστιν έτερον υπό τον ουρανόν το δεδομένον εν ανθρώποις εν ω δει σωθήναι ημάς» (Πράξ. δ' 12), παρά μόνον τον όνομα του Ιησού Χριστού, ο Οποίος είναι «η Οδός, η Αλήθεια και η Ζωή» (Ιωάν. ιδ' 6).

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ
ΠΗΓΗ

Σε αυτό το βίντεο φαίνεται καθαρά η τεράστια συμμετοχή του κόσμου την Κυριακή που μας πέρασε,στην συγκέντρωση στο Πεδίον του Άρεως και στην πορεία που ακολούθησε μετά,προς τη Βουλή:


Παρατηρείστε πως ΕΠΙ ΔΕΚΑ ΟΛΟΚΛΗΡΑ ΛΕΠΤΑ Η ΚΑΜΕΡΑ ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ ΣΤΟ ΙΔΙΟ ΣΗΜΕΙΟ,ΚΑΤΑΓΡΑΦΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΠΟΥ ΠΕΡΝΑΕΙ!

Δύο ολόκληρες λωρίδες γεμάτες κόσμο,με μεγάλη πυκνότητα:Υπολογίστε για πόσες δεκάδες χιλιάδες μιλάμε!Κατά τη γνώμη μας,το λιγότερο 50.000,με μετριοπαθείς υπολογισμούς.

ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΜΕ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΟ ΦΑΚΕΛΩΜΑ:ΜΕ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΕΝΤΑΣΗ ΚΑΙ ΠΑΝΩ ΑΠ'ΟΛΑ ΑΚΟΜΜΑΤΙΣΤΑ ΚΑΙ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΑ!



Σουλτάνα Λάμπρου Λέκτωρ Θεολογικής Σχολής Α.Π.Θ


1. Άλογος [=μη λογική] φύση και ανάσταση.
Ο Θεός έπλασε τον άνθρωπο στο τέλος της δημιουργίας, αφού πρώτα δημιούργησε ολόκληρο τον άλλον κόσμο, τον έπλασε όμως «κατ' εικόνα και καθ' ομοίωσίν» Του, «ουχ ως απόβλητος εν εσχάτοις απορριφθείς αλλ' ως άμα τη γενέσει βασιλεύς είναι των υποχειρίων προσήκων»1. Ο άνθρωπος αν και πολύ κατώτερος στη δύναμη από τα άλογα ζώα, ωστόσο είναι διορισμένος βασιλεύς των αλόγων [=μη λογικών] και των αψύχων και με το λογικό που κατέχει δύναται να υψωθεί μέχρι και τον ουρανό2. Η δημιουργία του κόσμου από τον Θεό προ της πλάσεως του ανθρώπου απέβλεπε στην ετοιμασία του βασιλείου, του οποίου ηγεμών επρόκειτο να εγκατασταθεί ο άνθρωπος3. Η άλογος κτίση αποκτά την αξία της μόνο ως έργο του Δημιουργού και αναφέρεται στον Θεό και στον άνθρωπο, που είναι η εικόνα Του στον κόσμο. Ο κόσμος δεν αποτελεί αυτοαξία και αυτοσκοπό, δημιουργήθηκε με σκοπό να προσφέρει τις υπηρεσίες του στον άνθρωπο στις ποικίλες ανάγκες του, στην διακονία του οποίου βρίσκεται το νόημα της υπάρξεώς του, διότι η ιστορία αυτού προσδιορίζει την ιστορία και την μοίρα του κόσμου4. Η κυριαρχία του ανθρώπου στην κτίση δεν έχει μόνο δικαιώματα, αλλά και υποχρεώσεις, του δόθηκε η εντολή του «εργάζεσθαι αυτόν (κόσμον) και φυλάσσειν»5, να προστατεύει δηλαδή και να αγαπά την δημιουργία, να συμβιώνει αρμονικά μαζί της.
Οι Πατέρες της Εκκλησίας διδάσκουν ότι ο άνθρωπος αποτελεί κρίκο μεταξύ του Θεού και του υλικού κόσμου, ενσωματώνοντας ως είδος «μικρόκοσμου» ολόκληρο την υλική δημιουργία, τον «μακρόκοσμο» και συνδέοντάς την με τον Θεό6. Η αρμονική όμως σχέση του ανθρώπου και της φύσεως διαταράχθηκε με την πτώση των πρωτοπλάστων. Έπαψε πλέον ο άνθρωπος να αποτελεί το κέντρο, όπου ενώνονται το φυσικό και το θεϊκό στοιχείο. Το «καλά λίαν»7 της δημιουργίας αλλοιώθηκε πρωτογενώς στον άνθρωπο και μέσω αυτού, ως κακό, φθορά, εξαχρείωση και θάνατος πέρασε και σ' ολόκληρο την κτίση. Οι συνέπειες της πτώσεως δεν περιορίσθηκαν μόνο στο ανθρώπινο γένος, αλλά επεκτάθηκαν και στην άλογο κτίση. Η κτίση υποτάχθηκε στην ματαιότητα, στην φθορά και αναμένει την απελευθέρωση από την δουλεία της φθοράς, συστενάζουσα και συνωδίνουσα μετά του πεπτωκότος και αμαρτάνοντος ανθρώπου8. Ο φυσικός κόσμος οδηγήθηκε σε κατάσταση πτώσεως και αποστασίας και τα ζώα άρχισαν να αρνούνται την υποταγή στον άνθρωπο9. Ο δε άνθρωπος εμμένοντας στην αμαρτία αντιμετωπίζει την κτίση ωφελιμιστικά με αποτέλεσμα να αυξάνεται επικίνδυνα η έλλειψη αγάπης και σεβασμού προς τη φύση και να συμβάλλει στην εκμετάλλευση και τη φθορά της. Δεν την αντιμετωπίζει πλέον ως ιερέας που οφείλει να την αναφέρει στον Δημιουργό, αλλά ως δυνάστης και καταστροφέας10.
Η συμφιλίωση του ανθρώπου με την άλογο κτίση επανακτάται με την εν Χριστώ ανακαίνιση του ανθρώπου και την αποκατάσταση της προς τον Θεόν κοινωνίας του. Ο Χριστός ενηνθρώπησε για να λυτρώσει τον άνθρωπο και να τον αποκαταστήσει στην αρχέγονο προπτωτική του κατάσταση11. Η σωτηρία του ανθρώπου βέβαια και όχι του κόσμου είναι ο τελικός στόχος της θείας οικονομίας. Ο κόσμος αποτελεί το αναγκαίο πλαίσιο για την πνευματική τελείωση και σωτηρία του ανθρώπου με τελικό σκοπό την δόξα του Θεού. Η μοίρα του κόσμου ακολουθεί την ιστορία του ανθρώπου και αν δεν υπάρξει πνευματική αναστροφή και διάσωση του ανθρώπου, η διάσωση της δημιουργίας καθίσταται αδύνατος. Ο Θεός έγινε άνθρωπος, κατά τον άγιο Μάξιμο τον Ομολογητή, διότι διά του ανθρώπου μόνον η φύσις δύναται να αποκτήσει την ενότητα με το Θεό, και με την Ανάσταση του Σωτήρα φανερώνεται ότι η φύσις μπορεί να έχει την αιωνιότητα μόνο στην ένωση του Θεού με τον άνθρωπο12.
Κατά το σχέδιο του Θεού η παρούσα ζωή δεν αποτελεί τον αιώνιο του ανθρώπου κλήρον, αποτελεί προσωρινό στάδιο αγώνος με σκοπό την επικάρπωση των αγαθών της μελλούσης. Η σκοπιμότητα της υπάρξεως στον κόσμο των ζώων δεν υπερβαίνει τα όρια της παρούσης ζωής13. Είναι σαφές σύμφωνα με την Αγία Γραφή και την Παράδοση της Ορθοδόξου Εκκλησίας ότι ο κόσμος θα οδηγηθεί εις το τέλος του. Η συντέλεια του κόσμου συμπίπτει με την ανάσταση των νεκρών και την καθολική κρίση και δεν πρόκειται περί εξαφανίσεώς του, αλλά περί ανακαινίσεως και ανανεώσεώς του.
Ο άγιος Μαρτίνος σε συζήτηση που είχε με ειδωλολάτρη του είπε ότι μόνο οι άνθρωποι έρχονται σε κρίση και ανασταίνονται και όχι τα άλογα [=μη λογικά]ζώα14. Όμως επειδή η κτίση εξαιτίας του ανθρώπου έγινε φθαρτή εξαιτίας αυτού θα καταστεί άφθαρτη, θα ακολουθήσει την ευμορφία και την φύση των ανισταμένων ανθρωπίνων σωμάτων15. Αυτήν την τελική ανακαίνιση του κόσμου κατανοεί και προγεύεται ο άνθρωπος μέσα στο μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας. Με την ευχαριστιακή προσφορά και χρήση της ύλης μεταμορφώνεται η κτίση, αφού με δικά της στοιχεία ιερουργείται το μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας.

2. Θαύματα ανάστασης ζώων.
Ο άνθρωπος που πορεύεται στην κατά Χριστόν τελείωση, όταν δεχθεί την χάρη του Θεού, καθίσταται πηγή αγιασμού ολοκλήρου της φύσεως. Ο κόσμος επηρεάζεται από την συμπεριφορά του ανθρώπου και παρουσιάζεται γαληνεμένος και υπάκουος ενώπιον ισορροπημένων πνευματικών ανθρώπων. Η μελέτη των βίων των αγίων καθιστά ευδιάκριτη την σχέση σεβασμού των αγίων προς την φύση και αντίστροφα. Πολλές και ποικίλες αφηγήσεις είναι γνωστές περί των ζώων, αγρίων θηρίων μάλιστα, τα οποία ήταν στενά συνδεδεμένα με τους αγίους και βρίσκονταν σε αρμονική και πιστή σχέση μαζί τους, τους υπάκουαν και τους υπηρετούσαν άγρια θηρία, όπως λιοντάρια, αρκούδες, κροκόδειλοι κ.α. οι άγιοι αντιμετωπίζουν την κτίση σε σχέση με τον Θεό. Ζώντας την προπτωτική κατάσταση διατηρούν αρμονική σχέση με όλη την κτίση. Νοιώθουν τους στεναγμούς και τις οδύνες της κτίσεως.
Στους βίους των αγίων αναφέρονται αναστάσεις ζώων, που βέβαια ενεργούνται έχοντας συγκεκριμένο σκοπό πάντα υψηλό και ανώτερο. Οι άγιοι παρεμβαίνουν φυσικά θανατώνοντας τα ζώα, όταν αυτά στρέφονται εναντίον του ανθρώπου και του προξενούν καταστροφές, ή ανασταίνοντάς τα, όταν καθίστανται απαραίτητα προς ανακούφιση του πόνου και της ταλαιπωρίας των αφεντικών τους.
Στην φυλακή, όπου ευρίσκονταν φυλακισμένος ο άγιος Γεώργιος από τον συγκάθεδρο του Διοκλητιανού, τον Μαγνέντιο, προσήλθε ο γεωργός Γλυκέριος παρακαλώντας τον άγιο να αναστήσει τον βούν [=βόδι], που του ήταν απαραίτητος στην εργασία του. Η ανάσταση του ζώου που ενήργησε ο άγιος Γεώργιος οδήγησε τον ειδωλολάτρη Γλυκέριο σε άφοβη ομολογία πίστης στον Θεό των Χριστιανών, η οποία είχε ως αποτέλεσμα τη σύλληψη και το μαρτύριό του16. Ο Γλυκέριος εγκατέλειψε την προτέρα πίστη του και κατέστη ουσιαστικά κληρονόμος της αιωνίου ζωής χάριν του θαύματος που ενεργήθη.
Ο άγιος Μαρτίνος, επίσκοπος Φραγκίας, όδευε προς επίσκεψη χώρας που κατοικούσαν ειδωλολάτρες για να διδάξει τον Χριστιανισμό. Στον δρόμο συνάντησε έναν από τους κατοίκους της χώρας, ο οποίος καθόταν πάνω στο νεκρό ονάριό του και συλλογιζόταν το πόσο μάταια ήταν η διδασκαλία των Χριστιανών. Δεν μπορούσε να κατανοήσει το πώς του νεκρού ανθρώπου το σώμα, που θα φθαρεί στη γη, είναι δυνατόν να αναστηθεί άφθαρτο. Ο άγιος του μίλησε για την παντοδυναμία του Θεού και ο ειδωλολάτρης ζήτησε, για να πιστέψει, να αναστηθεί το ονάριό του. Παρ' όλο που ο άγιος του δίδαξε ότι μόνο οι άνθρωποι έρχονται σε κρίση και ανασταίνονται και όχι τα άλογα ζώα, ο ειδωλολάτρης επέμενε να αναστηθεί το ονάριό του [=το γαϊδουράκι του] για να πεισθεί. Ο άγιος Μαρτίνος έστρεψε το βλέμμα του προς τον ουρανό, ύψωσε τα χέρια του και προσευχήθηκε:
«Κύριε ο Θεός μου, ο αίτιος σωτηρίας γενόμενος πάσιν ανθρώποις, ανάστησον και τούτο το ζώον, προς επιστροφήν και επίγνωσιν του ανθρώπου τούτου, διότι δια τούτου του θαύματος θέλει γνωρίσει την παντοδυναμίαν σου και πιστεύσει εις σε».
Το ονάριο αμέσως αναστήθηκε και περπάτησε. Το θαύμα αυτό είχε ως αποτέλεσμα να πιστέψουν και να βαπτισθούν Χριστιανοί όλοι οι κάτοικοι εκείνης της χώρας17.

Ο άγιος Μόδεστος (εικόνα από εδώ)
Τον άγιο Μόδεστο, πατριάρχη Ιεροσολύμων, αξίωσε ο Θεός να ενεργήσει άπειρα θαύματα Μεταξύ τούτων λέγεται πως όταν τα ζώα κάποιου Ιεροσολυμίτη ψόφησαν από το νερό πηγής που δηλητηρίασε φίδι, συνεργεία του δαίμονος, ο άγιος, μετά από προσευχή , τα ανέστησε, θανάτωσε το φίδι και φανέρωσε τον δαίμονα στους παρευρισκομένους18. Άλλωστε πάλι διερχόμενος το κέντρο της Ιερουσαλήμ συνάντησε φτωχό να θρηνεί την δυστυχία του, επειδή ψόφησε ο μόσχος του [=το μοσχάρι του]. Ο Μόδεστος τον λυπήθηκε και, αφού προσευχήθηκε, ανέστησε το ζώο. Η φήμη των θαυμάτων του διαδίδονταν στην πόλη πιστοποιώντας την αγιότητα του αρχιεπισκόπου και τη χάρη που έλαβε από τον Θεό19. Τα θαύματα ανάστασης οδήγησαν Ιουδαίους στην πίστη στο πρόσωπο του Ιησού, στο όνομα του οποίου επιτελούνταν φανερώνοντας την θεία Του δόξα, έγιναν όμως η αιτία να κατηγορηθεί ο άγιος ως μάγος, να συλληφθεί και να μαρτυρήσει (335 μ.Χ.). Ο άγιος Μόδεστος θεωρείται προστάτης των γεωργών και ιατρός των ζώων.
Ο άγιος Σίλβεστρος, πάπας Ρώμης, σύμφωνα με την παράδοση κατήχησε και βάπτισε τον Μ. Κωνσταντίνο. Οι Εβραίοι κατηγόρησαν τον άγιο στη μητέρα του Μ. Κωνσταντίνου, την αγία Ελένη, ως υπεύθυνο της πλάνης του Χριστιανισμού, στην οποία είχε πέσει ο Κωνσταντίνος. Ο βασιλιάς ζήτησε από τη μητέρα του να έλθει στη Ρώμη συνοδευομένη από τους σοφώτερους διδασκάλους των Εβραίων, με σκοπό να διαλεχθούν με τους Χριστιανούς επισκόπους. Ανάμεσα στους Φαρισαίους, που πήγαν στη Ρώμη, ήταν ένας μάγος ο Ζαμβρής.
Ο άγιος Σίλβεστρος διαλέχθηκε μαζί τους και επειδή τους κατατρόπωσε, ο Ζαμβρής ζήτησε από τον βασιλιά να αποδείξουν τη δύναμη του Θεού τους με έργα. Παρακάλεσε και έφεραν μπροστά του τον αγριώτερο ταύρο. Ισχυρίστηκε μάλιστα ότι ο Θεός του φανέρωσε μαγικές λέξεις, με τις οποίες μπορούσε να θανατώσει το ζώο και προκάλεσε τον άγιο να φανερώσει τη δύναμη του Θεού του κατά τον ίδιο τρόπο. Ο Ζαμβρής, λοιπόν, με έπαρση πλησίασε τον ταύρο, ψιθύρισε τις μαγικές του λέξεις και αμέσως το ζώο έπεσε νεκρό. Οι Ιουδαίοι χάρηκαν και περιγελούσαν τον άγιο. Ο Σίλβεστρος ανέβηκε σε τόπο υψηλό και, αφού πρώτα κήρυξε ότι ο Ιησούς Χριστός γιατρεύει κάθε ασθένεια, εγείρει νεκρούς και δεν δίνει τον θάνατο, ζήτησε από τον Ζαμβρή να αναστήσει το ζώο, για πιστεύσουν στο θεό του. Ο μάγος όμως δήλωσε μπροστά στο βασιλιά την αδυναμία του να κάμει κάτι τέτοιο. Ενώ ο άγιος βεβαίωσε ότι, επικαλούμενος το όνομα του Ιησού Χριστού, θα το αναστήσει. Οι Ιουδαίοι υποσχέθηκαν να πιστέψουν στον Χριστό, αν συμβεί κάτι τέτοιο, νομίζοντας αυτό ως αδύνατο να επιτευχθεί. Τότε ο άγιος γονάτισε, ύψωσε προς τον ουρανό τα χέρια του και τα μάτια του και προσευχήθηκε κλαίγοντας. Έπειτα σηκώθηκε και μεγαλόφωνα παρακάλεσε τον Ιησού Χριστό να αναστήσει το ζώο, για να πιστεύσουν όλοι οι παρευρισκόμενοι. Στη συνέχεια στράφηκε προς τον ταύρο και του φώναξε, στο όνομα του Ιησού Χριστού, να σηκωθεί και να ημερεύσει. Ο ταύρος σηκώθηκε και ο άγιος τον ελευθέρωσε. Οι Ιουδαίοι και οι άρχοντες, πέφτοντας στα πόδια του αγίου, ζητούσαν να τους βαπτίσει. Ομοίως προσκύνησαν τον άγιο ο βασιλιάς και η βασίλισσα. Ο άγιος Σίλβεστρος, αφού κατήχησε Ιουδαίους και ειδωλολάτρες, τους βάπτισε Χριστιανούς20.

3. Σκοπός επιτέλεσης των θαυμάτων ανάστασης ζώων.

Ο ρόλος του θαύματος21, είναι βασικής και ουσιώδους σημασίας. Η σπουδαιότητα του ρόλου του έγκειται στο ότι το θαύμα αποδεικνύει ότι ο Χριστιανισμός δεν είναι κάποια υποκειμενική θρησκευτική εμπειρία, αλλά η ίδια η παρουσία του Θεού στην ιστορία, το θαύμα καθιστά ευληπτότερη την είσοδο του κόσμου στη Θεία Αποκάλυψη. Τα θαύματα επισυμβαίνουν χάριν ακριβώς τονισμού της αγάπης του δημιουργού και έλξεως της προσοχής του ανθρώπου προς το σχέδιο της σωτηρίας αυτού. Η ουσία του θαύματος δεν έγκειται στο καταπληκτικό του γεγονότος καθ' εαυτό, αλλά στο ότι το θαύμα οδηγεί σε συνάντηση μετά του Θείου.

Φίδι στο τραπέζι έξω απ' το κελί του σύγχρονου θαυματουργού αγίου Γέροντα Παΐσιου (σχετικό άρθρο εδώ)

Τα θαύματα ανάστασης ζώων, που προαναφέρθησαν, ενεργούνται με σκοπό να ωθήσουν η να στηρίξουν στην προς τον Χριστό πίστη, στο όνομα του οποίου επιτελούνται φανερώνοντας την θεία Του δόξα, συγχρόνως δε να φανερώσουν την ιδιότητα κι' αποστολή των αγίων, επιβεβαιώνοντας κατ' αυτόν τον τρόπο το περιεχόμενο της διδασκαλίας τους, της οποίας αποτελούν προϋπόθεση, συνύφανση και προέκταση. Η εσωτερική διάθεση και συγκεκριμένα η βούληση του ανθρώπου να δει το θαύμα αποτελεί σημείο αξιοπρόσεκτο για τον άγιο, ίσως μάλιστα αποτελεί την προϋπόθεση για την μετέπειτα πίστη του23. Το θαύμα συνιστά πρόκληση την δημιουργία του σπινθήρος της πίστεως. Ωστόσο η πίστη δεν εκβιάζεται δια του θαύματος, διότι τότε καθίσταται εξ απόψεως θρησκευτικής άνευ αξίας και ουσιαστικού περιεχομένου23, αλλά αποτελεί προσωπική απόφαση, η οποία οδηγεί στην ζωή της αληθείας, στην πλήρη προσοικείωση της εν Χριστώ απολυτρώσεως.
Οι αυτόπτες και αυτήκοοι μάρτυρες της θαυματουργίας των αγίων καλούνται δια της εμπειρίας του θαύματος να αποδεχθούν η να απορρίψουν τούτο, ως άτομα υπεύθυνα δια την ορθή εκτίμηση της πράξεως που τελέσθηκε υπερφυσικώς. Αναγκάζονται να πάρουν στάση θετική η αρνητική απέναντι στην πίστη των Χριστιανών. Τόσο προκλητικό είναι το θαύμα αφ' ενός ως προς το ανήκουστο του μεγέθους του και αφ' ετέρου λόγω της συνδεδεμένης με αυτό παραβιάσεως των επικρατούντων θρησκευτικών θεσμών, ώστε να μην είναι δυνατόν παρά να ταχθεί κανείς υπέρ η κατά του προσώπου που το ενεργεί. Με αποτέλεσμα κάποιοι να μένουν εγκλωβισμένοι στις κοινωνικές και θρησκευτικές τους δεσμεύσεις τους αρνούμενοι οποιανδήποτε μετατροπή, ενώ κάποιοι άλλοι να γίνονται κληρονόμοι της αιωνίου βασιλείας δεχόμενοι ως μόνον αληθινό Θεό τον Ιησού Χριστό.
Διάβασε και: Οι άγιοι και τα ζώα

ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ
1. ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΝΥΣΣΗΣ, Περί κατασκευής του ανθρώπου 2, PG 44, 133A.
2. ΜΕΓΑΛΟΥ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ, Εις την Εξαήμερον Ομ.6,1, PG 29, 117D-120A.
3. Πρωτοπρεσβυτέρου ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΖΗΣΗ, Η σωτηρία του ανθρώπου και του κόσμου, [Πατερικά], Θεσσαλονίκη 19973, σελ. 67. Του ιδίου. «Ο σκοπός και η χρήση του κόσμου κατά τη διδασκαλία της Εκκλησίας», Πρακτικά Συμποσίου με θέμα Ορθοδοξία και φυσικό περιβάλλον (3-4 Απριλίου), Θεσσαλονίκη 1997, σελ. 34.
4. ΙΩΑΝΝΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ, Εις Γέν.Ομ.6,5-6, PG 53,60.Πρβλ. Πρωτοπρεσβυτέρου ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΖΗΣΗ, Η σωτηρία, ένθ' ανωτ.,σελ63. Του ιδίου, Ορθοδοξία και Οικολογία, [Καιρός], Θεσσαλονίκη 1994, σελ. 9. Βλ. σχετ. ΒΑΣ. ΓΙΟΥΛΤΣΗ, «Κοινωνικές συνέπειες της οικολογικής καταστροφής», Πρακτικά συμποσίου ένθ' ανωτ., σελ.53.
5. Γεν. 2,15.
6. ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΝΥΣΣΗΣ, Περί ψυχής και αναστάσεως, PG 46, 286 «Λέγεται φησί, παρά των σοφών μικρός τις είναι κόσμος ο άνθρωπος, ταύτα περιέχων εν εαυτώ τα στοιχεία οις το παν συμπεπλήρωται» και ΙΩΑΝΝΟΥ ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΥ, Περί των εν Χριστώ δύο θελημάτων 15, PG95, 144B «Ο άνθρωπος τοίνυν μικρόκοσμός εστιν, έχει γαρ και ψυχήν και σώμα, και μέσος έστηκε νου και ύλης, σύνδεσμος γαρ εστιν ορατής και αοράτου, ήτοι αισθητής τε και νοητής κτίσεως¨». Βλ. σχετ. ΙΩΑΝΝΟΥ ΖΗΖΙΟΥΛΑ, μητροπολίτου Περγάμου, «Θεολογική θεώρηση του οικολογικού προβλήματος», Πρακτικά συμποσίου, ένθ' ανωτ., σελ 34. ΧΡ. ΒΑΝΤΣΟΥ, Η μέριμνα της Εκκλησίας για την προστασία του περιβαλλοντος, Θεσσαλονίκη 1997, σελ. 16.
7. Γεν. 1,31.
8. Ρωμ. 8, 20 και 22,»τη γαρ ματαιότητι η κτίσις υπετάγη, ουχ εκούσα, αλλά δια τον υποτάξαντα, επ' ελπίδι», ¨οίδαμεν γαρ ότι η κτίσις στενάζει και συνωδίνει άχρι του νυν».
9. ΣΥΜΕΩΝ ΝΕΟΥ ΘΕΟΛΟΓΟΥ, Λόγος Ηθικός 1,2, Sources Cretiennes 122 (1966) 190. Βλ. σχετ. ΣΩΤ. ΜΠΑΛΑΤΣΟΥΚΑ, Οι άγιοι και το φυσικό περιβάλλον, (Διδακτορική διατριβή) Θεσσαλονίκη 1996, σελ. 51.
10. ΓΕΩΡ. ΜΑΝΤΖΑΡΙΔΗ, «Εκκλησία και οικολογική κρίση», Άνθρωπος και περιβάλλον, [Συνάντηση 3], Πάφος 1994, σελ. 59.
11. ΣΥΜΕΩΝ ΝΕΟΥ ΘΕΟΛΟΓΟΥ, Λόγος Ηθικός 1,2.3.4, Sources Cretiennes 122 (1966) 190-198.
12. ΜΑΞΙΜΟΥ ΟΜΟΛΟΓΗΤΟΥ, Περί διαφόρων αποριών των αγίων Διονυσίου και Γρηγορίου προς Θωμάν ηγιασμένον, PG 91, 1304D1308C.
13. Πρβλ. Πρωτοπρεσβυτέρου ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΖΗΣΗ, η σωτηρία, ένθ' ανωτ., σελ 139.
14. ΟΣΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ, Νέον Εκλόγιον, σελ.137. ΜΑΤΘ. ΛΑΓΓΗ (εκδ.), Μέγας συναξαριστής, τόμ. ΙΑ', σελ. 402- 403.
15. ΙΩΑΝΝΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ, Εις Ρωμαίους Ομιλ. 14, 4-5, PG 60, 529-530 «'Ελευθερωθήσεται γαρ', φυσίν, ‘από της δουλείας της φθοράς' , τουτέστιν, ουκέτι έσται φθαρτή, αλλά ακολουθήσει τη του σώματος ευμορφία του σου. Ώσπερ γαρ γενομένου φθαρτού, γέγονε φθαρτή και αύτη, ούτως αφθάρτου καταστάντος και αυτή ακολουθήσει και έψεται πάλιν, όπερ ουν και δεικνύς επήγαγεν ‘Εις την ελευθερίαν της δόξης των τέκνων του Θεού'». ΣΥΜΕΩΝ ΝΕΟΥ ΘΕΟΛΟΓΟΥ, Λόγος Ηθικός 1,5, Sources Cretiennes 122 (1966) 218, « Η γαρ άπασα κτίσις, ως είρηταί μοι πολλάκις, ανακαινισθείσα, συν αυτώ παραδείσω όλη γενομένη πνευματική, εις άυλον και άφθαρτον, άτρεπτόν τε και αΐδιον και νοερόν μετασκευασθήσεται οικητήριον».
16. ΣΥΜΕΩΝ ΤΟΥ ΜΕΤΑΦΡΑΣΤΟΥ, Μαρτύριον αγίου Γεωργίου του τροπαιοφόρου 20-21, PG 115, 156B-D. ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ Β' ΑΥΤΟΚΡ., Μηνολόγιον 3, PG 117, 420B . ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΚΥΠΡΙΟΥ, ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ,Λόγος εις τον άγιον Γεώργιον 35, PG 142, 333B. ΑΓΑΠΙΟΥ ΚΡΗΤΟΣ, Νέος Παράδεισος , σελ. 125, Synax. CP, στ. 625. «Μαρτύριον αγίου Γεωργίου», Αγιορειτική Βιβλιοθήκη 21 (1956) 215-216. Μηναίον Απριλίου, σελ.95. AASS Aprilii III, σελ. 121. ΜΑΤΘ. ΛΑΓΓΗ, Μέγας Συναξαριστής, τομ. Δ' σελ. 476. ΟΣΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ, Συναξαριστής, τομ. Β' σελ. 21. ΟΣΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ,Συναξαριστής, τομ. Δ', σελ. 263. ΠΟΠΗ ΧΑΛΚΙΑ-ΣΤΕΦΑΝΟΥ, Οι άγιοι Γεώργιοι, σελ. 26-27.
17. ΟΣΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ, Νέον Εκλόγιον, σελ. 137. ΜΑΤΘ.ΛΑΓΓΗ, Μέγας Συναξαριστής, τομ. ΙΑ', σελ. 402-403.
18. Μηναίον Δεκεμβρίου, σελ. 112. ΟΣΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ, Συναξαριστής, τόμ. Β', σελ. 336.ΠΟΠΗ ΧΑΛΚΙΑ-ΣΤΕΦΑΝΟΥ, Οι άγιοι της Χίου, σελ. 368. Νέον Χιακόν Λειμωνάριον, σελ. 165.
19. ΚΩΝ. ΔΟΥΚΑΚΗ, Μέγας Συναξαριστής, τόμ. Δ',σελ431. ΜΑΤΘ. ΛΑΓΓΗ, Μέγας Συναξαριστής, τόμ.ΙΒ', σελ. 522.
20. ΑΓΑΠΙΟΥ ΚΡΗΤΟΣ, Νέος Παράδεισος, σελ. 265-266. Βλ. σχετ. Synax.CP, στ. 366. ΜΑΤΘ. ΛΑΓΓΗ, Μέγας Συναξαριστής, τόμ. Α', σελ. 73. ΟΣΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ, Συναξαριστής, τόμ Γ', σελ.15.
21. Για την θεολογική σημασία του θαύματος βλέπε σχετικές μελέτες: ΣΕΡ. ΠΑΠΑΚΩΣΤΑ, Τα θαύματα του Κυρίου, Αθήνα 19402. ΑΘ. ΔΕΛΗΚΩΣΤΟΠΟΥΛΟΥ, Το θαύμα Συμβολή εις την σύγχρονον απολογητικήν του Χριστιανισμού, εν Αθήναις 1971. ΧΡ. ΚΑΡΑΚΟΛΗ. Η θεολογική σημασία των θαυμάτων στο κατά Ιωάννην ευαγγέλιο, Θεσσαλονίκη 1997. ΣΟΥΛΤ. ΛΑΜΠΡΟΥ, Αναστάσεις νεκρών στους βίους των αγίων, [Διπλωματική εργασία], Θεσσαλονίκη 1998.
22. ΙΩΑΝΝΟΥ ΧΡΙΣΟΣΤΟΜΟΥ, Ότι ουκ ακίνδυνον τοις ακροαταίς το σιγάν τα λεγόμενα εν Εκκλησία Ομ. PG 51, 106, ‘Η γαρ των σημείων επίδειξις χειραγωγεί σε προς την της πίστεως θεωρίαν'.
23. Αυτή την σημασία έχουν τα λόγια που απευθύνει ο Κύριος στον τυφλό εκ γεννητής, Ιω 9,39: ‘Εις κρίμα εγώ εις τον κόσμον τούτον ήλθον, ίνα οι μη βλέποντες βλέπωσι και οι βλέποντες τυφλοί γένονται'.

Μας έλεγε ο μακαριστός Γέροντας Παΐσιος ο Αγιορείτης ότι κάποτε τον επισκέφθηκε στο κελλί του ένας νέος με σοβαρά ψυχικά προβλήματα. Την πρώτη φορά που τον συνάντησε, όπως μας έλεγε, κάθισε μαζί του επί οκτώ ώρες. Ούτε τα πόδια του δεν κουνούσε, για να μη νομίσει ότι τον κουράζει. Τον άκουγε προσεκτικά κι ελάχιστα μιλούσε. Το παιδί αυτό πρώτη φορά μιλούσε τόσο άνετα στη ζωή του. Όλοι τον παρατηρούσαν· ανόητε, δεν ξέρεις τί λες, πάψε, δεν ξέρεις τί σου γίνεται… Τελειώνοντας το παιδί του είπε: Εκεί που πας, παιδάκι μου, και κάνεις ηλεκτροσόκ, δεν έρχεσαι σ’ έμενα; Τον ρώτησα περίεργα: Τί του κάνατε Γέροντα; Μου απάντησε με μία καλογερική έκφραση: Του ανέπαυα τον λογισμό. Στράβωνε ο νους του ότι δεν τον αγαπούν οι δικοί του και ότι τον μισεί ο κόσμος. Το παιδί πήγαινε κατά καιρούς στον Γέροντα και γινόταν όλο και καλύτερα. Την τελευταία φορά είχε πάει μαζί του και ο πατέρας του, φέρνοντας κι ένα γράμμα από τη μητέρα του. Έγραφε η μητέρα στο γράμμα, έλεγε κι ο πατέρας: Πάτερ Παΐσιε, το παιδί μας σάς αγαπάει, σάς εκτιμάει, σάς ακούει. Να του πείτε, όταν έχουμε εορτή στο σπίτι, να μη βγαίνει, γιατί μας εκθέτει στους καλεσμένους, και να μη πηγαίνει στην εργασία του πατέρα του -ήταν διευθυντής τραπέζης-, γιατί τον εκθέτει στους υπαλλήλους του. Τότε σηκώνεται το παιδί και λέει στον πατέρα του, ενώπιον του πατρός Παϊσίου: Δεν μπορείς να ταπεινωθείς και να παραδεχθείς ότι έχεις ένα παιδί άρρωστο και αν το υπομείνεις, θάχεις και μισθό στον ουρανό; Και μας λέει ο π. Παΐσιος: Πέστε μου ποιός είναι άρρωστος; Ο νομιζόμενος άρρωστος η ο νομιζόμενος γνωστικός; Αφού το βλέπεις το παιδί και είναι δυσκολεμένο, τί του βάζεις τα δύο πόδια σ’ ένα παπούτσι; Έτσι δεν είναι; Τελικά είναι ένα ζήτημα: ποιοί είναι πράγματι τρελοί και ποιοι λογικοί;

(Μοναχού Μωυσέως Αγιορείτου, «Η αγιότητα είναι κατορθωτή σήμερα;», εκδ. Τήνος)


http://fdathanasiou.wordpress.com

Ό Ευγένιος Βούλγαρης διετέλεσε διευθυντής στην Άθωνιάδα σχολή το δεύτερο ήμισυ του 18ου αϊ. Στήν Ιερά μονή Διονυσίου ό σοφός αυτός άνδρας δοκίμασε τη θαυματουργική δύναμη της Παναγίας του Ακάθιστου, ή οποία τον θεράπευσε από ένα οδυνηρό απόστημα.
Θα διηγηθώ, σημειώνει ό ϊδιος, το θαύμα πού έκανε σε μένα ή Παναγία, για να της αποδώσω έτσι την ευγνωμοσύνη πού της οφείλω. Δεν το γράφω για να ύπερηφανευθώ ότι δέχτηκα τάχα θεία επίσκεψη, κι οΰτε με πειράζει, αν θα με χαρακτηρίσουν ανόητο για τη διήγηση.

Το 1875, λοιπόν, ήμουν σχολάρχης στην Άθωνιάδα. "Οταν ήρθε ή άνοιξη, παρουσιάστηκε στο βάθος της αριστερής μου μασχάλης ένα επικίνδυνο απόστημα. Με ταλαιπωρούσε ένας ελαφρός πυρετός κι ένοιωθα εξάντληση. Το απόστημα διαρκώς μεγάλωνε καί σκλήραινε. "Ολο το κοίλωμα της μασχάλης καί ό αριστερός μαστός είχαν σκληρύνει σαν την πέτρα.
Πονούσα φοβερά. Δεν μπορούσα όχι μόνο να σταθώ, μα οϋτε να καθήσω, να ξαπλώσω, να κοιμηθώ ή να αναπνεύσω ελεύθερα. "Ενοιωθα απογοήτευση καί προτιμούσα τον θάνατο από τη φοβερή εκείνη ταλαιπωρία.
Μερικοί φίλοι με συμβούλευαν να νοσηλευθώ σε νοσοκομείο της Χίου, της Σμύρνης ή της Θεσσαλονίκης. Κάθε όμως μετακίνηση ήταν δύσκολη καί επικίνδυνη.
Πάνω στην απελπισία μου μαθαίνω ότι κάποιος διονυσιάτης μοναχός Νικη¬ φόρος εΐναι ειδικός στο να χειρουργεί αποστήματα. Παίρνω την απόφαση να τον επισκεφθώ. Με βάλανε με πολύ κόπο σε μία μικρή βάρκα, κι άφοϋ κάναμε τον περίπλου του "Αθωνα φθάσαμε στη μονή Διονυσίου.
Ό π. Νικηφόρος εξέτασε προσεκτικά το απόστημα καί μου είπε:
- "Εχε θάρρος. Τη θεραπεία όμως να την περιμένεις από τον Τίμιο Πρόδρομο, τον προστάτη της μονής. Εγώ μόνο σαν βοηθός του θα σου χρησιμεύσω.
Συγχρόνως έβαλε στο πονεμένο μέρος μαλακτικά, για να μαλακώσουν τη σκληρότητα του. Μέσα μου φούντωσε ή ελπίδα ότι με τη δύναμη του Τιμίου Προδρόμου θα με θεράπευε.
Ό π. Νικηφόρος μου έβαζε χίλια δυο καταπλάσματα. Καί τί δεν επινοούσε! Χόρτα, ρίζες, φύλλα, φρούτα, ξύγκια, σαλιάγκια, πυρακτωμένους πλίθους, λάδια διάφορα. Το απόστημα όμως οϋτε υποχωρούσε οϋτε μαλάκωνε. Αντίθετα, χειροτέρευε.Τότε ό γέροντας αποφάσισε να με χειρουργήσει. "Ηθελε να χτυπήσει το κακό στη ρίζα, ή οποία, καθώς έλεγε, ήταν μεγάλη σαν ρεβύθι. Θα βύθιζε λοιπόν στο βάθος το μαχαίρι καί, βγάζοντας τη ρίζα πού ήταν ή αρχή του κάκου, σύντομα θα εξαφανιζόταν καί όλο το απόστημα.
Εγώ όμως φοβήθηκα την τόλμη του χειρούργου. Απόστημα πού δεν είχε ωριμάσει δεν έπρεπε καί να χειρουργηθεί. Γι' αυτό αρνήθηκα την επέμβαση. "Ετσι ό π. Νικηφόρος απελπίστηκε για τη θεραπεία μου, ενώ εγώ για τη ζωή μου.
Απογοητευμένος τελείως από την ανθρώπινη βοήθεια, στράφηκα προς τη Μητέρα της ευσπλαχνίας, καί την ικέτευα επίμονα με δάκρυα να μου γίνει ιατρός καί θεραπευτής.
- Βλέψον ίλεω όμματί σου καί επισκεψαι την κακώση ην έχω έπίσκεψαι την κάκωσιν ην έχω, θρηνουσα με χαμηλή φωνή.
"Υστερα γυρίζω στους παρόντες καί τους λέω:
- Πηγαίνετε με στο παρεκκλήσι της
Θεοτόκου του Ακάθιστου, καί αφήστε με
μπροστά στη θαυματουργή εικόνα της.
Πράγματι, με πήγαν εκεί σηκωτό. Κι ενώ ό παπάς έψαλλε για χάρη μου τη μεγάλη Παράκληση, εγώ διαρκώς έκλαιγα. Τέλος έπεσα μπροστά στην εικόνα της Παναγίας, κι άφοϋ έβρεξα το έδαφος με τα δάκρυα μου, Ίκέτευσα θερμά καί είπα:
- Μη μ' αφήσεις, Μητέρα, να χαθώ.
Σταμάτησε τη συμφορά μου. «Πάντα γαρ
δύνασαι ως μήτηρ ούσα του τα πάντα
ισχύοντος Θεού».
Αυτό ήταν! Αμέσως ένοιωσα μέσα μου δύναμη, σηκώθηκα καί βγήκα χαρούμενος από το παρεκκλήσι. Με τη βοήθεια ενός αδελφού καί του μπαστουνιοϋ μου ανέβηκα στο κελλί μου καί
κοιμήθηκα επί τέλους όλη τη νύχτα -εγώ, πού πέρασα τόσες νύχτες άυπνος από τους πόνους.
Το πρωί ήμουν ήρεμος. Το απόστημα σε λίγο μαράθηκε καί εξαφανίστηκε.
Από τότε αισθάνομαι οφειλέτης στη Θεομήτορα καί κηρύττω παντοϋ το θαϋμα της.

Από το βιβλίο-''Εμφανίσεις και θαύματα της Παναγίας''
(Εκδ.Ιερά Μονή Παρακλητού)

ΔΙΑ ΤΟ «ΤΑΜΑ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ»


http://www.orthodoxostypos.gr/ ΟΡΘΟΔ. ΤΥΠΟΣ 25 - 3 - 2011

Η ΕΦΗΜΕΡΙΣ «Νέοι Καιροί» Ἀγρινίου μᾶς πληροφορεῖ ὅτι «τό εὐσεβές, φιλόχριστον και φλογερόν ζεῦγος τῶν κ. Ἰωάννου καί Αἰκατερίνης Ἀναγνωστοπούλου προσέφερε μεγάλον οἰκόπεδον καί σεβαστόν ποσόν χρημάτων διά τήν ἐκπλήρωσιν τοῦ ἀποκληθέντος ὡς «τάμα τοῦἜθνους» διά τήν ἀνέγερσιν τοῦ μεγαλοπρεποῦς Ἱεροῦ Ναοῦ τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ. Ἐκφραστής τοῦ τάματος ὁ θρυλικός Θεόδωρος Κολοκοτρώνης καί ἄλλοι πολλοί ἥρωες. Ἐγγυηταί τῆς ὑποσχέσεως καί τοῦ τάματος ἡ ἐν Ἄργει Δ΄ Ἐθνοσυνέλευσις τῶν Ἑλλήνων μέ τό Η΄ ψήφισμα αὐτῆς, τό ὁποῖον ὑπέγραψεν ὁ μέγας Ἰωάννης Καποδίστριας, ὁ γνήσιος Ὀρθόδοξος Ἐθνάρχης καί ἄλλα κυβερνητικά διατάγματα (1834, 1838). Ἐπί τούτω, ὁ ΣεβασμιώτατοςΜητροπολίτης Αἰτωλίας καί Ἀκαρνανίας κ. Κοσμᾶς ἀπέστειλε πρός τόν Ἀρχιεπίσκοπον Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος κ. Ἱερὠνυμον, καί λοιπούς ἀρχιερεῖς, τήν κάτωθι ἐπιστολήν:
«Μακαριώτατε, Σεβασμιώτατοι, Εἰς αὐτάς τάς προδοτικάς καί ἀντιπνευματικάς ἡμέρας, πού διερχόμεθα, δέν εἶναι καιρός ὡς ποιμένες τῶν ἀδελφῶν Ἑλλήνων καί ὡς γνήσιοιἝλληνες, νά ἀναθερμάνωμεν, νά ἀναζωπυρώσωμεν τήν ἐκπλήρωσιν τοῦ τάματος τοῦἜθνους;Ἡγενναιόδωρος προσφορά γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν Ἑλλήνων δεν πρέπει νά μᾶς προβληματίση; Ὅταν μάλιστα τό εὐεργετηθένἜθνος ἡμῶν, ἐπιλῆσμον τῆς εὐεργεσίας τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ, χορηγεῖ μέν ἑκατομμύρια διά τήν ἀνοικοδόμησιν μουσουλμανικοῦ τεμένους, περιφρονεῖ δέ τον εὐεργέτην καί Σωτῆρα Χριστόν, ἡμεῖς θά ὀλιγωρήσωμεν; Ταπεινῶς καί υἱικῶς παρακαλῶ ἀφʼ ἑνός, ὅπως γίνη δεκτόν τό αἴτημα τοῦ κ. Ἀναγνωστοπούλου, ἀφʼ ἑτέρου δέ ὅπως ἄνευ ἀναβολῆς ἡ ἁγία ἡμῶν Ἑλλαδική Ἐκκλησία προχωρήση εἰς τάς δεούσας συντονισμένας ἐνεργείας διά τήν ἐκπλήρωσιν τοῦ τάματος τοῦ Ἔθνους, γεγονός πού θά ἀναθερμάνη καί θα διδάξη ὅλους τούςὈρθοδόξους Χριστιανούς.

Ἐκζητῶν τάς θεοποιεῖς Ὑμῶν εὐχάς, διατελῶ,

Ἐλάχιστος ἐν Χριστῷ ἀδελφός

ὉΑἰτωλίας καί Ἀκαρνανίας ΚΟΣΜΑΣ»

Ευχαριστώ τον φίλον Ν.Π. για την αποστολή του θέματος .

Στις 19 Μαρτίου 2009,στο θέατρο Λουτσεάφαρουλ του Ιασίου της Ρουμανίας,παρουσία μερικών εκατοντάδων χριστιανών είχε γινει μια ομιλία με τελικό σκοπό να ξεκινησει μια καμπανια για να μαζευθούν υπογραφές υπέρ της αγιοποιησης των μάρτυρων των κομμουνιστικών φυλακών, από τη Ρουμανική Ιερά Σύνοδο(η οποία, σε αντίθεση με τους Ρώσους αρνείται να το κάνει,για πολιτικούς λόγους)
Στο τέλος της ομιλίας οι παρευρισκόμενοι προσκλήθηκαν να προσκυνήσουν ένα λειψανάκι κάποιου από τους μάρτυρες-ομολογητές του Αιουντ.
Ξαφνικά άρχισε να αναβλύζει από αυτό μύρο!

Στις 19 Μαρτίου 2010,επαναλήφθηκε η συνάντηση στο ίδιο μέρος,στο θέατρο Λουτσεάφαρουλ του Ιασίου.Στο τέλος όταν πήγαν να προσκυνήσουν τα ίδια λειψανα,άρχισε να τρέχει πάλι μύρο!
Τα λειψανάκια αυτα έχουν βρεθεί στους ομαδικούς τάφους οπου οι κομμουνιστές έριχναν τα θύματά τους,τους κρατουμένους των τρομερών φυλακών του Αιουντ.Εκεί ο π.ΙουστίνοςΔιαβάστε εδώ και Εδώ έχει φτιάξει προς τιμήν τους και ένα μνημειό .Τα λειψανάκια τα μοιράζει ως ευλογία σε ιερείς και όπου αυτός κρίνει ότι πρέπει.
Φέτος για τρίτη χρονιά στις 19 Μαρτίου έγινε στο ίδιο μέρος η συνάντηση με πολλούς ομιλητές.Μόλις τελείωσαν όλοι οι ομιλητές και οι περίπου χίλιοι παρευρισκόμενοι άρχισαν να προσέρχονται για να προσκυνήσουν τα λείψανα αυτά άρχισαν και πάλι να μυροβλύζουν.Φέτος μάλιστα ήταν δύο λειψανοθήκες!!

Ας είναι οι άγιοι αυτοί μάρτυρες ένα παράδειγμα για εμάς τους χριστιανούς των έσχατων καιρών.
Ίσως να είναι ένα σημάδι από το Θεό
Στο 2,24,16 βλέπετε τις 2 λειψανοθήκες κατα την διάρκεια των ομιλιών


Είναι δόγμα της Εκκλησίας μας η ύπαρξη των αύλων πνευμάτων, των αγγέλων. Στο «Πιστεύω» ομολογούμε ότι ο Θεός είναι «ποιητής ουρανού και γης, ορατών τε και αοράτων». Ανάμεσα στα αόρατα κτίσματα του Θεού είναι οι άσαρκοι –και ως εκ τούτου αόρατοι- άγγελοι. Το σώμα που βλέπουν οι πιστοί όταν κάποτε αυτοί εμφανίζονται, είναι φαινομενικό -κατά τους πατέρες- για να μπορούν να τους αντιλαμβάνονται και να επικοινωνούν μαζύ τους. Το ίδιο και τα φτερά τους. Φανερώνουν το ύψος της φύσεως τους, λέγει ο ι. Χρυσόστομος, και επίσης δείχνουν ότι κατεβαίνουν από ψηλά από το Θεό του οποίου είναι αγγελιοφόροι. Και είναι δόγμα της Εκκλησίας μας ότι οι άγγελοι βοηθούν και συμπαραστέκονται τους ανθρώπους ποικιλοτρόπως. Λέγει η προς Εβραίους επιστολή ότι οι άγγελοι είναι «λειτουργικά πνεύματα εις διακονία αποστελλόμενα διά τους μέλλοντας κληρονομείν σωτηρίαν» (Εβρ. 1,14).

Ο Μ. Βασίλειος (E.Π.E. 5,219·221) λέγει· «Κοντά στο καθένα που πιστεύει στον Κύριο βρίσκεται άγγελος· εάν βέβαια δεν τον απομακρύνουμε με τα πονηρά μας έργα. Διότι όπως τις μέλισσες τις φυγαδεύει ο καπνός και τα περιστέρια τα εκδιώκει η δυσωδία, έτσι και τον άγγελο που είναι φύλακας της ζωής μας τον απομακρύνει ‘η πολύδακρυς και δυσώδης αμαρτία’. Εάν έχεις μέσα στη ψυχή σου έργα που αξίζουν αγγελικής προστασίας και κατοικεί μέσα σου νους πλούσιος στη γνώση της αλήθειας, τότε εξ αιτίας του πλούτου των τιμίων έργων της αρετής, θα εγκαταστήσει αναγκαία ο Θεός φρουρούς και φύλακες κοντά σου και θα σε περιβάλει με αγγελική φρουρά. Γι’ αυτό λέγει ο Δαυίδ· ‘Παρεμβαλεί άγγελος Κυρίου κύκλω των φοβουμένων αυτόν και ρύσεται αυτούς’ (Ψαλμ. 33,7).

»Σκέψου πόσο μεγάλη είναι η φύση των αγγέλων· ότι ο ένας άγγελος παρουσιάζεται με ολόκληρο στρατόπεδο και με πολυάριθμη παράταξη. Από το μέγεθος λοιπόν αυτού που σε φυλάσσει, σε χαρίζει ο Κύριος στρατοπεδεύουσα δύναμη· λόγω δε της δυνάμεως που έχει ο άγγελος, σε περιβάλλει τρόπον τινά από παντού και σε ασφαλίζει. Αυτό σημαίνει το ‘κύκλω’. Διότι όπως τα τείχη των πόλεων κτίζονται γύρω απ’ αυτές και εμποδίζουν τις επιθέσεις των εχθρών από παντού, έτσι και ο άγγελος μας φυλάγει και από εμπρός και από πίσω και από τα πλάγια. Κι όπως λέγει ο Δαυίδ σε άλλο ψαλμό του «θα πέσουν από το αριστερό μέρος σου χίλιοι νεκροί και μύριοι από το δεξιό σου και συ θα μείνεις άτρωτος. Διότι ο Κύριος θα διατάξει τους αγγέλους του να σε φυλάγουν σ’ όλες τις ενέργειες σου’ (Ψαλμ. 90,70)».

Α΄. Έντονο αγώνα βίωσε και ο Χριστός ως άνθρωπος, όταν έζησε σαράντα μέρες στην έρημο με απόλυτη νηστεία, αγρυπνία και προσευχή και αντιμετώπισε τους πειρασμούς του διαβόλου εντελώς μόνος του. Η αμοιβή του, κατά το ανθρώπινο, ήταν μετά το τέλος της ασκήσεως και των πειρασμών να τον διακονούν άγγελοι. «Τότε αφίησιν αυτόν ο διάβολος και ιδού άγγελοι προσήλθον και διηκόνουν αυτώ» (Ματθ. 4,11).

Β΄.
Τον Χριστό ενίσχυσε επίσης άγγελος στη κορυφαία στιγμή της δοκιμασίας του στο όρος των Ελαιών, όταν προσευχόταν εντελώς μόνος και εγκαταλειμμένος από τους μαθητές του να παρέλθει το ποτήριον του μαρτυρίου του. Τότε «ώφθη αυτώ άγγελος απ’ ουρανού ενισχύων αυτόν» (Λουκ. 22,4).

Γ΄. Ο προφήτης Δανιήλ στο 10ο κεφάλαιο της προφητείας του παρουσιάζεται να είναι γεμάτος αγωνία για το μέλλον των ομοεθνών του, οι οποίοι περνούσαν δύσκολες στιγμές εξόριστοι στην Βαβυλώνα και αλλάζοντας συνεχώς κυρίους. Από την υποτέλεια στους Βαβυλωνίους περάσανε στην υποτέλεια των Περσών και το μέλλον τους διαγραφόταν δυσοίωνο. Λοιπόν ο Δανιήλ χωρίς να είναι περίοδος νηστείας ή άλλη θρησκευτική ή εθνική επέτειος, αρχίζει να νηστεύει αυστηρότατα για τρεις ολόκληρες εβδομάδες, προσευχόμενος και στενάζων, χωρίς ν’ αλείφεται με μύρα για να του αποκαλύψει ο Θεός τι θα γίνει με το λαό του. Και πράγματι αξιώνεται φοβεράς και μεγαλοπρεπούς οπτασίας αγγέλου που απεστάλη από το θεό για να τον ενισχύσει και να του υποσχεθεί ότι ο Θεός φροντίζει για το έθνος του.

Δ΄. Οι άγγελοι στους αγωνιστές που «βιάζουν» τον εαυτό τους κατ’ αυτό τον τρόπο, μερικές φορές, δεν εμφανίζονται ενώ ζουν οι άγιοι και αγωνίζονται. Εμφανίζονται όμως μετά θάνατον, προς επιβράβευση της αρετής τους. Η περικοπή του πλουσίου και του φτωχού Λαζάρου (Λουκ. 16,19-31) είναι χαρακτηριστική. Ο Λάζαρος φτωχός σε απόλυτο βαθμό -δεν είχε ούτε ψίχουλο- ήταν συγχρόνως και άρρωστος και αδύνατος, σε τέτοιο βαθμό, που δεν μπορούσε να διώξει ούτε τα σκυλιά που γλύφανε τις πληγές του. Ήταν ένας πάμφτωχος ζωντανός νεκρός. Αβοήθητος, τελείως μόνος, χωρίς κανένα δικό του. ΄Εβλεπε τον πλούσιο απέναντι του να φορά εκκεντρικά ρούχα, να γλεντά καθημερινά, να μη έχει κανένα πρόβλημα, να είναι απόλυτα υγιής, να έχει πλήθος επισκέπτες. Δεν ήξερε τότε για ανάσταση νεκρών, για κρίση και αμοιβή. Κι όμως δεν διαμαρτύρεται, δεν λέγει που είναι ο Θεός, που είναι η θεία του πρόνοια. Δεν τον βλασφημεί, όπως δυστυχώς συνηθίζουν πολλοί. Δεν μισεί τον πλούσιο, δεν τον καταριέται, δεν τον φθονεί. Υπομένει τα δεινά αδιαμαρτύρητα και εν ευχαριστία και δοξολογία προς το Θεό. Κι όμως σημάδι θείας παρηγοριάς και ενισχύσεως πουθενά. Στους πολύ δυνατούς αγίους ο Θεός δεν εμφανίζεται καθόλου, κάποτε, ούτε οι άγγελοί του. Όταν όμως πέθανε ο Λάζαρος τότε άγγελοι τον συνόδευσαν τιμητικά στον κόλπο του Αβραάμ δηλαδή στον παράδεισο. Πέθανε και ο πλούσιος· ποιος τον συνόδευσε αυτόν; Οι δαίμονες απαντά ο ι. Χρυσόστομος.

Ε΄. Την παρουσία αγγέλων μετά θάνατον, την συναντούμε και στο τέλος του αγίου Ανδρέα, του κατά Χριστόν σαλού. Αντιγράφουμε από το συναξάρι του· «Τον σήκωσαν δύο άνδρες· χωρίς να τον έχουν φροντίσει, χωρίς να τον έχουν πλύνει, χωρίς θυμίαμα και ψαλμωδίες και πήγαιναν να τον θάψουν σ’ ένα κοινοτάφιο. Όταν έφθασαν στο σπίτι ενός Εβραίου, φάνηκε να δοξολογείται το λείψανο του αγίου από πλήθος ανθρώπων που έψαλλαν γλυκύτατα και άλλοι τον προέπεμπαν και άλλοι τον ακολουθούσαν. Βγήκε ο Εβραίος στο παράθυρο σαν άκουσε τις τόσες ψαλμωδίες και σκύβοντας είδε μόνον δύο φτωχαδάκια να σηκώνουν το λείψανο του οσίου. Και τότε είπε· ‘Είσαι ευτυχής σαλέ, γιατί μη έχοντας ανθρώπους να σε ψάλουν έχεις τις επουράνιες δυνάμεις να σε τιμούν με ύμνους’». Τι μεγάλα δώρα παίρνεις όταν πεθαίνεις μόνος και αβοήθητος!

Μήπως θα πρέπει να ζηλέψουμε και εμείς αυτή τη συντροφιά των αγγέλων αδιαφορώντας τι δοκιμασίες θα περάσουμε για να τη πετύχουμε;

ΜΕΛΕΤΙΟΣ ΑΠ. ΒΑΔΡΑΧΑΝΗΣ
ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΣ

Συνεπώς αυτό που φέρνει τους αγγέλους κοντά μας είναι ο ενάρετος βίος. Είναι ο αγώνας για τη βίωση των εντολών του Χριστού και την αποφυγή της αμαρτίας. Ο αγώνας αυτός μερικές φορές προσλαμβάνει μεγάλη ένταση και απαιτεί αιματηρή προσπάθεια. Είναι αυτό που λέγει ο Ιωάννης της Κλίμακος, για τους μοναχούς βέβαια, ότι πρέπει να είναι η ζωή τους «βία φύσεως διηνεκής και φυλακή αισθήσεων ανελλιπής».


ΘΕΟΛΟΓΙΑ

Γεννήθηκε το 1899 στο Γυαλί Τσιφλίκι της Μ. Ασίας. Μετά τον ξεριζωμό των Ελλήνων από την Μικρασία, ήρθε ως πρόσφυγας στο χωριό Βατοπέδι Χαλκιδικής. Όταν ήρθε σε ηλικία γάμου νυμφεύθηκε και από τον γάμο του απέκτησε μία κόρη και εγγόνια. Η σύζυγός του είχε δύσκολο χαρακτήρα καθώς και ο γαμπρός του. Τους αντιμετώπιζε όμως με ηρεμία.



Ήταν γενικά ήρεμος άνθρωπος. Ζούσε σαν ασκητής, νήστευε πολύ, μελετούσε βιβλία εκκλησιαστικά και ασκητικά, που έφερε από την «πατρίδα», και συμβούλευε τα εγγόνια του δίνοντάς τους εφόδια για την ζωή.

Όλη την εβδομάδα βοσκούσε τα πρόβατα. Το Σάββατο το απόγευμα επέστρεφε στο σπίτι και ετοιμαζόταν για την θ. Λειτουργία της Κυριακής.

Στην Εκκλησία διακονούσε ανάβοντας τα καντήλια και βοηθώντας τον ιερέα.

Έκανε αγαθοεργίες. Στην περίοδο της Κατοχής έκρυψε έναν Άγγλο για να του σώσει την ζωή, τον περιποιήθηκε όταν αρρώστησε, και τον φιλοξένησε όσο διάστημα χρειάστηκε.

Όταν πέθανε ένας συγχωριανός του, που η οικογένειά του ήταν φτωχή και δεν είχε χρήματα για την κηδεία, ο Νικόλαος πήγε κρυφά στο σπίτι τους και άφησε χρήματα. Οι άνθρωποι του σπιτιού ποτέ δεν έμαθαν ποιός «καλός άγγελος» τους έστειλε την βοήθεια.

Φιλοξενούσε συχνά στο σπίτι του ανθρώπους περαστικούς που νυχτώνονταν στο χωριό.

Τον Νικόλαο Σαββούδη είχε γνωρίσει και ο γέροντας Γρηγόριος, Πνευματικός της Ι. Μ. Τιμίου Προδρόμου Μεταμορφώσεως, ο οποίος αναφέρει:

«Βρισκόμουν στο χωριό Βατοπέδι Χαλκιδικής. Μόλις είχα φθάσει και στην σκιά κάποιου πεύκου συζητούσα με 5-6 χωρικούς. Σε λίγο έφθασε εκεί και κάποιος μεσόκοπος, πενηντάρης περίπου, χαιρέτησε και στάθηκε σιωπηλός παραπέρα. Ένας εκ των χωρικών μου είπε: Αυτός πάει τα μεσάνυχτα στην Εκκλησία και ανάβει τα κανδήλια για να βλέπουν οι Αγιοι».

»Έτσι γνώρισα τον μπαρμπα-Νικόλα Σαββούδη. Επειδή πήγαινα συχνά στο χωριό Βατοπέδι Χαλκιδικής, πάντοτε τον έβλεπα σιωπηλό, ήρεμο και γαλήνιο. Πάντα πρώτος στην Εκκλησία. Στεκόταν δίπλα στο ψαλτήρι και ψιθύριζε παρακολουθώντας τον ιεροψάλτη. Μόνον εκεί άκουγες την φωνή του σε πολύ χαμηλό τόνο. Μόλις καταλάβαινες ότι έψελνε. Έλεγε και το "Πάτερ ημών", πάντοτε ήταν δικό του.

«Μυστήριο ο μπαρμπα-Νικόλας. Κάποια μέρα πήγα στο σπίτι του, -έναν ημιυπόγειο, απλό, απέριττο, για πάτωμα είχε τσιμέντο, ασκητικότατο-, για να τον γνωρίσω καλύτερα. Στον πάνω όροφο έμενε ο γαμπρός του που, όπως αργότερα έμαθα, τον κακομεταχειριζόταν. Ήταν πολύ νευρικός αλλά ο μπαρμπα-Νικόλας κουβέντα δεν έλεγε γι' αυτόν. Νόμιζες πως δεν είχε μιλιά. Όμως ο μπαρμπα-Νικόλας όχι μόνον ήξερε να μιλά μα και διάβαζε Πατέρες.

»Εκεί είδα εκτός από τον άγιο Δαμασκηνό και άλλους Πατέρες, φιλοκαλικούς και μη. Όλα αυτά τα βιβλία τα μελετούσε ο μπαρμπα-Νικόλας και φαίνεται πως προσπαθούσε να βάλει σε εφαρμογή την πατερική διδασκαλία γι' αυτό εκτός από την σιωπή ήταν στολισμένος και με άλλες αρετές. Ποτέ δεν ασχολείτο με τους άλλους. Αν και τον περιέπαιζαν οι συγχωριανοί του, αυτός τους αντιμετώπιζε με την σιωπή του και μ' έναν ελαφρό μειδίαμα.

»Από όσα είδα πρέπει να έκανε άσκηση μεγάλη και να αγαπούσε την προσευχή. Κανείς όμως δεν γνώριζε τι προσευχές έκανε μόνος μόνω Θεώ. Πολλά μυστικά πήρε μαζί του, γιατί ήταν πολύ σιωπηλός. Από τους χωρικούς έμαθα ότι ζούσε με τα χρήματα που του έστελνε κάποιος Αγγλος πρώην αξιωματικός, από ευγνωμοσύνη γιατί στην Γερμανική Κατοχή ο μπαρμπα-Νικόλας με κίνδυνο ζωής τον έκρυψε στο σπίτι του και τον γλύτωσε από τους Γερμανούς.

»Στις 24 Νοεμβρίου 1969 με ειδοποίησαν ότι ο αγαθός και ήσυχος Νικόλαος έκλεισε τα μάτια του. Τα άφησα όλα και πήγα στο Βατοπέδι. Τον διαβάσαμε και «τον φυτέψαμε» (θάψαμε), όπως λένε οι χωρικοί, για να ανθίση στην αιωνιότητα. Το πρόσωπό του ήταν γαλήνιο μέσα στο φέρετρο, νόμιζες πως κοιμόταν.

«Πέρασαν τρία χρόνια από την κοίμησή του και τρεις ευλαβείς γυναίκες, πολύ γνωστές μου, πήγαν να τον ξεθάψουν, να κάνουν ανακομιδή. Όταν βρήκαν το λείψανό του τάχασαν. Ήταν ακέραιο, ολοκίτρινο και ανέδιδε απαλή ευωδία! Η κ. Βαρβάρα, μία από τις τρεις, το σήκωσε λίγο με τα χέρια της και είδε ότι ήταν πολύ ελαφρό. "Σαν να ήταν μόνο κόκαλα με το δέρμα", όπως έλεγε.

«Έκπληκτες μπροστά στο πρωτοφανές και απροσδόκητο γεγονός, μη γνωρίζοντας τι να κάνουν, θεώρησαν καλό να θάψουν πάλι το τίμιο λείψανο του μακαρίου Νικολάου Σαββούδη».

Αιωνία του η μνήμη. Αμήν.


(Απόσπασμα από το βιβλίο «Ασκητές μέσα στον κόσμο», ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ 2008, Ι. Ησυχαστήριον Αγ. Ιωάννης ο Πρόδρομος, Μεταμόρφωσις Χαλκηδικής)

http://www.alopsis.gr/modules.php?name=News&file=article&sid=1810