Ορθόδοξη Mπλογκόσφαιρα

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΜΒΛΥΝΣΗ ΤΟΥ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΦΡΟΝΗΜΑΤΟΣ

Κυριακή της Ορθοδοξίας, την οποία εορτάζουμε τις ήμερες αυτές, με την ανάμνηση της αναστηλώσεως των ιερών εικόνων, αποτελεί αφορμή χαράς και ευφροσύνης για κάθε Ορθόδοξο πιστό.

Κεντρίζει τη μνήμη της καρδιάς μας και ζωντανεύει εμπρός μας τους ηρωικούς αγώνες των πιστών όχι μόνο της θλιβερής εποχής της εικονομαχίας αλλά και όλων των εποχών της εκκλησιαστικής μας ιστορίας για να μείνει ή Πίστη μας ανόθευτη.

Συγχρόνως γίνεται αφορμή για ένα αυτοέλεγχο ως προς την πορεία ημών των σημερινών Ορθοδόξων, οι όποιοι έχουμε φορτωθεί στους ώμους μας την ιερή κληρονομιά της Ορθοδοξίας μας, την αγία «παρακαταθήκη», πού την εφύλαξαν με γενναιότητα και αυτοθυσία «ως κόρην οφθαλμού» οι προγονοί μας, οι καρδιές των οποίων σκιρτούσαν για την Ορθοδοξία.

Ό αυτοέλεγχος αυτός όμως της πορείας μας παρουσιάζει ορισμένα δείγματα, τα οποία πρέπει να μας ανησυχήσουν, διότι φανερώνουν ότι έχει συμβεί σε αρκετούς άμβλυνση του Ορθοδόξου φρονήματος και κριτηρίου.

Τί όμως σημαίνει άμβλυνση του Ορθοδόξου κριτηρίου και φρονήματος; Το να μη θεωρούμε μόνο την Ορθόδοξη Εκκλησία ως την «μίαν, άγίαν, καθολικήν και άποστολικήν Έκκλησίαν», αλλά να θέτουμε σε ίση μοίρα μ' αυτήν και διάφορες άλλες χριστιανικές κοινότητες και ομάδες, οι όποιες όμως δεν είναι Ορθόδοξες. Αυτό συμβαίνει επί παραδείγματι στο λεγόμενο «Παγκόσμιο Συμβούλιο των Εκκλησιών», πού είναι συνονθύλευμα αιρετικών ομάδων και ό ορατός οργανισμός του Οικουμενισμού. Παρακάθηνται σ' αυτόν και συζητούν επί ίσοις όροις και συναποφασίζουν αιρετικοί και Ορθόδοξοι. Και ενώ στην αρχή οι Ορθόδοξοι έστενοχωρούντο και έκαναν ξεχωριστές γραπτές Δηλώσεις στις τελικές αποφάσεις των συσκέψεων, σιγά -σιγά έπαυσαν οι ξεχωριστές Δηλώσεις και δέχονται αδιαμαρτύρητα τα τεκταινόμενα.

Λόγω επίσης της συχνής επικοινωνίας με τούς ετεροδόξους αρκετοί Ορθόδοξοι πού σπούδασαν και ζουν στο εξωτερικό, ακόμη και κληρικοί, νομίζουν και γράφουν ότι «δεν πρέπει να καυχώμεθα για το ότι είμεθα "Ορθόδοξοι. Παπικοί και Ορθόδοξοι είμεθα ίδιοι Χριστιανοί»!... Επηρεάζονται σιγά - σιγά από το περιβάλλον στο όποιο ζουν, και σχηματίζουν τέτοιες απόψεις. Αμβλύνεται το ορθόδοξο κριτήριο τους.

Είναι πολύ χαρακτηριστικό αυτό πού έλεγε σε πανεπιστημιακές παραδόσεις ό μακαριστός ήδη Καθηγητής της θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης Παναγιώτης Χρήστου: «Εμείς πού σπουδάζουμε στην Ευρώπη επιστρέφουμε στην Ελλάδα Ορθόδοξοι στην καρδιά αλλά Προτεστάνται στο μυαλό».

Έτσι σκέπτονται δυστυχώς και εκδηλώνονται αρκετοί σπουδασμένοι στο εξωτερικό Ορθόδοξοι. Δείχνουν να έχουν υποτιμήσει μέσα τους την Ορθοδοξία. Σαν να μην την θεωρούν απόλυτη θεόσδοτη μοναδική αξία και αλήθεια, πού δεν ισοφαρίζεται με καμιά άλλη. Και μοιάζουν να αποδέχονται την προτεσταντική «θεωρία των κλάδων», σύμφωνα με την οποία οι διάφορες χριστιανικές κοινότητες και ομάδες έχουν μέρος της αληθείας, και καμιά δεν έχει όλη και πλήρη την αλήθεια. Ούτε βέβαια και ή Ορθοδοξία. Εκεί οδηγεί ή άμβλυνση του Ορθοδόξου κριτηρίου και φρονήματος.

Και ό λαός μας, πού είναι φυσικό να αγνοεί τις λεπτές δογματικές διαφορές και τούς ιερούς Κανόνες, οι οποίοι απαγορεύουν να δεχόμαστε δώρα από αιρετικούς και να συμπροσευχόμαστε με αυτούς, όταν βλέπει ορισμένους κληρικούς μας να αγκαλιάζουν τούς αιρετικούς και ακόμη να ασπάζονται το χέρι του αιρεσιάρχη Πάπα, απορεί, ζαλίζεται, συγχύζεται. Στην αρχή αντιδρά μέσα του, σιγά - σιγά όμως συνηθίζει με την προβολή πού γίνεται από τα Μέσα Μαζικής Ενημερώσεως και αμβλύνεται το φρόνημα του. Χάνει το Ορθόδοξο κριτήριο του. Ακολουθεί τούς θρησκευτικούς ηγέτες του, οι όποιοι με τη λεγομένη «άγαπολογία» υπηρετούν, - ασυναί­σθητα άραγε; - τα σχέδια όσων προωθούν την παγκοσμιοποίηση και την παν-θρησκεία.

Υπάρχει βεβαίως και το «λείμμα». Υπάρχουν δηλαδή και οι Ορθόδοξοι πιστοί πού αντιστέκονται και δεν παρασύρονται από το ρεύμα και το πνεύμα της εποχής. Υπάρχει ό ευσεβής λαός, ό όποιος αγωνίζεται να διατηρεί με τη Χάρη του θεού ανεπηρέαστο το Ορθόδοξο κριτήριο και φρόνημα του. Ό πιστός αυτός λαός είναι «ό υπερασπιστής της θρησκείας», όπως τον χαρακτήρισαν οι Πατριάρχες της Ανατολής το έτος 1848 σε επιστολή τους στον τότε Πάπα Πιο τον Θ', πού ήθελε να υποτάξει και αυτός στο εξουσιαστικό πρωτείο του την Ορθοδοξία. Ό λαός μας, του τόνισαν, «έθέλει το θρήσκευμα αυτού αιωνίως άμετάβλητον και ομοειδές τω των Πατέρων αυτού». Δεν ανέχεται νεωτερισμούς και συμβιβασμούς στην πίστη.

Κατόπιν όλων αυτών το συμπέρασμα μας βγαίνει φυσικά και αβίαστα. Εφόσον ό αυτοέλεγχος παρουσιάζει δείγματα αμβλύνσεως του Ορθοδόξου φρονήματος μας, είναι ανάγκη να μετανοήσουμε. Τί αναφορά θα δώσουμε εν ώρα Κρίσεως στους γενναίους προμάχους της Ορθοδοξίας μας; Πώς θα αντικρίσουμε τον Μέγα Αθανάσιο, τον Μέγα Φώτιο, τον άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά, τον άγιο Μάρκο τον Ευγενικό, πού δεν δέχονταν κανένα συμβιβασμό με τούς αιρετικούς, όσοι μάλιστα τούς χαρακτηρίσαμε ως φανατικούς; Ή Πίστη μας είναι πολύτιμο τάλαντο και δώρο του Θεού ιερό και δεν έχουμε δικαίωμα, όποιοι κι αν είμαστε, να κάνουμε εκπτώσεις και συμβιβασμούς.

«Ο ΣΩΤΗΡ» 15-2-2010

http://aktines.blogspot.com/2011/03/blog-post_851.html