Ορθόδοξη Mπλογκόσφαιρα

Στο τέλος της ημέρας κάθε έμπορος κλείνει ταμείο, για να δει πως πήγαν οι δουλειές του, οι συναλλαγές της ημέρας. Κάθε χρόνο το κράτος ζητάει από τους πολίτες του φορολογική δήλωση, για να ελέγξει τα οικονομικά τους.

Κατά τον ίδιο τρόπο, λοιπόν, και ο κάθε άνθρωπος μια μέρα θα λογοδοτήσει για τις σκέψεις του, τα έργα του και τα λόγια του.

Αλήθεια, είναι αστείο πράγμα να νομίζει κανείς πως εμείς που καθημερινά κρίνουμε πράγματα και πρόσωπα δεν θα κριθούμε ποτέ οι ίδιοι!

Όταν κρίνουμε τους άλλους, κρατάμε τον εαυτό μας στο περιθώριο της ζωής· μακριά από το κέντρο. Για τον καλοδιάθετο άνθρωπο όμως, έρχονται στιγμές -κυρίως το βράδυ ή όταν είναι μόνος του -που, θέλοντας και μη, βάζει τον εαυτό του στο εδώλιο. Υπάρχουν όμως και μερικοί άνθρωποι, οι οποίοι αυτό το δικαστήριο, όπου μάρτυρας και δικαστής είναι ο ίδιος ο άνθρωπος και η συνείδησή του, το αποφεύγουν συστηματικά, αναλώνοντας τον εαυτό τους στην εξωστρέφεια. Προτιμούν οτιδήποτε θα τους έσπρωχνε όλο και περισσότερο σε βαθύτερο σκοτάδι, παρά να αναδυθούν στην επιφάνεια, στο φως.

Η τάση να αρνείται κανείς την ενοχή του ή να την καταστέλλει ή ακόμη να γελοιοποιεί την αμαρτία του, δείχνει από μόνη της τον φόβο της κρίσης. Σήμερα ο άνθρωπος αποφεύγει, του είναι δυσάρεστο, να μιλάει για αμαρτία, κρίση, ευθύνη των πράξεων του, όπως ακριβώς του είναι δυσάρεστο να μιλάει για τον καρκίνο. Όταν κάποτε ο μεγάλος πολιτικός της Αμερικής Daniel Webster (Γουέμπστερ) ρωτήθηκε ποιά είναι η πιο σοβαρή σκέψη που τον απασχόλησε ποτέ, απάντησε: η δική μου ευθύνη απέναντι του Θεού· και η στιγμή που θα λογοδοτήσω για τις πράξεις μου!

Και εμείς, είτε μας αρέσει είτε δεν μας αρέσει, μια ημέρα θα κληθούμε να δώσουμε λόγο για την ζωή μας· πως την αξιοποιήσαμε. Θα το έχετε προσέξει, πως όταν κάποιος ανοίγει θέμα γύρω από υπαρξιακά ζητήματα, οι περισσότεροι συμπεριφέρονται σαν τον Λουδοβίκο τον ΙΣΤ’, ο οποίος απαγόρευε να μιλάνε μπροστά του για τον θάνατο! Και όμως! Όλα τα πέπλα που μέχρι τώρα μας χώριζαν από τον εαυτό μας, από τους άλλους, από τις ψεύτικες δικαιολογίες που προφασιζόμασταν για να διαπράξουμε το κακό, θα πέσουν μπροστά στο μάτι του Θεού που όλα τα βλέπει. Και τότε θα δούμε τον εαυτό μας στην πραγματική του μορφή.

Το γεγονός ότι μια ημέρα ο Θεός θα μας δικάσει δεν είναι τόσο φοβερό, όσο ο τρόπος με τον οποίο καθημερινά σφυρηλατούμε τη ζωή μας.

Όμως! Έχουμε και μια παρηγοριά. Ο ίδιος ο Χριστός μας λέει: Δεν ήρθα στον κόσμο για να τον κρίνω αλλά για να τον σώσω. Η παρούσα ζωή είναι ζωή ελέους, συγχώρησης, συγγνώμης· η μέλλουσα ζωή είναι ο χειμώνας της κρίσεως!

Κάποτε ένας εγκληματίας χάρηκε όταν έμαθε πως ο δικαστής στον οποίο θα παρουσιαζόταν ήταν ο δικηγόρος που κάποτε τον είχε “ξελασπώσει”. Όταν όμως ο δικαστής κάθισε στη καρέκλα, του είπε: Ναι, εγώ είμαι· σε θυμάμαι· τότε ήμουν ένας απλός δικηγόρος και έκανα ό,τι μπορούσα για την αθώωσή σου· μα τώρα πια, όπως βλέπεις, τα πράγματα έχουν αλλάξει· η δουλειά μου δεν είναι πλέον να υπερασπίζομαι αλλά να αποφασίζω. Θα ακούσω μεν τις μαρτυρίες, αλλά η ιδιότητά μου, μου υπαγορεύει να αποφασίζω σύμφωνα με τον όρκο του αξιώματός μου!

Και για μας αδελφοί μου, όσο βρισκόμαστε σ’ αυτή τη ζωή, ο Χριστός είναι ο υπερασπιστής μας. Όταν φτάσουμε στο τέλος της ζωής μας θα είναι ο Κριτής μας. Όσοι στην παρούσα ζωή έζησαν σύμφωνα με το θέλημά Του, εκείνη την ημέρα η συνάντησή τους μαζί Του θα είναι όπως ένας άνθρωπος συναντάει τον αγαπημένο του Πατέρα!

(Αρχιμ.Α.Μ. -Λυχνία Νικοπόλεως, Ιούνιος 2010)