Δεν ξέρω πόσοι γνωρίζετε τον πατέρα Αντώνιο Παπανικολάου. Ξεκίνησε το 1998, όταν ήταν 26 χρονών, να προσπαθεί να βοηθήσει παιδιά και αστέγους και 12 χρόνια μετά έχει καταφέρει να δημιουργήσει τη"Κιβωτό του Κόσμου" ένα μέρος όπου η αγάπη, η φροντίδα, η περίθαλψη και η μόρφωση στα παιδιά, περισσεύει. Ο ίδιος είχε περιγράψει τα πρώτα βήματα αυτού του απίστευτου έργου, ως εξής:
Κοιτάξτε, εγώ έμενα σε μια πολυκατοικία απέναντι από την πλατεία. Έβλεπα λοιπόν ότι δύο - τρεις η ώρα το πρωί, η πλατεία ήταν γεμάτη με παιδιά. Προσπαθούσαμε με τη γυναίκα μου να καταλάβουμε τι γίνεται, πώς είναι δυνατόν να μην ενδιαφέρεται κανείς; Άρχιζα να παίζω μπάσκετ με τα παιδιά. Ιδρώναμε και μετά συζητούσαμε. «Αφού δεν έχουμε παπούτσια, γιατί να μην τα κλέβουμε», μου έλεγαν. Δεν το θεωρούσαν κακό. Έμπαιναν σε ένα πολυκατάστημα και έπαιρναν.
Πάω σπίτι στη γυναίκα μου και της λέω: «Αντί για δύο, μαγείρεψε για πέντε». Μετά για δέκα. Αλλά αυτό το πράγμα δεν οδηγούσε πουθενά. Κάθε μέρα γνώριζα και άλλα παιδιά που είχαν ανάγκη. Τότε αποφασίζω να κάνω το μεγάλο άνοιγμα και να...
... νοικιάσω ένα παλιό καφενείο. Στην οδό Πύλου. Μιλάω και σε κάτι φίλους και δέχονται να τσοντάρουν. Βάλαμε θρανία και φτιάξαμε και μια κουζίνα. Στη αρχή έτρωγαν 20 παιδιά, μετά 30, μετά 50. Βέβαια παγώναμε τον χειμώνα και λιώναμε το καλοκαίρι, αλλά είχαμε επιτέλους έναν χώρο.
Από εκείνη την εποχή μέχρι τώρα η Κιβωτός έχει αλλάξει. Νέο κτήριο, περισσότεροι εθελοντές, με διάθεση να προσφέρουν και παιδιά, πολλά παιδιά από κάθε γωνιά της γης που είχαν την ατυχία να πέσουν θύματα βίας, περιθωριοποίησης, ρατσισμού και την τύχη να βρουν στον δρόμο τους τον παπα Αντώνη και τους εθελοντές του.
Η σημερινή επίσκεψη στη κιβωτό του κόσμου ήταν το καλύτερο δώρο για να κλείσω το 2010 με αισιοδοξία. Καλή μας χρόνια με ευτυχία και δημιουργικότητα!
