Ὄχι στήν ἀπελπισία


Κανες ποτ δν πρέπει ν᾿ ἀπελπίζεται
Κανες ποτ δν πρέπει ν᾿ πελπίζεται, στω κι ν κανε πολλς μαρτίες, λλ ν λπίζει τι θσωθε μ τ μετάνοια.

Το ββ Μάρκου
μαρτία θανάσιμη εναι κείνη γι τν ποία ν­θρωπος μένει μετανόητος. Κανένας δν εναι τόσο γαθς κα σπλαγχνικς σο Θεός. Τν μετανόητο μως οτε Αὐ­τς τν συγχωρε. Πολλυπόμαστε ταν κάνουμε μαρτίες. Τς ατίες τους μως μ εχαρίστηση τς δεχόμαστε».

Το ββ σαΐα
Πρόσεχε, δελφέ, τ πονηρ πνεμα, πο φέρνει τ λύ­­­πη στν νθρωπο. Γιατ εναι φοβερ καταδίωξη πο σο κάνει, μέχρι ν σ ρίξει κάτω. κατ Θεν λύπη, ντί­θετα, εναι χαρ γι σένα, γιατ βλέπεις τναυτό σου ν στέκεται στ θέλημα το Θεο. κενος πο σο λέει: «Πο θ πς γι ν ξεφύγεις; Μετάνοια δν χεις!», ατς εναι ἐ­χ­θρός, πο πασχίζει ν κάνει τν νθρωπο ν γκαταλείψει τνγκράτεια.
Γιατ κατ Θεν λύπη δν ρχεται στν ν­θρω­πο μ πιθετικ ρμή, λλ ερηνικά, κα το λέει: «Μ φο­­βσαι. λα πάλι». Γνωρίζει, βλέπεις, τι νθρωπος εἶ­ναι δύνατος, κα τν δυναμώνει. Μγενναιοφροσύνη ντι­με­­­τώπιζε τος λογισμούς, κα θ σο γίνουν λαφρότεροι. Για­­­­τ ποιον τος φοβται, τν λυγίζουν κάτω π τ βάρος τους. δύναμη κείνων πο θέλουν ν᾿ ποκτήσουν τς ρετές, φανερώνεται σ τοτο: Ν μ μικροψυχήσουν ν συμβε ν πέσουν, λλ πάλι ν ρίχνονται στν γνα.
Κα γαθότητα το Θεο φανερώνεται σ τοτο: ποιαδήποτε ρα πιστρέψει νθρωπος πτς μαρτίες του, τν ποδέχεται μ χαρά, χωρς ν το λογαριάζει τ προ­ηγούμενα σφάλματά του, πως εναι γραμμένο γι τν σωτο υἱὸ (Λουκ. 15:11-32). Ατς φησε τν τροφ τν χοίρων, δη­λαδ τσαρκικά του θελήματα, κα γύρισε ταπεινωμένος στν πατέρα του.
Γι᾿ ατ κι κενος τν δέχθηκε, προστάζοντας μέσως ν το φορέσουν τ στολ τς γνότητας κα τν ρραβνα τς υοθεσίας, πο χαρίζει τ γιο Πνεμα. (πρβλ. Ρωμ. 8:15, 23. Β´ Κορ. 1:22, 5:5. φ. 1:13-14). Γιατ Κύριός μας εναι λεήμων κα θέλει τν πι­στροφ το νθρώπου, καθς επε: «μήν,μν λέγω μν, χαρ γίνεται ν τ οραν, π ν μαρτωλ μετανοοντι» (πρβλ. Λουκ. 15:7).
φο λοιπόν, δελφοί, χουμε τ τόσο μεγάλο λεός Του κα τν πλοτο τς εσπλαγχνίας Του, ςπιστρέψουμε κοντά Του μ᾿ λη μας τν καρδιά. Κι Ατς θ μς δεχθε φιλάνθρωπα κα θ μς κάνει κοινωνος τς αώνιας ζως.
φο μως πιστρέψεις, ν κυριαρχες στν καρδιά σου κα ν μν πέσεις σ κηδία (δηλαδ σπνευματικ χαυνότητα) λέγοντας, «Πς μπορ γώ, νας μαρτωλς νθρωπος, ν φυλάξω λες τςρετές;». μετάνοια μως δν σο ζητάει κάτι τέτοιο. Γιατ ταν νθρωπος φήσει τς μαρτίες του καπιστρέψει στ Θεό, μέσως μετάνοιά του τν ναγεννάει κα το δίνει, σν σ βρέφος, γάλα π τοςγιους μαστούς της, κα τν νατρέφει σν στοργικ μάνα.

Γιατ σο τ βρέφος βρίσκεται στν γκαλι τς μητέρας του, κείνη τ φυλάει κάθε στιγμ π κάθε κακό. Κι ταν κλάψει, το δίνει μέσως τ μαστό της. Μετά, νάλογα μ τν ντοχή του, τ χτυπάει λίγο-λίγο κα τ φοβερίζει, γι ν δεχθε στω κι π φόβο τ γάλα της κα ν μν χει καρδι νυπότακτη.
ν μως βάλει τ κλάματα, τ σπλαγχνίζεται -γιατ π τ σπλάγχνα της βγκε- κα ρχίζει ν τπαρηγορε κα ν τ φιλάει κα ν τ καλοπιάνει, σπου ν δεχθε τ μαστό της. ν κάποιος δείξει στβρέφος χρυσάφι σμι μαργαριτάρια λλα πράγματα το κόσμου τούτου, κεῖ­νο τ
παρατηρε βέβαια μ προσοχή, σο μως βρίσκεται στν γκαλι τς μάνας του, λα τπαραβλέπει προκει­μένου ν θηλάσει.
Κι μες λοιπόν, δελφοί, ς φροντίσουμε γι τος αυτούς μας. ς μείνουμε κάτω π τ σκέπη τς μετά­νοιας κα ς θηλάσουμε γάλα π τος γιους μαστούς της. ς τν φήσουμε ν μς θρέψει κι ς σηκώσουμε τν παιδευτικ ζυγό της, σπου ν᾿ ναγεννηθομε π τ Θεό, γι ν κάνουμε πι τ θέλημά Του κα ν φτάσουμε «ες νδρα τέλειον, ες μέτρον λικίας το πληρώματος το Χριστο» (φ. 4:13).

Το γίου φραμ
Πρόσεχε, δελφέ, γιατ χθρς πολεμάει μ διά­φορους τρόπους τος γωνιστές. Κα πρν μν πραγματο­ποιηθε μαρτία, χθρς τ δείχνει στ μάτια τους πο­λ μικρή. Προπαντς τν πιθυμία τς σαρκικς δονς τόση σήμαντη τν παρουσιάζει πρν γίνει πράξη, στε φαίνεται στν δελφ τι σχεδν δν διαφέρει καθόλου π τ ν το χυθε στ γ να ποτρι κρύο νερό.
Μετ τ διάπραξη τς μαρτίας μως, πονηρς τν παρουσιάζει περβολικ βαρι στ μάτιακείνου πο μάρτησε, σηκώνοντας ναντίον του μύρια κύματα λογισμν, τσι στε, πνίγοντας μέσα σ᾿ατ τ λογικ σκέψη το δελφο, ν τν καταποντίσει στ βυθ τς πελπισίας.
Κι σ λοιπόν, γαπητέ, γνωρίζοντας π πρν ατς τς πανουργίες το χθρο, πρόσεχε μ σγελάσει κα μαρτήσεις. λλ κι ν χεις δη πέσει σ᾿ να παράπτωμα, μν τ συνεχίζεις, πελπισμένος γι τ σωτηρία σου. Σήκω κα γύρνα πίσω στν Κύριο κα Θεό σου.
Κι κενος θ σ᾿ λεήσει. Γιατ Δεσπότης μας εναι οκτίρμων κα λεήμων, μακρόθυμος καπολυέλεος, κα δν περιφρονε σους μετανοον ελικρινά, λλ πρόθυμα κα μ χαρ τος δέχεται.
ταν λοιπν σο λέει χθρός, «Χάθηκες, δν μπορες πι ν σωθες!», σ πές του: «γ χω Θεεσπλαγ­χνο κα μακρόθυμο, γι᾿ ατ κα δν πελπίζομαι
γι τ σωτηρία μου. κενος πο μς φησε ντολ ν συγχωρομε τ συνάνθρωπό μας «ωςβδομηκοντάκις πτά» (Ματθ. 18:22), διος, πολ περισσό­τερο, θ συγχωρήσει τς μαρτίες κείνων ποπιστρέφουν κοντά Του μ᾿ λη τους τν ψυχή». Κι τσι, μ τ χάρη το Θεο, θ λυτρωθες π τν πόλεμο.


π τ βίο τς γίας Συγκλητικς
Τς μελες κα ρθυμες ψυχές, λεγε μακαρία Συγκλητική, κι κενες πο π νωθρότητα δν καταφέρνουν ν προκόψουν στν ρετή, καθς κα σες κυριεύονται εὔ­κο­λα π τν πόγνωση, πρέπει ν τς νθαρρύνουμε. ν μάλι­στα παρουσιάσουν κόμα κι να μικρ καλό, ν τ θαυ­μά­ζου­με κα ν τμεγαλοποιομε. πεναντίας, κα τ πι σοβαρ κα μεγάλα σφάλματά τους, ν τ χαρακτηρίζουμε μπροστά τους σν πολ μικρ κι σήμαντα.
Γιατ διάβολος, πο θέλει λα ν τ διαστρέφει γι ν μς κολάσει, προσπαθε ν κρύβει πτος γωνιστς κα τος πιμελες στν σκηση τς μαρτίες τους, κάνοντάς τους ν τς ξεχνον, γι ντος ρίξει τσι στν περηφάνεια. ν, ντίθετα, στς ρχάριες κα ἀ­στε­ρέωτες ψυχς παρουσιάζειξογκωμένα τ μαρτήματά τους, γι ν τς ρίξει σ πελπισία.
Ν πς πρέπει λοιπν ν παρηγορομε τς ψυχς ατς πο κλονίζονται: Ν τος θυμίζουμε τνπέραντη συμπάθεια κα γαθότητα το Θεο. Ν τς βεβαιώνουμε πς Κύριός μας εναι πολυέλεος κασπλαγχνικς κα μακρόθυμος, τοιμος πάντα ν νακαλέσει τν καταδίκη τν μαρτωλν νθρώπων (πρβλ. ωλ 2:13).
Σ᾿ ατς τς ψυχς ν φέρνουμε κα μαρτυρίες π τς γιες Γρα­φές, πο ν φανερώνουν τνπροσμέτρητη συμπάθεια το Θεο σ᾿ κείνους πο μάρτησαν κα μετανόησαν. Ν τος λέμε, γιπαράδειγμα:
Πς Ραβ ταν πόρνη, λλ σώθηκε χάρη στν πίστη της (ησ. Ναυ 2:1 κ.. βρ. 11:31). Πς Παλος ταν διώκτης, γινε μως σκεος κλογς. Κα πς λστς λεηλατοσε κα σκότωνε, λλ μ᾿ναν του μόνο λόγο νοιξε.

0 Comments:

Post a Comment