Ἡ διδαχὴ μίας κοινῆς γυναίκας

σιος φραμ Σύρος, περίφημος διδάσκαλος το σκητισμο, ποφάσισε κάποτε ν' φήσει γι λίγο τν πολυπόθητη συχία του στν ρημο κα ν κατέβει στν πόλη. Εχε πιθυμία ν προσκυνήσει τ για λείψανα, πο βρίσκονταν τότε στν δεσσα τς Συρίας, λλ κα ν συναντηθε μ κκλησιαστικος νδρες, γι νσυζητήσει μαζί τους δογματικς λήθειες. Ζοσε σ μία ποχή, πο ρθ πίστη χτυπιόταν π’ λες τς μερις π φοβερς αρέσεις...
- Κύριε, προσευχήθηκε προτο ξεκινήσει, στελε μου μπροστά μου, καθς θ περντν πύλη τς πόλεως, ναν νθρωπο πο ν μ διδάξει.
Μ τ στιγμ πο μπαινε στν πολυάνθρωπη δεσσα, πρτος νθρωπος ποβρέθηκε στ δρόμο του, ταν μία κοιν γυναίκα, πο στάθηκε κα τν κοίταζεδιάντροπα. σιος παραπονέθηκε στν Κύριο, πο παραχώρησε ν βρε τντίθετο π’ τι εχε ζητήσει. στερα γύρισε αστηρ τ βλέμμα του στ γυναίκα κατς επε πότομα, γι ν τς προκαλέσει κάποια συστολή:
- πορ πς δν κοκκινίζεις π ντροπ πο τολμς ν μ κοιτάζεις μ τόση πιμονή.
- γ το ποκρίθηκε κείνη μ' τοιμότητα, κάνω ατ πού μου ταιριάζει. π τν πλευρά σου πλάστηκα, σένα πρέπει ν κοιτάζω. Το λόγου σου μως, πο πλάστηκες π τ χμα, καλ θὰ...
κάνεις ν χεις διαρκς τ βλέμμα σου ριγμένο σ' ατό.
Παίρνοντας τόσο σωστ πάντηση μέγας σιος, εχαρίστησε μ' εγνωμοσύνη τν Θεό. Πι φέλιμη διδασκαλία π’ ατ δν το χρειαζόταν πλέον.

0 Comments:

Post a Comment