ΑΠΟΦΘΕΓΜΑΤΑ ΚΑΙ ΝΟΥΘΕΣΙΕΣ
π. Εὐσεβίου Γιαννακάκη
* Η μεγαλύτερη δύναμις στὴν ὑδρόγειο σφαίρα εἶναι ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ.
Νὰ εἴμαστε ἀχόρταγοι γιὰ τὴ θεία Χάρη. Νὰ μὴ χορταίνουμε.
Ὅταν ἔρχεται ἡ θεία Χάρη, θὰ στεκόμαστε μὲ αὐτοσυγκέντρωση, αὐτοέλεγχο, προσευχή.
Μὲ τὴ συνεχῆ προσπάθεια ἡ κάθε ψυχή, μὲ θέληση ἀγαθὴ καὶ μὲ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ, προάγεται καὶ προκόπτει στὴν ἀρετὴ καὶ στὴν ἁγιότητα.
*
* Όποιος ἀγωνίζεται κατὰ τῆς ἁμαρτίας, γράφει τὶς ὡραιότερες σελίδες στὸ βιβλίο τοῦ Θεοῦ. Γιατί ὅλα γράφονται ἐκεῖ.
Ὅσοι ἔφυγαν μὲ ἀρετή, τοὺς ἔτυχε μεγάλη ὑποδοχὴ στὸν οὐρανό.
Μόνιμος ὑπάλληλος, σοὺ λέει, στὸ Δημόσιο. Τί εἶναι αὐτὸ μπροστὰ στὴν αἰωνιότητα; Ἔχουμε ἐξασφαλίσει θέση μονιμότητας Ἐκεῖ;
Ὅλο καὶ νὰ προσθέτουμε ἕνα κομμάτι στὴ γέφυρα τῆς ἁγιότητος ποὺ θὰ μᾶς ὁδηγήσει στὸν οὐρανό.
* Ο πονηρὸς ψιθυρίζει τὴν ἀπιστία. Οὔτε ἕνα γιώτα δὲν θὰ παραλειφθεῖ ἀπὸ ὅσα εἶπε ὁ Κύριος. Ὑπάρχει κόλαση καὶ Παράδεισος. Καὶ μάλιστα ἐμεῖς οἱ πιστοὶ θὰ κριθοῦμε ...
αὐστηρότερα.Πνευματικὰ συνεργεῖα οἱ ἀκολουθίες.
* Ἡ νοερὰ προσευχὴ πρέπει νὰ γίνεται ἀνὰ πάσαν στιγμή. Δὲν ἔχει σημασία ἂν εἶναι ἐντατικὴ ἢ ἀδύνατη. Στὸ δρόμο, στὸ αὐτοκίνητο ποῦ ξέρει ὁ καθένας τί κάνεις, ἂν εἶσαι προσηλωμένος στὸ Θεό; Νοῦς, στόμα, καρδιὰ κύκλο ἢ νοερὰ προσευχή. Χάνεται ὁ λογισμός. Ἀπομονώνεται, ἐξαφανίζεται.
* Η προσευχὴ νὰ γίνεται. Ἔστω καὶ τυπική, πού σου ψιθυρίζει ὁ διάβολος ὅτι εἶναι ξηρὴ καὶ τυπική.
* "Εἴσελθε εἰς τὸ ταμιεῖον σου, ὅταν προσεύχη, καί... ἀποδώσει σοὶ ἐν τῷ φανερῶ". (Μάτθ. 6, 6). Νὰ κλείσουμε ὄχι μόνο τὴν πόρτα τοῦ δωματίου μας, ὅταν θέλουμε νὰ προσευχηθοῦμε, ἀλλὰ νὰ κλείσουμε καὶ τὰ αὐτιά μας καὶ τὴ σκέψη καὶ ὅλες τὶς αἰσθήσεις τοῦ ἑαυτοῦ μας. Νὰ τὰ ξεχάσουμε ὅλα, νὰ εἶναι νεκρὰ τὴ στιγμὴ ἐκείνη καὶ μόνο μὲ τὸ Θεὸν τὸν Ἄπειρο, τὸν Ἕνα, τὸν Πολυέλεο, τὸν Πολυεύσπλαγχνο Θεὸ νὰ μιλοῦμε. Ἐκείνη τὴ στιγμὴ νὰ ζοῦμε μόνο τὸν Θεό. Κατὰ τὸ σῶμα νὰ μὴ ζοῦμε. Αὐτὸ ζητᾶ, ὅταν λέει "κλείσας τὴν θύραν σου"' τὴ θύρα τῶν αἰσθήσεών μας ἐννοεῖ.
Νὰ προσευχώμεθα, νὰ προσευχώμεθα, νὰ προσευχώμεθα. Στὴν ἐργασία μας, στὸ δρόμο, στὸ αὐτοκίνητο, παντοῦ. Τὸ πρωί, ὅταν ξυπνήσουμε, πρῶτα προσευχή, πάντα προσευχή. Τὴν εὐχὴ νὰ λέμε πολλὲς φορές, στὸ δρόμο, στὸ σχολεῖο, στὴν ἐργασία μας. Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησον μέ, τὸν ἁμαρτωλόν. Τότε νιώθουμε τὸν ἑαυτὸ μᾶς γεμάτο καὶ ὁ Θεὸς δίνει πλούσια τὴ Χάρη Του...
* Η Χάρις τοῦ Θεοῦ «ἡ τὰ ἀσθενῆ θεραπεύουσα»12. Ὅταν ἐμεῖς ἀγωνιζόμαστε γιὰ ἁγνὴ καὶ καθαρὴ ζωή, μὲ προσευχή, Ἐξομολόγηση, θεία Κοινωνία, τότε δίνει πλούσια τὴ Χάρη Του, ποὺ ἀρδεύει τὴν ψυχή, ὅπως τὸ νερὸ ζωογονεῖ τὰ πάντα. Ὁ ἀδύναμος ἄνθρωπος ποὺ πέφτει, τρεκλίζει, ὅσο κι ἂν τὸν πολιορκεῖ ἡ ἁμαρτία, νὰ ἀγωνίζεται. Νὰ μὴν τὸ βάζει κάτω. Νὰ λέει: ὁ Θεὸς εἶναι κοντά μου, μαζί μου. δεν θὰ μ’ ἀφήσει...
* "Πνεῦμα... περιέργειας καὶ ἀργολογίας μὴ μοὶ δῶς"13. Βάλαμε ποτὲ κανένα βράδυ τὸν ἑαυτό μας, ἀδελφοί μου, στὸ σκαμνὶ νὰ τὸν ἐξετάσουμε γι’ αὐτὰ τὰ δύο;
Περιέργεια: Προσπαθοῦμε νὰ δοῦμε, ν’ ἀκούσουμε τί κάνει ὁ ἅ, πῶς κινεῖται ὁ β, κ.λπ. Καὶ ὕστερα ἀπ’ αὐτὸ σχηματίζονται στὸ μυαλὸ μᾶς τόσες ἄσχημες εἰκόνες, ποὺ δὲν μποροῦμε νὰ προσευχηθοῦμε.
Ἀργολογία: "Πᾶν ρῆμα ἀργὸν ὁ ἐὰν λαλήσωσιν οἱ ἄνθρωποι, ἀποδώσουσι λόγον ἐν ἡμέρα κρίσεως" (Μάτθ. 12, 36). Ἡ ἀργολογία συνορεύει μὲ τὴν κατάκριση, μὲ τὴ συκοφαντία. Λέμε - λέμε, ἀραδιάζουμε, ψάχνουμε νὰ βροῦμε τὸ κουσούρι τοῦ καθενὸς καὶ εἴμαστε ἕτοιμοι νὰ ἐξαπολύσουμε φαρμακερές, καυτές, δαγκωτὲς κουβέντες ἐναντίον του.
Ἀπὸ κάθε γωνιὰ τῆς γὴς τόσες ἄσχημες ἀναθυμιάσεις ἀνεβαίνουν στὸ θρόνο Του... Κι ὅμως ὁ Θεὸς ἀγαπάει, ἀνέχεται, μακροθυμεῖ. Μὲ τὸν πόνο, μὲ τὴ δοκιμασία ἐπισκέπτεται τοὺς ἀνθρώπους, καὶ ὅσοι ἔχουν καλὴ διάθεση ὁμολογοῦν τὰ σφάλματά τους ἐνώπιόν του Πνευματικοῦ, χύνουν δάκρυα, γίνονται ἄλλοι ἄνθρωποι. αυτοί, πού, ἂν τοὺς γνωρίζαμε λίγα χρόνια πρίν, θὰ τοὺς βομβαρδίζαμε μὲ τὰ λόγιά μας.
* Στα Μοναστήρια ἀφιερώνουν τὴ μία ἡμέρα γιὰ τοὺς ἀρρώστους, τὴν ἄλλη γιὰ τὴ νεολαία, τὴν ἄλλη γιὰ τὴν κατάσταση ποὺ ἐπικρατεῖ σήμερα. Προσεύχονται καὶ κάνουν κομποσχοίνια... Ἂς ἀφιερώσουμε κι ἐμεῖς μία ἡμέρα τὴν ἑβδομάδα, τὴν Τετάρτη ἢ τὴν Παρασκευή. να μὴ μιλᾶμε, ἀλλὰ νὰ κάνουμε προσευχὴ γιὰ τὴν κατάσταση τὴ σημερινή. Νὰ μὴ μιλᾶμε καθόλου. μόνο τὰ ἀναγκαία, τὰ ἐπαγγελματικὰ νὰ λέμε. Νὰ γονατίσουμε, νὰ προσευχηθοῦμε, νὰ κάνουμε κομποσχοίνι. να δεῖτε, θαῦμα θὰ γίνει, ἀδελφοί μου...
* Νὰ σηκώνεται τὸ πρωὶ ὁ πιστός, νὰ γονατίζει καὶ νὰ λέει: «Κύριε φύλαξε μὲ ἀπὸ τὴν περιέργεια καὶ τὴν ἀργολογία. Θέλω νὰ εἶμαι οἰκοδομητικός, καὶ γιὰ τὸν ἑαυτόν μου καὶ γιὰ τοὺς ἄλλους. Νὰ οἰκοδομοῦμαι καὶ νὰ οἰκοδομῶ. Μὲ τὴν ἐμφάνισή μου, μὲ τὰ λόγιά μου, μὲ τὴν προβολή μου, μὲ τὴ γλώσσα μου νὰ οἰκοδομοῦμαι καὶ νὰ οἰκοδομῶ τοὺς ἄλλους». Πόσο ὡραῖο θὰ ἦταν! Τί κοινωνία θὰ εἴχαμε, τί Ἐκκλησία θὰ εἴχαμε!
* Οι ἱερεῖς εἶναι ταχυδρόμοι τοῦ οὐρανοῦ. Ἐμεῖς τί κάνουμε; Ὅταν ὁ ταχυδρόμος φέρνει τὸ γράμμα, βλέπουμε τὸν ταχυδρόμο ἢ τὸ γράμμα; Ὁ ἱερέας εἶναι φωτιὰ ποὺ καίει.
* «Ἐν ὅλη ψυχή σου εὐλαβοὺ τὸν Κύριον καὶ τοὺς ἱερεῖς αὐτοῦ θαύμαζε» (Σόφ. Σείρ. ζ', 29). Ὅποιος δὲν εὐλαβεῖται μὲ ὅλην τὴν δύναμιν τοῦ εἶναι τοῦ τὸν Κύριον καὶ δὲν εἶναι ὑποτεταγμένος στοὺς ἱερεῖς, δὲν ἔχει τὴν χάριν τοῦ Θεοῦ καὶ ἑπομένως εἶναι μακριὰ ἀπὸ τὴν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ.
*
* Καλείται ὁ ἄνθρωπος τακτικὰ νὰ πλησιάζει τὸ Ποτήριο τῆς Ζωῆς. Ἡ καλύτερη καὶ ἁγιώτερη πρόσκληση... «Μετὰ φόβου Θεοῦ, πίστεως καὶ ἀγάπης προσέλθετε» λέει ὁ ἱερεύς, ὄχι «ἀπέλθετε»!.. Παίρνουμε Χριστὸ Ἐσταυρωμένο καὶ Ἀναστημένο. Καὶ τότε ὅλα τὰ δύσκολα σημεῖα δὲν ἔχουν καμιὰ θέση στὴ ζωή μας... Ἀκτινοβολοῦμε καὶ μοσχοβολᾶμε ἀπὸ ζωὴ Χριστοῦ. Καὶ ἀπολαμβάνουμε τὴ χαρὰ τοῦ Οὐρανοῦ ἀπὸ ἐδῶ, γιατί «ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ ἐντὸς ἠμῶν ἐστιν».
«Εἶμαι πολὺ ἄρρωστος Κύριε, νὰ λέει, δέξαι μέ, ὡς βαριὰ ἄρρωστο, ὡς ἑτοιμοθάνατο». Ἔτσι πρέπει νὰ πιστεύει ὅταν πλησιάζει τὸ Ποτήριον τῆς Ζωῆς. Καὶ ἔχει ἀνάγκη, πολλὴ ἀνάγκη νὰ πάρει Σῶμα καὶ Αἷμα Κυρίου, γιὰ νὰ δυναμώσει τὸν ἑαυτόν του. Γιὰ νὰ νικήσει τὸν ἑαυτόν του. Γιὰ νὰ ἀγωνισθεῖ καλύτερα.
* «Νῆφε ἐν πάσι». Ἄγρυπνος σὲ ὅλα. Ἄνθρωποι ποὺ τοὺς ἐπισκέφθηκε ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ καὶ δὲν πρόσεξαν ἔγιναν κοσμικότεροι ἀπὸ τοὺς κοσμικούς. Ὁ χειρότερος ἄνθρωπος στὴν κοινωνία μπορεῖ νὰ γίνει αὐτὸς ποὺ δοκίμασε τὴν Χάρι τοῦ Θεοῦ καὶ μετὰ δὲν πρόσεξε.
* Καὶ μόνος του νὰ εἶναι κανεὶς ἀνάμεσα στοὺς κοσμικούς, ἂν εἶναι σωστὸς χριστιανός, μεταβάλλει τὸ κοσμικὸ αὐτὸ περιβάλλον σ’ ἕνα κομμάτι τοῦ Παραδείσου.
*
* Νὰ ἀναγκάζουμε τὸν ἑαυτό μας στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ.
* Ὅταν βρισκόμαστε σὲ δίλημμα τί νὰ κάνουμε, καὶ μικρὸ παιδὶ νὰ ρωτᾶμε.
* Νὰ ἐνταφιάσουμε τὸν κακὸ ἑαυτό μας γιὰ νὰ ἀναστηθοῦμε. Διαφορετικὰ θὰ ζοῦμε στὸ αἰώνιο σκοτάδι.
* Χρειάζεται χειρουργικὴ ἐπέμβασις στὰ πάθη.
* Θέλει πολλὴ δύναμη νὰ μὴν εἴμαστε φίλοι μὲ τὸν ἑαυτούλη μας.
* Θερμόμετρο πνευματικῆς ζωῆς νὰ βάζουμε, γιὰ νὰ βλέπουμε ἂν προαγόμεθα.
* Πάνω στὰ νευρά, πάνω στὸ θυμό, στὴν ταραχή, ἐπάνω στὸ σεισμό, στὸν πειρασμό, βλέπει κανεὶς τὸν ἑαυτὸ τοῦ καλύτερα. Βλέπει καὶ γνωρίζει ὁ ἀγωνιστής, ἡ ἀγωνίστρια, τὸν ἑαυτὸ τοῦ καλύτερα. Ἅμα δὲ συνέβαινε νὰ θυμώσει, νὰ νευριάσει, θὰ ἤξερε τί εἶναι, γιὰ νὰ ἀρχίσει νὰ λαμβάνει μέτρα κατὰ τοῦ κακοῦ ἑαυτοῦ του;
* Να βάζει ὁ πιστὸς κλεῖθρα στὸν κακὸ ἑαυτό του, κλεῖθρα στὴ σκέψη του, κλεῖθρα στὸ νοῦ του.
* Δὲν εἶναι ἡ ζωὴ καρναβάλι καὶ ἐπιπολαιότης. Εἶναι ζωὴ τὴν ὁποία περιμένει ὁ οὐρανός.
* Παλαίστρα εἶναι ἡ ζωή. δεν εἶναι τίποτε ἄλλο.
* Δὲν εἶναι εὔκολο νὰ τελειώσουμε τὸ πανεπιστήμιο, τὴν ἀκαδημία, ἢ νὰ μάθουμε δύο-τρεῖς ξένες γλῶσσες. Ἀλλὰ τὸ νὰ κλείνουμε τὸν Οὐρανὸ στὴ σκέψη μᾶς εἶναι πολὺ εὔκολο. Ἀρκεῖ νὰ τὸ θέλουμε.
*
* Ἡ ἀγάπη ἐκδηλώνεται περισσότερο στὴν πτώση τοῦ ἄλλου.
* Καλεῖσαι νὰ γίνεσαι συμπαθὴς στὶς πτώσεις τῶν ἄλλων.
* Ἂν βλέπουμε κάτι ἄσχημο στὸν ἀδελφό μας, στὸ συνάνθρωπό μας νὰ μὴ μιλᾶμε καθόλου... νὰ προσευχόμαστε.
* Ἡ μεγαλύτερη μορφὴ ἀγάπης εἶναι νὰ προσεύχεσαι γιὰ κάποιον ποὺ δὲν τὸ ξέρει...
* Ἔχει μεγάλη ἀξία ἡ προσευχή, ὅταν ἐπεκτείνεται καὶ σὲ ἀνθρώπους ποὺ δὲν ἔχουν γιὰ μᾶς καλὴ γνώμη. Δυνατὸν νὰ μᾶς ἀντιπαθοῦν εἴτε ἀπὸ ἄγνοια εἴτε γιατί ζοῦν μακριὰ ἀπὸ τὸν Θεό. Καὶ ὄχι νὰ λέει κανεὶς δύο λόγια, ἀλλὰ μὲ τὴν καρδιά του, μὲ πραγματικὴ ἀγάπη. Ὁ πιστὸς ποὺ φεύγει ἀπὸ αὐτὴ τὴν ζωή, πόση χαρὰ νιώθει γιὰ τὸ ὅτι προσευχόταν γιὰ κάποιον ποὺ δὲν τοῦ φέρθηκε καλά!..
* Δὲν ἀφήνει ὁ πιστὸς τὸ συγγνώμη γιὰ αὔριο.
* Δὲν ζεῖ τὴ θεωρία ὁ πνευματικὸς ἄνθρωπος ἀλλὰ τὴ θυσία.
* Ἡ πίστις καὶ ἡ ἐλπίδα εἶναι γιὰ τὴ γῆ. Ἡ ἀγάπη θὰ μᾶς συνοδεύσει ἕως τὸν οὐρανό, ἕως τὴ θέση ποὺ θὰ ἀπολογηθοῦμε.
* Ελεημοσύνη δὲν εἶναι μόνο νὰ δώσεις ἕνα κομμάτι ψωμί. Ἐλεημοσύνη εἶναι νὰ πεῖς καὶ μία κουβέντα καλή. Ἐκείνη θὰ μείνει περισσότερο. Τὸ ψωμὶ θὰ τὸ φάει, πάει. Μία κουβέντα σωστὴ καλὴ ποὺ θὰ πεῖς, μὲ τὴν ἀρετή σου, μὲ τὴν ἁγιότητά σου, αὐτὴ θὰ μείνει. Αὐτὴ ἀποτελεῖ ὑπέροχη ἐλεημοσύνη.
*
* Ο ἐγωισμὸς σὰν τὴν μπουλντόζα γκρεμίζει ὅλες τὶς ἀρετές.
Νὰ ἀπουσιάζει ἡ ἀντωνυμία «ἐγώ». Τις ἀρετές μας θὰ ἐκτιμήσει ὁ Θεὸς καὶ ὄχι τὶς ἱκανότητες.
* Εἶναι ἔκδηλος ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ στοὺς ταπεινοὺς ἀνθρώπους. Τὸ βλέπουμε σὲ κληρικοὺς καὶ λαϊκούς.
* Εἶναι ἄριστο νὰ ἔχουμε τὴ συναίσθηση ὅτι εἴμαστε μηδέν. Διαφορετικά, ἂν πιστεύουμε ὅτι ἔχουμε ἀρετὴ ἔστω καὶ λίγη, φουσκώνουμε ἀπὸ ἐγωισμό.
* Ἐκδήλωση τοῦ ἐγωισμοῦ εἶναι ἡ πολυλογία, ἀλλὰ καὶ ἡ σιωπὴ πολλὲς φορές. Νὰ πετύχει κανεὶς τὸ μέτρο. Νὰ μιλάει ὅταν πρέπει. Νὰ εἶναι εὐχάριστος. Νὰ λέει τὰ οἰκοδομητικά, τὰ ἅγια. Νὰ λέει κάθε μέρα καὶ λιγότερα. Νὰ θεωρεῖ τὸν ἑαυτὸ τοῦ χειρότερο ἀπὸ ὅλους. Νὰ μὴ λέει «μου φταίει ὁ ἕνας, μοῦ φταίει ὁ ἄλλος». Ὁ ὀλιγόλογος προκόπτει σὲ σύνεση καὶ διάκριση.
* «Μετανοεῖτε. ήγγικε γάρ...»
Τὸ πρῶτο κήρυγμα τοῦ Κυρίου... Ὄχι ἁπλῶς δάκρυα στὸ ἐξομολογητήριο, ὄχι ἁπλῶς κατάθεση καὶ ὁμολογία. Μετάνοια. αλλαγὴ ζωῆς. Νὰ καταθέσουμε τὸ ξίφος τοῦ ἐγωισμοῦ. Μαστίζει ὁ ἐγωισμὸς τὴν κοινωνία, τὶς οἰκογένειες. Καρκίνος ὁ ἐπάρατος ἐγωισμός. Καὶ ἐμεῖς οἱ μοναχοί, οἱ μοναχὲς κι ἐσεῖς οἱ λαϊκοί, ὅλοι νὰ ἀλλάξουμε ζωή, νὰ πολεμήσουμε τὸν ἐγωισμό.
* Ἔχει δύναμη ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ, ἔχει πολὺ μεγάλη δύναμη. Καὶ ἂν βλέπουμε τὸν ἑαυτὸ μᾶς ἀμετάβλητο σὲ μερικὰ σημεῖα, αὐτὸ πρέπει πολὺ νὰ τὸ προσέξουμε, γιατί ἴσως ἐμεῖς νὰ μὴν ἀνοίγουμε τὴν πόρτα τῆς ψυχῆς μας μὲ τὴ μετάνοια τὴ σωστή, μὲ τὴ δυνατὴ μετάνοια.
* Εάν βλέπουμε καὶ παρατηροῦμε στὸν ἑαυτὸ μᾶς στασιμότητα, αὐτὴ εἶναι ἡ αἰτία: Στυλωνόμαστε στὸ ἐγωιστικὸ σκαπάνι τοῦ ἑαυτοῦ μας καὶ δὸς τοῦ βάλλουμε κατὰ τῶν ἄλλων. Ὑπαγορεύει ὁ ἐγωιστικὸς λογισμὸς καὶ λαλεῖ τὸ στόμα, λαλεῖ ἡ γλώσσα ἄπρεπα καὶ ἀνόητα καὶ ἀνύπαρκτα πράγματα.
* Πάντα στὸν ἀγώνα μας. Νὰ μὴν ἀπαιτοῦμε ἀπὸ τοὺς ἄλλους. Ἀλλὰ νὰ κοιτᾶμε ἐμεῖς πῶς θὰ προσφέρουμε τὸν ἑαυτό μας στοὺς ἄλλους.
* Ὅποιος δὲν παραπονεῖται καὶ δὲν ἔχει ἀπαιτήσεις, ἔχει τὴ Χάρη τοῦ Θεοῦ.
* Τί ὡραῖο πράγμα εἶναι νὰ μὴν κάνει ὁ ἄνθρωπος κανένα παράπονο! Μόνο γιὰ τὸν ἑαυτό του νὰ κάνει παράπονο καὶ ποτὲ γιὰ τὸν ἄλλο. Ἡ ἐπιτυχία ἐκεῖ βρίσκεται. Νὰ στέκεται, νὰ βλέπει καὶ νὰ ἐλέγχει τὸν ἑαυτό του. Νὰ παρατηρεῖ καὶ νὰ ἀηδιάζει τὸν ἑαυτό του. Ἐκεῖ εἶναι ὁ Θεός. Ἐκεῖ εἶναι ὁ Χριστός, ἡ εἰρήνη, ἡ γαλήνη, τὰ πάντα.
Γι’ αὐτό, «στῶμεν καλῶς». Νὰ βάλουμε φράγμα, δυνατὸ φράγμα. Διότι νοθεύει ὁ λογισμὸς ὁλόκληρο τὸν ἑαυτό μας, νοθεύει τὴ ζωή μας. Τὴ νοθεύει καὶ τὴν ἀχρηστεύει. Συμφέρει; Δὲν συμφέρει.
Ἅμα μὲ τὸν Θεὸ κουβεντιάζουμε φεύγουν οἱ λογισμοί.
*
* Ουαί καὶ ἀλίμονο, ἐὰν περάσει ἡ ἰδέα ἀπὸ κανέναν ὅτι δὲν ἔχουμε ἐλλείψεις καὶ δὲν ἔχουμε ἐλαττώματα. Καὶ ὅταν μᾶς λένε καλὰ λόγια, μᾶς ἐγκωμιάζουν, μᾶς ἐπαινοῦν, τότε περισσότερο νὰ ταπεινωνώμεθα. Ἂν μᾶς ἔρχεται μία ὡραία σκέψη κατανύξεως, νὰ νιώθουμε ἀκόμη πιὸ ταπεινοί. "Θεέ μου, Σ’ εὐχαριστῶ γι’ αὐτὴ τὴν σκέψη. Ἐγὼ εἶμαι ἕνα μηδενικό". Κάθε καλὴ σκέψη ἔρχεται ἀπὸ τὸν Κύριο, δὲν εἶναι δική μας.
* Ταπείνωση! Αὐτὸ ποὺ ἐπικρίνει καὶ ἀποστρέφεται ὁ Θεὸς εἶναι ἡ ὑπερηφάνεια, ἡ ἰδέα ποὺ ἔχουμε γιὰ τὸν ἑαυτό μας...
* Ο ταπεινὸς ἄνθρωπος διακρίνεται παντοῦ. Καὶ στὰ λόγια του καὶ στὸ βάδισμά του καὶ στὸ φαγητό του καὶ στὸν ὕπνο του. Δὲν διαπληκτίζεται, δὲν θυμώνει, δὲν νευριάζει, δὲν διεκδικεῖ καλὰ καὶ σώνει τὸ δίκιο του. Προκειμένου νὰ χάσει τὴν εἰρήνη καὶ τὴ γαλήνη του καὶ νὰ τὰ χαλάσει μὲ τὸν Θεό, παραιτεῖται. Στέκει στὴν Ἄκρα ταπείνωση τοῦ Κυρίου.
*
* Ἡ στενοχώρια καὶ ἡ ἀπογοήτευση ἔρχονται, ὅταν στηριζόμαστε στὸν ἑαυτό μας καὶ στὶς δικές μας δυνάμεις. Νὰ τὰ ἀφήνουμε ὅλα μὲ ἐμπιστοσύνη στὰ χέρια τοῦ Θεοῦ καὶ στὴν ἀγάπη Του νὰ τὰ τακτοποιήσει.
* Νὰ ἀποφεύγουμε τὴ μελαγχολία ὅπως ὁ διάβολος τὸ λιβάνι. Ἡ μελαγχολία ξεκινάει ἀπὸ τὸν ἐγωισμὸ καὶ τὸ ἀπαιτητικὸ πνεῦμα.
* Διαμέσου τῶν δοκιμασιῶν ὁ ἄνθρωπος λαμπικάρεται.
* Νὰ μποροῦμε ν’ ἀντιμετωπίζουμε τὶς δυσκολίες μὲ δοξολογία εἰς τὸν Θεόν. Μὲ τὸ «δόξα Σοι ο Θεός».
* Κάτω ἀπὸ τὰ μαρτύρια ποὺ ὑφίστατο ὁ Ἅγιος Δημήτριος, κρυβόταν ὁ Ἅγιος. Πίσω ἀπὸ τὸ μαρτύριο ποῦ περνάει ὁ καθένας ἀπὸ ἐμᾶς, ὑπάρχει ἕνας ἅγιος;
* Χρειάζεται ἐσωτερικὴ καλλιέργεια, γιὰ νὰ ἀγαπήσουμε τὰ δύσκολα σημεῖα... αὐτὰ οἰκοδομοῦν.
* Ὅλα βοηθᾶνε τὸ Χριστιανό. Καὶ οἱ ἀρρώστειες καὶ οἱ πειρασμοὶ καὶ οἱ δυσκολίες. Ἀρκεῖ νὰ τὰ ἀντιμετωπίζει μὲ πλήρη τὴν πεποίθηση καὶ ἐμπιστοσύνη ὅτι ὅλα τὰ κατευθύνει ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ.
* Ἂν καμιὰ φορᾶ κάποιος συναντήσει ἕνα πειρασμό, νὰ μὴν τοῦ φερθεῖ κάποιος καλά, νὰ μὴν τοῦ μιλήσει καλά, νὰ πεῖ: «Τί ὡραία ποὺ εἶναι! Εὐχαριστῶ, Θεέ μου. Ἐπέτρεψες νὰ συμβεῖ αὐτὸ γιὰ νὰ βλέπω καλύτερα τὸν ἑαυτό μου...». Ἅμα κατορθώσουμε καὶ ἀποτυπώσουμε στὴ σκέψη μας, στὴν καρδιά μας καὶ στὴ ζωή μας τὸ Σταυρὸ τοῦ Κυρίου, τὸν Ἐσταυρωμένο Ἰησοῦ, ὅποια δυσκολία κι ἂν συναντήσουμε, δὲν θὰ σταθοῦμε. Ἰησοῦς! Ὑπάρχει καλύτερο ὄνομα; Ὄνομα τυπωμένο στὸ κέντρο τῆς ζωῆς μας.
*
* Ὁ πόνος εἶναι μαργαριτάρι. Εἶναι ὁ κρίκος ποὺ σὲ ἑνώνει μὲ τὸν Θεόν.
* Εὐεργετικὸς ὁ καρκίνος. Ὁδηγεῖ σὲ μετάνοια.
* Χαρὰ σὲ κεῖνον ποὺ εἶναι ἕτοιμος κι ἂς ἔχει καρκίνο. Στὰ χέρια τοῦ Θεοῦ εἴμαστε. Ὁπωσδήποτε μία μέρα θὰ φύγουμε. αυτὸ εἶναι βέβαιο. Πιὸ φοβερὸς εἶναι ὁ καρκίνος τῆς ψυχῆς, ἡ ἁμαρτία, τὸν ὁποῖο οὐδόλως ὑπολογίζουν οἱ κοσμικοὶ ἄνθρωποι.
* Είτε πέντε χρόνια ζήσει κανείς, εἴτε ἑκατὸν πέντε δὲν ἔχει σημασία. Ἀξία ἔχει ἡ ὑγεία τῆς ψυχῆς.
Χαρὰ σ’ αὐτοὺς ποὺ ἀντιμετωπίζουν τὴν περίπτωση τῆς ἀσθενείας μὲ μετάνοια. και εἴτε ζήσουν εἴτε ὄχι, θὰ εἶναι ἕτοιμοι. Ὁ Κύριος περιμένει. Περιμένει στὸ φρέαρ τοῦ Ἰακὼβ τὴν κάθε ψυχή, ὅσο ἁμαρτωλὴ κι ἂν εἶναι. Περιμένει ν’ ἀδειάσει στὸ ἐξομολογητήριο τὸ θολὸ νερὸ τῆς ψυχῆς της καὶ νὰ γεμίσει μὲ νερὸ καθαρό, ὥστε νὰ μὴ διψάσει στὴν αἰώνια ζωή.
*
* Ακόμη κι ὅταν ἀδικούμαστε νὰ μὴν παραπονούμαστε. Εὐκαιρία εἶναι.
* Καὶ νὰ μᾶς ποῦν μία κουβέντα νὰ μὴ σταθοῦμε. Ὁ Κύριος καρφώθηκε πάνω στὸ Σταυρό. Κι ὅμως «ἐσιώπα». Ἐμεῖς γιατί διαμαρτυρόμαστε; Ἄλλωστε «μακάριοι ἐστε ὅταν ὀνειδίσωσιν ὑμᾶς».
* Καὶ νὰ ἀδικεῖται ἀκόμα ὁ πνευματικὸς ἄνθρωπος δὲν βλάπτεται, ὅταν δὲν μιλάει. Βλέπει τὸν ἑαυτὸν τοῦ καλύτερα, εὐχαριστεῖ τὸν Θεὸν καὶ κοιτάζει μήπως κάποια ἀδυναμία κρύβεται μέσα του καὶ τοῦ κάνει ζημιὰ στὴν πνευματική του πορεία.
* Ἡ ἀδικία πάντοτε χωρίζει ἐκείνους ποὺ ἀδικοῦν ἀπὸ τὸν δίκαιο Θεὸ καὶ τοὺς ὁδηγεῖ στὴ χρεωκοπία... Ἀδικημένοι νὰ εἴμαστε, γιὰ νὰ ἔχουμε μισθὸ ἀπὸ τὸν Θεό.
* Τὸ ὡραιότερο καὶ ἁγιώτερο δῶρο τοῦ Θεοῦ εἶναι ὁ χρόνος τῆς ζωῆς τοῦ ἀνθρώπου.
* Ὅταν ταξιδεύουμε, ἑτοιμάζουμε τὶς ἀποσκευές μας. Καὶ ἀποτελοῦν βάρος. Οἱ πνευματικὲς ἀποσκευὲς δὲν ἀποτελοῦν βάρος. Ὅσο πιὸ πολλὲς εἶναι, τόσο πιὸ ἀνάλαφρο κάνουν τὸν ἄνθρωπο. Πούπουλο τὸν κάνουν. Ἡ αἰσιοδοξία, ἡ γαλήνη, ἡ ἀγάπη, ἡ ταπείνωσις... εἶναι ἀποσκευὲς τῆς ψυχῆς. Ὅταν ὑπάρχουν αὐτὲς δὲν χωράει ζηλοτυπία, πάθος, μίσος ...
* Ἂν ἔχουμε κατὰ νοῦν τὸ φέρετρο, τότε τίποτα δὲν θὰ θεωροῦμε δικό μας, παρὰ μόνο τὸ βαλιτσάκι μὲ τὰ σάβανα, αὐτὰ καὶ μόνο μᾶς ἀνήκουν τίποτε ἄλλο.
* Ζωὴ ἁγία, καθαρή, ἀγγελικὴ γιὰ τὸν Οὐρανὸ καὶ τὴν αἰωνιότητα. Νὰ τὸ σκεπτόταν αὐτὸ ὁ ἄνθρωπος! Χίλια χρόνια κι ἀπὸ τὴν ἀρχὴ χίλια χρόνια καὶ πάλι ἀπ’ τὴν ἀρχή. Μία ἀρρώστια, μία δοκιμασία, μία κακουχία κάποτε περνάει. Ἡ Αἰωνιότητα ὅμως!... Ὁ Θεὸς νὰ φυλάξει καὶ τὸν πλέον ἀδύνατον... Αἰωνιότης ἀτέρμονη. Νὰ μᾶς διακατέχει τὸ πνεῦμα τῆς αἰωνιότητος...
* Νὰ δώσει ὁ Θεὸς νὰ βρεθοῦμε μέσα ἀπὸ τὴν πόρτα τοῦ Παραδείσου. Ὄχι ἀπ’ ἔξω. Καὶ πολλὲς φορὲς ἀπὸ τὴν πόρτα τοῦ Παραδείσου θὰ ἀηδιάζουμε ὅποιο γήινο ἐλάττωμα καὶ ἀδυναμία μᾶς παρέσυρε. Θὰ λέμε πόσο ἀνόητος ἤμουνα.
* Θέλουμε δὲ θέλουμε σπέρνουμε στὸν ἑαυτό μας. Θέλουμε δὲ θέλουμε θὰ παρουσιάσουμε τὴ σπορὰ ἐκεῖ ἐπάνω. Μὲ ἀμέλεια, μὲ πεῖσμα, μὲ λογισμούς, μὲ προσπάθεια προσφέρουμε τὸν ἑαυτό μας; Κινηματογραφικὴ ταινία θὰ εἶναι ἡ ζωή μας στὴ μέλλουσα κρίση. Νὰ μᾶς φωτίσει ὁ Θεὸς νὰ σπέρνουμε ἐν Πνεύματι. Λοιπόν, θέλει δὲ θέλει ὁ ἄνθρωπος σπέρνει. πῶς θὰ ὑπακούσει, πῶς θὰ κοιτάξει, πῶς θὰ ἀπαντήσει, πῶς θὰ ἐκφραστεῖ... Τί ὡραῖο πράγμα νὰ καταλήξει ὁ ἄνθρωπος μὲ καθαρὴ σπορά, καθαρὸ χωράφι καὶ καθαρὴ οἰκοδομὴ γιὰ τὴν αἰωνιότητα! Πόση θὰ εἶναι ἡ χαρά!
*
* Δεν μπορεῖ νὰ συλλάβει ἡ σκέψη μᾶς τί κάνουν οἱ Ἅγιοι γιὰ μᾶς ποὺ ζοῦμε ἐδῶ, στὴν κοιλάδα τοῦ κλαυθμῶνος. Τί δεήσεις καὶ τί προσευχὲς κάνουν οἱ Ἅγιοι γιὰ μᾶς ἐδῶ. Διότι περπάτησαν ἐδῶ ποὺ περπατᾶμε καὶ ἐμεῖς, καὶ συνάντησαν δυσκολίες, πειρασμοὺς καὶ ἐμπόδια, ποὺ κι ἐμεῖς συναντᾶμε. Νὰ καταφεύγουμε πάντα στοὺς Ἁγίους καὶ νὰ ζητᾶμε ἔλεος, τὶς προσευχὲς καὶ τὶς ἱκεσίες τους.
Εἴδατε οἱ φίλαθλοι μὲ πόσο πάθος παρακολουθοῦν τοὺς δικούς τους ἀθλητᾶς ποῦ ἀγωνίζονται στὸ στάδιο; Λοιπόν, σκεφτόμαστε κι ἐμεῖς ὅτι πάνω ἀπὸ τὸν Οὐρανὸ παρακολουθοῦν οἱ Ἅγιοι τὸν ἀγώνα μας ἐδῶ στὴ γῆ καὶ προσεύχονται; Καὶ πόση χαρὰ δοκιμάζουν ὅταν νικᾶμε.
12. Εὐχολόγιον τὸ Μέγα, Τάξις ἐπὶ χειροτονία Πρεσβυτέρου.
13. Εὐχὴ τοῦ Ὁσίου Ἐφραὶμ τοῦ Σύρου «Κύριε, καὶ Δέσποτα τῆς ζωῆς μου».
ΠΗΓΗ: "ΣΥΝΤΟΜΟ ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΚΑΙ ΠΑΤΡΙΚΕΣ ΝΟΥΘΕΣΙΕΣ
τοῦ πολυχαρισματούχου Γέροντος
ΕΥΣΕΒΙΟΥ ΓΙΑΝΝΑΚΑΚΗ
(1910-1995)"
ΕΚΔΟΣΕΙΣ «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ»
0 Comments:
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
